Μια μαγική βραδιά με τους Theatre Ad Infinitum στο Translunar Paradise

Ζούμε, ερωτευόμαστε, γερνάμε μαζί, και τα νεανικά μας ζωντανά πρόσωπα κρύβονται πίσω από μάσκες από ρυτίδες και θολά μάτια, προσωπεία παγωμένα γλυκά στον τρόπο που κοιτάζαμε  από τότε ο ένας τον άλλο. Και συμβαίνει κάποτε ο ένας από τους δυο να χάνεται πρώτος, και να μένει ο άλλος μόνος να αναπολεί τις όμορφες και πικρές στιγμές, και να βγάζει αφηρημένος ακόμα δυο φλυτζάνια για τσάι από το ντουλάπι.

Όταν ένας ηλικιωμένος άντρας χάνει την γυναίκα του, δυσκολεύεται να ξεπεράσει την απουσία της, βρίσκοντας καταφύγιο στα κειμήλια της ζωής τους. Αυτή όμως εξακολουθεί και τον παρακολουθεί από…

αλλού, και αποφασίζει να κάνει την παρουσία της αισθητή για να τον βοηθήσει να προχωρήσει.

Η παράσταση Translunar Paradise είναι μια γλυκιά ιστορία διαχρονικής αγάπης, απώλειας και ανάμνησης, ειπωμένη με τα πιο ιδιαίτερα και ταπεινά υλικά. Ένα αγόρι, μια κοπέλα, δυο μάσκες, δυο καρέκλες, ένα τραπέζι, μια βαλίτσα αναμνήσεις και ένα ακορντεόν. Οι ηθοποιοί μεταφέρονται από την νεανική στην περασμένη ηλικία τους φυσώντας ζωή μέσα στις μάσκες των γερατιών τους, αλλάζοντας σοκαριστικά και πειστικά την γλώσσα του σώματος και την ενέργεια τους.

Δεν χρειάζεται ποτέ να μιλήσουν για να μεταφέρουν στον θεατή την ιστορία τους, αρκούνται μόνο να κινούνται και να εκφράζονται με παντομίμα, ακολουθώντας την μουσική και τους ήχους του ακορντεόν και το μελωδικό μουρμουρητό ή το σφύριγμα της οργανοπαίκτη να τους δίνει ρυθμό. Στο νωχελικό πέρασμα τικ τικ τικ του χρόνου για τον μοναχικό ηλικιωμένο. Στο φύσημα ζωής με το άνοιγμα της φυσούνας του ακορντεόν καθώς εγκαθίσταται η (πάντα νέα) ψυχή τους μέσα στο γερασμένο τους περίβλημα ή το ξεψύχισμα καθώς απελευθερώνεται από αυτό. Στον γρήγορο ρυθμό που οι ψυχές τους ξαναζούν τις αναμνήσεις τους σαν μια γλυκιά, παλιομοδίτικη συλλογή από στοπ-καρέ που εναλλάσσονται μαγικά σαν σε ζωντανό προβολέα καρουζέλ.

Θαυμάσαμε την κίνηση των χορευτών, τον απόλυτο συγχρονισμό τους με την μουσική, τους ήχους, το κεφάτο παιχνίδι με τα φώτα, την πρωτοτυπία της κίνησης, την λεπτομέρεια και την αληθινή υπόσταση των μασκών τους οι οποίες, παρότι άκαμπτες και πλαστικές, κουβαλούσαν την δική τους προσωπικότητα και ζωή. Πιο πολύ όμως, παρασυρθήκαμε από τον άκρατο και αναπολογητικό μελοδραματισμό τους. Ερωτευτήκαμε και γεράσαμε και αγαπήσαμε και γελάσαμε μαζί τους, και όταν τους βλέπαμε να προσπαθούν ανήμποροι να αγκαλιάσουν ο ένας τον άλλο με τα χέρια τους να περνούν μέσα από τα σώματα τους, ίσως και να νιώσαμε και μεις αυτήν την απέραντη ρομαντική απελπισία. Ήταν για όλους σκληρός ο αποχωρισμός αυτός.

(Οι Theatre Ad Infinitum επέστρεψαν στην Αθήνα μετά το περσινό “Odyssey” για μια και μοναδική παράσταση, ανοίγοντας το φετινό Bob Theatre Festival που θα πραγματοποιηθεί 16 με 20 Μαΐου στο Bios)

Σύλληψη/ Σκηνοθεσία: George Mann
Δραματουργία:Amy Nostbakken & Nir Paldi
Σκηνικά: Francesco Gorni
Κοστούμια: Clare Amos
Μάσκες: Victoria Beaton
Φωτισμοί:Peter Harrison
Μουσική:Kim Heron
Δημιουργία/ Ε