Οδός 55 – “Οδός 55”

Κι εκεί που ορισμένοι έσπευσαν να αναφωνήσουν πως ξεμάκρυναν δια παντός απ’ τα 80s, καταφθάνει το φερώνυμο ντεμπούτο των Οδός 55 για να τους υποχρεώσει σε άτακτη ανάκληση.

Οι επιβεβλημένες κουβέντες της πρώτης γνωριμίας, κάνουν λόγο για ένα δίδυμο που μέσα απ’ την τεχνοτροπία του προτάσσει τη λατρεία του για τις ομιχλώδεις ημέρες της μετά-πανκ περιόδου. Ο Γεώργιος Καραμανωλάκης κι ο Ηλίας Σηφάκης σκορπίζουν μια πηχτή αχλή από λιτές σκιαχτικές μελωδίες, προερχόμενες από την εύφορη “συνεννόηση” αναλογικών συνθετητών και ηλεκτρονικών υποστηριγμάτων. Οι φωνές τους, δε, φτύνουν στο έδαφος

τις λέξεις κι εκείνες επιστρέφουν στα χείλη ώστε να εκφερθούν με εντονότερα οργισμένη αγωνία, ενόσω το drum-machine παρέχει αφειδώς επαναλαμβανόμενους ρυθμικούς κραδασμούς.

Το στουπί μετατρέπεται σταδιακά σε παρανάλωμα του πυρός, με απαρχή το συγκλονιστικό οκτάλεπτο “Αττική-Βικτώρια”. Κι αν τούτη η διαπίστωση φτάνει σε σένα αναγνώστη ως κάτι το πομπώδες, θα σου πρότεινα να πιάσεις το νήμα απ’ το εν λόγω κομμάτι προκειμένου να διυλίσεις την αποπνικτική αστική τους οσμή. Μέχρι την έξοδο, θα αφουγκραστείς μια ηχητική διάλεκτο να επικοινωνεί καθημερινούς προβληματισμούς και ψυχωτικές ανησυχίες των μεγαλουπόλεων με αδιαπραγμάτευτη ορμή, η οποία αποκαλύπτει πως για το ντουέτο το “αύριο” μοιάζει μακρινό. Συνεπώς, αυτό επιμένει να δίνεται ολοκληρωτικά στο “τώρα”, σφραγίζοντας ακροάσεις με το εμμονικό σφυροκόπημα του “Για Πάντα”, διαμέσου ενός υποδόριου bleep που διατρέχει σα μπασογραμμή τη σύνθεση καθώς οι διαπεραστικές minimal wave νότες δρουν στο προσκήνιο.

Εάν “διακινδύνευα” την εξαγωγή διακριτών αναφορών απ’ το γκριζωπό ψηφιδωτό τους, θα έλεγα πως οι Οδός 55 παρουσιάζονται περισσότερο “δυστοπικοί” απ’ τους Αντί…, πιότερο οξύθυμοι απ’ τους Χωρίς Περιδέραιο και λιγότερο ρομαντικοί απ’ τους In Trance 95, εκφράζοντας λυτρωτικά μια μινιμαλιστική σύζευξη των τριών αυτών ονομάτων. Τοποθετώντας τις θύμησες σε ένα ειδικότερο πλαίσιο, “Ο Κόσμος τους” κατορθώνει να λειτουργήσει ως μια ρυθμική παράκρουση, η οποία προτού λαχανιάσει αφήνει τη σκυτάλη στις ζοφερές πλην όμως θαυμαστά νοσταλγικές synth αρμονίες της “Αταλάνδης”. Κι εκείνη με τη σειρά της, εμπιστεύεται τους “Άδειους Δρόμους” ώστε να κομίσουν εικονογραφημένα τα μηνύματα, με φωνητικά που αναδύονται απ’ τα έγκατα των ψηφιακών βόμβων. Φωνητικά, που τακτικά μέσα στο δίσκο εξέρχονται από τεχνητά reverb, echo και delay εφέ.

Εστιάζοντας τώρα στη χαμηλής πιστότητας παραγωγή και στα αναλογικά πληκτροφόρα όργανα (από Casio έως και Roland Juno-60 συνθεσάιζερ), παρατηρεί κανείς πως αυτά περατώνουν επιτυχημένα το πλάνο που κατέστρωσε το συγκρότημα για τα ηχητικά του στρώματα. Πάρτε μια πληθωρική γεύση, απ’ τις/τους πάσης φύσεως συχνότητες/θορύβους που εκτυλίσσονται στα “Άσπρη Γη” και “Αεικίνητοι”. Σε παράλληλο χρόνο, οι ρυθμοί που σκαρώνουν με το Σοβιετικής 80s προέλευσης Lell drum synth, διατηρούν ένα υπόστρωμα που μπορεί να ακούγεται παλαιολιθικό, εντούτοις αποτελεί φυσική διάβαση για κάθε τους έμπνευση. Είτε μιλώντας για συνθέσεις “τρεχαλητά”, είτε περί σχετικά βραδύκαυστων στιγμών.

Όσοι αδημονούμε διαρκώς για την επόμενη καλλιτεχνική κατάθεση που θα “αιχμαλωτίσει” ανόθευτα συναισθήματα και ειλικρινές φέρσιμο, δυνόμαστε να ξαποστάσουμε προσωρινά(;) εδώ, πριν ξαμοληθούμε και πάλι σε περαιτέρω αναζητήσεις…

Label: Ειρκτή
Track(s) For Your Mixtape: “Αττική-Βικτώρια”, “Αταλάνδη”, “Για Πάντα”