Στυλιανός Τζιρίτας – A(r)mour

Μπορεί στις δυο τελευταίες δεκαετίες να μην αναδύθηκαν στην επιφάνεια του καλλιτεχνικού χώρου σεβαστοί σε πλήθος «ήρωες», είτε φερ’ ειπείν αναφέρεται κανείς στο μουσικό στερέωμα, είτε σε αυτό του κινηματογράφου, σε παγκόσμια κλίμακα, εντούτοις, οι αναμείξεις ιδιωμάτων και ο πλουραλισμός παρέδωσαν δημιουργήματα με απροσδόκητα ιδιαίτερες μορφές.

Ο Στυλιανός Τζιρίτας δε μοιάζει μονάχα να ασπάζεται την παραπάνω άποψη, μα εμπράκτως παρουσιάζει μια μόνιμη ροπή προς τη συγκέντρωση ετερόκλητων στοιχείων στο ηχητικό του πλάνο. Έχω την εντύπωση, δε, πως αντιλαμβάνεται ότι δεν υφίστανται οξύμωρες

συζεύξεις συστατικών σε εκφάνσεις των τεχνών. Γεγονός που τελικά διαφαίνεται, μέσα από τις ιδιότητες που αυτός «εκδηλώνεται»· του μουσικού, αρθρογράφου, συγγραφέα, ραδιοφωνικού και μουσικού παραγωγού.

Στο A(r)mour, που βγήκε προ ημερών στο φως, ο Τζιρίτας μετουσιώνει τις αναζητήσεις ετών σε μια αλληλουχία πέντε συνθέσεων, στην οποία και επιχειρεί όχι απλώς να ανακαλύψει και να αποσαφηνίσει συνεκτικούς δεσμούς ανάμεσα σε θόρυβο και μελωδία, αλλά να εντοπίσει αρμονία μέσα στους βόμβους. Οι συλλήψεις του, δίχως τη συντροφιά του κλαρινέτου που μας έχει συνηθίσει, χαρτογραφούν μια απόπειρα διαχείρισης εντάσεων με απαρχή τα noise-ambient περάσματα στο “Άλογο”. Σε μια τέτοια αισθητική γραμμή, θαρρώ, πορεύτηκαν και προηγηθέντα εγχειρήματά του 46χρονου πλέον δημιουργού. Από την τζαζ, φανκ και εν γένει αφρικανική επίγευση που έφερε το νευρώδες ροκ αμάλγαμα των Κωψοκέφαλοι και τους αφαιρετικούς ηλεκτρονικούς δρόμους των Trypanosoma, έως την προσωπική του αναμέτρηση με ποικίλες φόρμες -συμπεριλαμβανομένων και ελληνικών παραδοσιακών- στον δίσκο Κτιριολογία, πίσω στο 2004. Ανακαλώ και τις garage punk πτυχές του, που δήλωναν «παρούσες» όταν τραγουδούσε και κιθάριζε στους Feedbacking The Grass, από μια πραγματικά ενδιαφέρουσα συλλογή της Wipe Out με εγχώρια συγκροτήματα.

Σε καθένα από τα κομμάτια του παρόντος άλμπουμ, ξεδιπλώνεται μια industrial γραφή που φέρει κι ένα λιτό λεκτικό σκέλος. Τα ηνία σε αυτό έχει μια αραιή πλοκή αφήγησης, κι όχι μια κουπλέ-ρεφρέν τραγουδιστική ροή. Οι γλωσσικοί φθόγγοι στέκονται σα να προλογίζουν τους αντίστοιχους μουσικούς. Κατά τέτοιο τρόπο και με τη βοήθεια συνεργατών που εκφωνούν μέρος από λόγια του, ο Τζιρίτας υπηρετεί τη θεματολογία του δεύτερου σόλο εγχειρήματός του, η οποία στροβιλίζεται γύρω από την καταλυτική επίδραση του έρωτα στις ζωές μας.

Ύστερα από συνεχείς ακροάσεις οφείλω να σημειώσω, πως ο εν λόγω καλλιτέχνης κατορθώνει εδώ να περατώσει επιτυχώς τις εμπνεύσεις του, όταν η «δύναμη» των λέξεων εκφράζει αυτή των ηχητικών στρωμάτων που εξέρχονται από κιθάρες, μπάσο, συνθετητές, διάφορες ηλεκτρονικές συσκευές και γεννήτριες ήχου. Τέτοιες εξέχουσες περιπτώσεις συνιστούν, το έκρυθμο και κολλητικό heavy-rock γαϊτανάκι του “Σπίτι”, καθώς κι οι σκληρά συγκινητικές φράσεις που εκστομίζει ο Νίκος Μπιτσιμέας, εν μέσω παρασίτων στο “Σημείο Αποχωρισμού Ζεύγους Στο Στάλινγκραντ”. Αντιθέτως, στα “Σουφραζέτες” και “Μπαλτίς”, οτιδήποτε παράγεται από τα αναλογικά και ψηφιακά όργανα προβάλλει ως «χαλί» για να πατήσουν οι από μικρόφωνου απόπειρες. Ακόμα κι αν ευσταθούν οι αβάν-γκαρντ προθέσεις των συγκεκριμένων συνθέσεων.

Ο Τζιρίτας εξακολουθεί να αντιμετωπίζει τον “ήχο” και τις συχνότητές του ως εύπλαστες οντότητες, σχηματοποιώντας αυτές με γνώμονα την αντάμωση των σκέψεών του με τις πράξεις του. Ορισμένες φορές βρίσκει στόχο, κι άλλοτε όχι. Πάραυτα, οι προσπάθειές του αναβλύζουν γνώσεις και μεθοδική αξιοποίηση αυτών σε ένα ιδιότυπο ύφος.

Label: Moremars Team
Track(s) For Your Mixtape: “Άλογο”, “Σπίτι”