Τα Παιδιά του Κάιν

Μια παρέα (κοντά στα πενήντα όλοι), επιστρέφει στο Καινούργιο ένα παραθαλάσσιο χωριό, το οποίο στα τέλη της δεκαετίας του ΄70, φιλοξένησε τις πρώτες τους αυτόνομες διακοπές. Αφορμή; Μια έκπληξη που υπόσχεται ότι τους περιμένει ο Πέτρος, ένας επιτυχημένος διαφημιστής με αρχηγικές τάσεις. Πραγματική αιτία; Ενδεχομένως η αυτό-επιβεβαίωση, μέσω μιας άτυπης σύγκρισης παρελθόντος και παρόντος. Άλλωστε, η φράση «Δράμα δεν είναι παρά η αναμέτρηση της προσδοκίας με την πραγματικότητα…», διαμορφώνει την αύρα και το άρωμα του βιβλίου.

Ωστόσο, ένα πολλά υποσχόμενο τριήμερο Αγίου Πνεύματος, μετατρέπεται

σε εφιάλτη. Ο χαρισματικός (και μέχρι πρότινος εξαφανισμένος) Χρήστος  πέφτει μυστηριωδώς, από το γκρεμό ενός πανύψηλου βράχου, που οδηγεί στην πανέμορφη γειτονική παραλία του Μύλου. Μια παραλία, που τριάντα χρόνια πριν, έτρεφε τα όνειρα, τους προβληματισμούς και την ακατέργαστη δίψα για πάθος, ζωή και έρωτα της, τότε, ανέμελης συντροφιάς.

Ο σεναριογράφος και συγγραφέας Νίκος Παναγιωτόπουλος, δείχνει αρχικά να θρηνεί για την απώλεια της νεανικής αθωότητας και ενός αγνού – άφθαρτου ιδεαλισμού, που είθισται να συμβαδίζει με αυτήν. Στην πορεία όμως, γίνεται αντιληπτό ότι η «πένα» του δεν επιθυμεί να καταγράψει μόνο υπαρξιακά ερωτήματα, ευθυγραμμισμένα σχεδόν νομοτελειακά, με την πάροδο του χρόνου και τον ερχομό της μέσης ηλικίας. Η εξελικτική τροχιά που τελικά διέγραψαν, μέχρι να φτάσουμε στο σήμερα, οι κεντρικοί χαρακτήρες (τα «Παιδιά του Κάιν»), μπαίνει στο μικροσκόπιο του δημιουργού. Η εικόνα που προκύπτει κάθε άλλο παρά ευχάριστη είναι…

Τα πράγματα, δεν θα έπρεπε απαραίτητα να προδικάζουν κάτι τέτοιο. Τις αποσκευές τους για την εκδρομή, ετοιμάζουν πέντε άνθρωποι, μορφωμένοι, καλλιεργημένοι και πάνω από όλα φίλοι (κάποτε). Ενδεχομένως κάποιος να τους χαρακτήριζε και ως εξέχοντα πρόσωπα του σύγχρονου κοινωνικού ιστού της χώρας. Μέλη του ακαδημαϊκού, επιστημονικού, επιχειρηματικού κόσμου, με ισχυρές προσβάσεις στον πολιτικό και δημοσιογραφικό χώρο. Καθώς όμως το κουβάρι της ψυχοσύνθεσης και των μικρών προσωπικών τους ιστοριών ξετυλίγεται περίτεχνα, οι ρωγμές δεν αργούν να εμφανιστούν. Ο αναγνώστης βρίσκεται αντιμέτωπος με υπερτροφικά εγώ, άτομα βυθισμένα στο φθόνο και τα απωθημένα. Προσωπικότητες ευνουχισμένες και πλήρως παραδομένες στον άκρατο καταναλωτισμό και το κυνήγι ενός επιβαλλόμενου, δήθεν λαμπερού lifestyle. Όλα αυτά δε, με φόντο μια χώρα, που πλανάται πώς αναπτύσσεται…

Η δυναμική αστυνομικού μυστηρίου που επιφέρει η κατά τα φαινόμενα, μοιραία πτώση του Χρήστου στη θάλασσα, περνά στο περιθώριο. Καθώς οι έρευνες για την ανεύρεση του συνεχίζονται, οι πιθανοί θύτες αναζητούνται μόνο στο επίπεδο της ηθικής αυτουργίας. Ένα σύμπλεγμα θαμμένων προσωπικών μυστικών και ψυχολογικών συγκρούσεων βρίσκεται σε πρώτο πλάνο. Παράλληλα, ο Παναγιωτόπουλος φροντίζει με αντίστοιχη επιμέλεια, να συνθέτει και το ευρύτερο κοινωνικό πλαίσιο, επιχειρώντας να αποκρυπτογραφήσει την Ελλάδα της μεταπολίτευσης. Οι ουκ ολίγες αφηγηματικές φωνές, το χιούμορ,