Το Chicago με τη Μαρινέλλα

Ποιος είδε τη Μαρινέλλα Big Mama και δεν φοβήθηκε!

Όλοι μιλάνε για «το Σικάγο με τη Μαρινέλλα». Ήταν αλήθεια “κάπως” το στοίχημα του Σταμάτη Φασουλή να βάλει μια τέτοια τεράστια περσόνα σε εναν τόσο γνωστό και αγαπητό, αλλά ουσιαστικά βοηθητικό ρόλο, με κίνδυνο να καπελώσει ολόκληρη την παραγωγή. Όπως, εξάλλου, ήταν τεράστιο στοίχημα και το να (ξανα)φέρει ένα τόσο (ω ναι) θρυλικό μιούζικαλ στην Ελλάδα. Πέρα από τα θέματα budget,

παραγωγής, κρίσης, έχεις και το αναθεματισμένο το ζήτημα της γλώσσας και της μετάφρασης στα ελληνικά κάποιων από τα πιο διάσημα παγκοσμίως (βοήθησε και το Χόλυγουντ όσο να πεις σε αυτόν τον τομέα) θεατρικά τραγούδια.

Σε πολλούς τομείς κερδίζει αυτό το στοίχημα – η παράσταση είναι ένα αληθινό gay υπερθέαμα που χωρίς τρελές υπερβολές (αγνοώ τα γκροτέσκ/κακόγουστα και ξέτσουλα αντρικά κουστούμια) ξεπερνάει σε γκλαμουριά την αντίστοιχη λονδρέζικη παραγωγή, διατηρώντας τον πυρήνα της θεατρικής υπέρβασης και της «τσαχπινιάς» του κειμένου. Το Razzle Dazzle και το (ΑΨΟΓΑ δοσμένο) We Both Reached for the Gun είναι εξαιρετικά παραδείγματα αυτού, όπως και (με ενστάσεις) το εναρκτήριο All That Jazz.

Γιατί πάνω που σου έρχονται ευχάριστοι παραληλλισμοί με τα άλλα ανεβάσματα, σκάνε μύτη από το πουθενά αυτές οι ομοιοκαταληξίες Τζαζ- Πλαζ- Κορσάζ- Μασάζ- ΔενΞερωΤιΑλλο/ ΦοβάμαιΝαΘυμηθώ από τα τρίσβαθα της κόλασης του οίστρου του Μιχάλη Ρέππα και στέλνεσαι αδιάβαστος, να κλαις την μοίρα του αγαπημένου σου Cell Block Tango με Χλατς και Χλουτς και ευτυχώς τουλάχιστον ακόμα Λίπσιτς. Δεν είναι καν το λεκτικό παράταιρο το πρόβλημα, όσο η παρανόηση και αποτυχημένη προσπάθεια ελληνοποίησης του χιούμορ αυτών των στίχων (και του έργου γενικότερα).

Η ιστορία είναι γνωστή ελπίζω. Η Ρόξυ Χαρτ δολοφονεί τον εραστή της και καταλήγει στις γυναικείες φυλακές όπου υπό την επίρρεια της συγκρατούμενης της, της περίφημης Βέλμα Κέλλυ, και την φροντίδα της “Big Mama” της πτέρυγας θα κυνηγήσει το όνειρο της να γίνει αστέρι της τζαζ και του βαριετέ σε ένα Σικάγο περιόδου όπου μεσουρανούσαν οι γκλάμορους «σελέμπριτι φόνισσες».

Η Τάνια Τρύπη ως Βέλμα, όσο κι αν φαίνεται να έχει τις ικανότητες, απλά δεν μπορεί να πείσει πλέον σε ένα ρόλο που βασίζεται τόσο στην έμφυτη σεξουαλικότητα.

Η Σμαράγδα Καρύδη, ευχάριστη έκπληξη στο μουσικοχορευτικό κομμάτι, όμως σαν Ρόξυ περνάει από εκατό ερμηνευτικά κύματα, παρουσιάζοντας σε κάθε σκηνή ένα διαφορετικό χαρακτήρα.

Ο Αντώνης Λουδάρος, σταθερή αξία, δεν απογοητεύει ούτε κάνει και την υπέρβαση, θαρρείς γεννημένος για το ρόλο του Mr Cellophane.

Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, το αναπάντεχο μπαμ, ντύνει όλο του το είναι με μια υπέρογκα φαφλατάδικη μανιέρα που μετά το αρχικό σοκ αποδεικνύεται ακριβώς η προσέγγιση που χρειάζεται για να ανταπεξέλθει σε ένα τόσο αβανταδόρικο (και κόντρα για αυτόν) ρόλο όπως αυτός του γόη-δικηγόρου Μπίλυ Φλυν.

Από  τους τρίτους ρόλους, η Νάντια Κοντογεώργη διασκεδάζει ανεπιτήδευτα την υπερβολή της πρωτοπανελίστριας γκόσσιπ Μ