Βόυτσεκ από την Ομάδα Boy Oh στο Θέατρο Άρτι

Τα γεγονότα είναι τα εξής: Στις 3 Ιουνίου του 1821, ο στρατιώτης (και πρώην περουκιέρης και μπαρμπέρης) Johann Christian Woyzeck δολοφόνησε την 46χρονη ερωμένη του Christine Woost, μαχαιρώνοντας την 7 φορές.

Στο ημιτελές θεατρικό έργο Woyzech (προφ. Βόυτσεκ) του Georg Buchner, ο “Frank Woyzeck” σκοτώνει την ερωμένη του και χήρα και μάνα του μπάσταρδου του, Marie με αρκετά παρόμοιο τρόπο, κρατώντας τις αναλογίες με τα αληθινά γεγονότα επίτηδες

Τι έφταιγε; Που η Marie του ξενοπηδιόταν με τον νταβραντισμένο αρχιτυμπανιστή του λόχου; Που ο στρατηγός του τον εξευτέλιζε συνεχώς στο καθημερινό του ξύρισμα φτάνοντας τον στα όρια του; Ή μήπως ήταν απλώς η πολύμηνη δίαιτα του με τίποτα παρά αρακά που του είχε επιβάλει ο γιατρός σαν μέρος ενός (απάνθρωπου) ανθρώπινου πειράματος που τον αποτρέλανε και τον οδήγησε στον φόνο; Η κακόμοιρη η Marie πήγε από τύμπανο, αρακά ή ξούρα;

Ο Βόυτσεκ είναι ένα “κλασσικό πολιτικό έργο” που φορέθηκε πολύ φέτος. Ο Georg Buchner πέθανε από τύφο στα 23 του πριν προλάβει να το ολοκληρώσει, με την σειρά των σκηνών να αμφισβητείται και συχνά να μπερδεύεται, καθιστώντας το ένα ιδανικό όχημα για το όραμα και τους πειραματισμούς του εκάστοτε σκηνοθέτη.

Όσο και αν μπερδευτήκαμε από την πλοκή και την άναρχη εναλλαγή των σκηνών, και να μην νιώσαμε τον φοβερό αντίκτυπο που υποτίθεται ότι κουβαλά ακόμα το έργο σαν δριμύ κατηγορώ στην εξουσία, η παράσταση η ίδια ήταν ιδιαίτερα απολαυστική, χάρη στην εξαιρετική ενέργεια και το ταλέντο των νέων ηθοποιών της ομάδας Boy Oh, αποτελούμενη από απόφοιτους της δραματικής σχολής Εμπρός-Θέατρο Εργαστήριο.

Η προσέγγιση τους είναι ιδιαίτερα αφαιρετική, χωρίς σκηνικά ή βοηθητικά αντικείμενα, μπροστά σε ένα ξεφτισμένο backdrop με χαρακτηριστικά μινιμαλιστικά κουστούμια. Το σακάκι του στρατηγού πάνω από εκτιθέμενο σουτιέν, η χειρουργική φόρμα του γιατρού, η σκελέα του στρατιώτη, το μαύρο φόρεμα της χήρας. Κι αυτά, μαζί με την καρικατουρίστικη περιπαικτική κινησιολογία που δίνουν στον κάθε ένα, βοηθάει στην ύπουλα καρτουνίστικη υφή του κάθε χαρακτήρα.

Η βιαιότητα της κατάχρησης της εξουσίας ενισχύεται από την κωμική υπερβολή (ιδιαίτερα στην περίπτωση της υπερταλαντούχας γιατρού Ελένης  Παργινού), που λόγω της αποσπασματικότητας του έργου βιώνεται από το θεατή σαν ένας σουρεαλιστικός εφιάλτης. Στο δραματικό φινάλε της πράξης της δολοφονίας, η απότομη αλλαγή του ύφους και οι απόκοσμες ερμηνείες του Τάσου Δεδε και της σπαρακτικής Μαργαρίτας Σταυροπούλου όπως ξεψυχάει επί 10 λεπτά σαν το ψάρι έξω από το νερό χωρίς ανάσα, στοιχειώνουν την σκηνή.

Κάθε επιμέρους σκηνή του Βόυτσεκ λειτουργεί σχεδόν ιδανικά σαν μονάδα, και αποτελεί εξαιρετικό όχημα για τους νέους ηθοποιούς να ξεδιπλώσουν το ταλέντο τους (πόσο κλισέ, αλλά ναι), όμως σαν σύνολο η παράσταση δεν έχει αφηγηματική συνοχή και αφήνει τον θεατή μπερδεμένο, ειδικά αν δεν του είναι ήδη γνώριμη από πριν η υπόθεση.

Βόυτσεκ από την Ομάδα Boy Oh
Μ