Το συγκλονιστικό αποχαιρετιστήριο γράμμα της Μπέλλας Κυδωνάκη στον γιο της

«Γράμμα» στον αδικοχαμένο γιο της που έφυγε από τη ζωή σε ηλικία μόλις 25 χρόνων έγραψε η Μπέλλα Κυδωνάκη.

Στην κηδεία του γιου της Γιάννη, η μητέρα του Μπέλλα «μίλησε» μέσα από την καρδιά της στο παιδί της, διαβάζοντάς του ένα αποχαιρετιστήριο σπαρακτικό γράμμα που δεν άφησε κανέναν ασυγκίνητο.

Διαβάστε το γράμμα:

«Αγαπημένε μου πρίγκιπα... έτσι σε ένιωθα από την πρώτη στιγμή που σε είχα μες την κοιλιά μου. Από την αρχή που γεννήθηκες βιαζόσουν.

Ο γιατρός είχε πει ότι θα γεννηθείς Αύγουστο και εσύ γεννήθηκες Ιούλιο. Ακόμα και μέσα στο νοσοκομείο είχες κερδίσει τις νοσοκόμες.

Όταν ξεκίναγες να κλαις έτρεχαν όλες οι νοσοκόμες να σε πάρουν αγκαλιά γιατί δεν μπορούσε καμία να σου χαλάσει χατίρι. Αυτός είναι ζόρικος μου έλεγαν οι νοσοκόμες. Δεν θα τα βγάλεις εύκολα πέρα μαζί του. Είναι τσαμπουκάς και θα κάνει αυτό που θέλει. Τα κατάφερε και του έχουμε 'ολες αδυναμία. Έτσι και έγινε. Από μικρός όπου και να ήσουν κέρδιζες τις εντυπώσεις. Ήσουν πολύ όμορφος και το έλεγαν όλοι.

Όταν τους χαμογελούσες, νόμιζες ότι φωτίζει ο κόσμος γύρω. Από μικρούλι στην πλατεία που πηγαίναμε όλοι περιμένανε τον Σκάρο να παίξει μαζί τους. Όλα τα παιδάκια σε ακολουθούσαν.Τους έδινες χαρά. Στιες τρέλες πρώτος. Αυτοκινητάκια, ποδήλατα, όλα τα παιχνίδια του Θεού στα πόδια σου. Άνοιγαν οι Ουρανοί και σε έβρεχαν με δώρα. Από μικρός ζωγράφιζες. Πάντοτε αποτύπωνες με τον δικό σου τρόπο αυτά που ένιωθες μέσα σου, με χρώματα και σχέδια. Έδειχνες να έχεις όνειρα για τον κόσμο. Ζωγράφιζες όμορφα πράγματα, που έκανες τον άλλον να νιώθει ότι υπάρχει και κάτι καλύτερο απ΄αυτό που βλέπουμε.

Στην εκκλησία παπαδάκι με χιλιάδες σκανταλιές και πειράγματα στους άλλους.

Όταν ερωτεύτηκες το πρώτο κοριτσάκι στο Δημοτικό, με είχες στείλει να της πάρω λουλούδια για να της τα πας. Της είχες γράψει ένα μικρό γραμματάκι. Ακόμα το φυλάω. Κύκλωσε με ναι ή με όχι αν με θέλεις. Αν πεις ναι οκ! Αν πεις όχι, δεν θέλω να σε ξέρω. Ακόμα γελούσες με αυτό το γραμματάκι. Ριψοκίνδυνος από μικρός, ποδήλατα, αργότερα σκέϊτμπορντ, και από τα 14 οδηγούσες αμάξι. Η μεγάλη σου αγάπη οι μηχανές και η ταχύτητα. Λες και ήθελες να πιάσεις τον χρόνο να τον σκλαβώσεις. Μάνα όταν τρέχω είμαι εγώ, είμαι ο εαυτός μου. Εγώ φοβόμουν, φώναζα, αλλά το έπαιζα γενναία. 'Ήμουν περήφανη που δεν φοβόταν τίποτε. Ανέβαινες στις μηχανές, έκανες σούζες, φλερτάριζες συνέχεια με τον θάνατο.

Όλο με ρωτούσες: «μαμά εσύ τα ξέρεις αυτά και είσαι σοφή. Πές μου τι γίνεται μετά που πεθαίνουμε. Διάβασε εσύ που είσαι σοφή να μου πεις. Ψάξε και πες μου θέλω να ξέρω».

«Μαμά θέλω να ξαναβρεθούμε» μου είπε μια μέρα κλαίγοντας και δεν θέλω να σε χάσω ούτε εσένα ούτε τον μπαμπά, ούτε την αδελφή μου, ούτε τη γιαγιά. Σας θέλω όλους ίδιους πάλι. Να είμαστε μαζί. Σε παρακαλώ αυτό δεν το αντέχω».

Από μικρό σε απασχολούσε ο θάνατος λες και ήξερες ότι θα φύγεις νέος. Γι΄αυτό πάντα βιαζόσουν. Μάνα γρήγορα μου έλεγες. Δεν έχουμε χρόνο. Θέλω όλα να τα κάνω. Καλά παιδί μου σου έλεγα. Πάντα το ξέραμε και ο