Πώς το γόητρο της κυρα-Κούλας κατέκτησε τον Πολιτισμό μας

Υπήρχε κάποτε μια κυρία περασμένης ηλικίας, ας την πούμε κυρία Κούλα, η οποία διαφήμιζε παντού τις γνωριμίες της.Έλεγε ότι γνώριζε υπουργούς, βουλευτές, δικαστές, γιατρούς… Δεν υπήρχε άνθρωπος εξουσίας και δύναμης που να μην γνώριζε! Έτσι έλεγε τουλάχιστον.Αν κάποια στιγμή έφευγε κάποιος στον στρατό, η κυρία Κούλα έλεγε στους γονείς του ότι μπορούσε να του πετύχει μια καλή μετάθεση. Τα ίδια έλεγε σε εκείνους που κυνηγούσαν μια θέση στο δημόσιο. Φτάνει να το ήθελες, και η κυρία Κούλα «θα μιλούσε σε κάποιον, για να γίνει η δουλειά σου»…Φυσικά, οι περισσότεροι την αντιμετώπιζαν με αδιαφορία και κάποια ενόχληση. Γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι δεν χρειάζονται εξυπηρετήσεις. Επίσης έχουν και κάποιο εγωισμό.Ελάχιστοι λοιπόν ζητούσαν τη βοήθεια της κυράς Κούλας, και αυτό συνέβαινε μόνο όταν τα πράγματα έφταναν στο απροχώρητο.Αλλά όλοι σχεδόν την κρατούσαν «στα υπόψη» τους.«Πού ξέρεις; Ίσως και πράγματι να γνωρίζει όλους αυτούς που ισχυρίζεται», σκέφτονταν, και για αυτό την αντιμετώπιζα