Φιμωμένη δημοσιογραφία

Απόγευμα στη Θεσσαλονίκη, το κλιματιστικό λιβανίζει τον χώρο, η οθόνη σου καίει τα μάτια.

Διάλειμμα για τηγάνι, επιβίωση στον κόσμο των φοιτητών. Πριν αναχωρήσω για την εμπόλεμη ζώνη, ανοίγω το κουτί του σατανά, έτσι, για παρέα, όπως η γιαγιά μου τα τελευταία είκοσι χρόνια.

Μοναδική διαφορά, εγώ πάνω στην συσκευή έχω μόνο σκόνη, ενώ η γιαγιά ένα απελπιστικά λευκό σεμεδάκι που κρύβει το ένα τρίτο της οθόνης.

Στον διάλογο των χιλιοτραγουδισμένων σειρών του Φώσκολου, το κενό

στη μέση των πρωταγωνιστών που μουρμουρίζουν, κάλυπτε με αξιώσεις το κομμάτι της προίκας μου. Το μοναδικό μας πρόβλημα ήταν όταν κάποιος έκανε μονόλογο. Το ύφασμα ενώνονταν με αυτό της γραβάτας.

Μετά το χιλιοστό εξακοσιοστό ενενηκοστό δεύτερο επεισόδιο, καταλάβαινε ακόμα και τους κομπάρσους από τη φωνή. Άρα το σεμεδάκι έμεινε ηρωικά στη θέση του, για να αποδεικνύει στις γειτόνισσες, ποιος κυριαρχεί στη σταυροβελονιά.Κρατική τηλεόραση, εκπομπή πολιτικού σχολιασμού, π