Φοβάμαι…

"Φοβάμαι για όλα εκείνα που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα…", ακούω να τραγουδάει ο Παπακωνσταντίνου στο ράδιο κι εγώ φοβάμαι πιο πολύ για το σήμερα που δεν έχω την αντοχή να το ζήσω, για το βράδυ που αργεί να φτάσει όταν μιλάω με τις σιωπές.

Έμαθα από μικρή να φοβάμαι τις σκιές, τους ανθρώπους που λυτρώνονται παίζοντας ρόλους, που σε αηδιάζουν με το ψέμα που πουλάνε στην ίδια τους την ύπαρξη. Μάσκες που πέφτουν για να αποκαλύψουν θλιβερά πρόσωπα που έχουν χάσει προ πολλού το δικαίωμα να λέγονται άνθρωποι.

Κι εσύ με βλέπεις και είναι δύσκολο να μου απλώσεις το χέρι έχεις ξεχάσει πως γίνεται αυτό, με κοιτάς παγωμένος έτοιμος να προσπεράσεις κι εγώ έχω λησμονήσει πως ζητάνε βοήθεια αφού έχω σταματήσει να εμπιστεύομαι ακόμα κι εμένα…

Δε θέλω να με σηκώσεις, φοβάμαι και θέλω μόνο να κάνω λάθος… Να μην συνεχίσω να επιβεβαιώνομαι, να μην συνεχίσω να ζω προκατα