Κρύφτηκε ο ήλιος...

Τυχαίνει να μένω σε περιοχή της Αν. Αττικής. Η μέρα αναμενόταν ηλιόλουστη, Αύγουστος γαρ, όμως κάποιοι άλλοι είχαν διαφορετική άποψη.Άναψαν φωτιές να κάψουν, ότι έχει απομείνει, για να ξεκαθαρίσουν το τοπίο από τα ενοχλητικά δέντρα που θα δώσουν τη θέση τους σε οικοδομήματα αρίστου κάλλους και αρχιτεκτονικής, για να χορτάσουν τσέπες και συνειδήσεις, ελαφρού τύπου ανθρωποειδών.«Έχει συννεφιά» σκέφτηκα, όταν άνοιξα το πρωί το παράθυρο και κοίταξα τον ουρανό. Με μία δεύτερη ματιά διαπίστωσα ότι η συννεφιά ήταν η μαύρη καταχνιά της δυστυχίας μας, που απλώθηκε και έκρυψε τον ήλιο, ανεβαίνοντας από

πυρακτωμένες εκτάσεις τέως κατάφυτων περιοχών.Η ατμόσφαιρα μου θύμισε την «Επόμενη μέρα», μια ταινία που θα θυμούνται οι παλιότεροι και η οποία περιγράφει την επομένη μιας πυρηνικής καταστροφής. Από τον ουρανό έπεφταν αποκαΐδια, σαν το «χιόνι» της ταινίας. Μπαλκόνια και αυλές σκεπασμένες με ένα μαύρο πέπλο. Η αναπνοή δύσκολη, με την κάπνα να πνίγει το λαιμό και τα πνευμόνια.Η ιστορία