Ace Combat 7: Skies Unknown

Ατσαλένιος Χαρταετός.

Ας πούμε ότι είμαστε στο 1995. Ως gamers και γενικά φίλοι της ψηφιακής διασκέδασης, έχουμε ήδη δεχτεί έναν βομβαρδισμό (ξεκίνησα από τώρα…) από ταινίες πολεμικού περιεχομένου. Κυρίως από δαύτες που καταπιάνονται με αεροπλάνα, ελικόπτερα και τα συναφή. Μια πρωτόγνωρη εκστρατεία (ναι…) προώθησης ενός νέου είδους ηρωισμού έχει ήδη χτυπήσει κορυφή κι έχει οδηγήσει πολλούς νέους στο όνειρο του να οδηγήσουν μια μέρα κάποιο αεροπλάνο ανάστροφα ή να ακούνε Michael Jackson στο walkman

To αποτέλεσμα, σε αυτήν την εποχή ολοκληρωμένης ωρίμανσης του φαινομένου, είναι να παρασυρθεί κι ο κόσμος του gaming στην υλοποίηση ετούτης της ξεχωριστής φαντασίωσης. Ας μην μπερδευόμαστε! Παιχνίδια με “αεροπλανάκια” υπήρχαν πάντα. Τα παιχνίδια, όμως, που έβαζαν τον παίκτη μέσα σε cockpit, άνθισαν ακολουθώντας τη μόδα του κινηματογράφου και το γενικότερο… attitude που ενέπνευσε. Δημιουργήθηκε ένα νέο είδος, τότε, αυτό των flight sims, του οποίου τα μέλη ποικίλλαν κατά τρόπο ανάλογο με αυτόν των racing sims: από το πλήρες arcade, μέχρι τη βασανιστική εξομοίωση του Falcon 3.0 που άγγιξε το δυσθεώρητο ύψος (μην ξεχνιόμαστε... ) της πραγματικής πτήσης με F-16.

Πόσο εύκολο και γλυκό είναι να αρχίσουμε να απαγγέλουμε τίτλους και να ανακαλούμε αναμνήσεις. Καλύτερα να το αφήσουμε για τα σχόλια αυτό, για δύο και μόνον λόγους: ο πρώτος είναι η απαγκίστρωση (χε χε…) από το θέμα του review κι ο δεύτερος το γεγονός ότι ανάμεσα στους αναγνώστες μπορεί να υπάρχουν φίλοι με ελάχιστο ενδιαφέρον προς το είδος ή και κάποιοι που μπήκαν να “δουν τι παίζει” από απλή περιέργεια. Το θέμα είναι ότι υπήρξε άνοδος, κορύφωση και αναπόφευκτη πτώση.

Σήμερα πλέον, 142 χρόνια μετά από εκείνην την εποχή (γιατί τόσα πολλά μοιάζουν να έχουν περάσει) το είδος εκπροσωπείται μόνο από επαγγελματικά sims. Τόσο επαγγελματικά, που χρησιμοποιούνται από αερολέσχες αλλά και πασίγνωστα κέντρα εκπαίδευσης για την παραγωγή νέων πιλότων, μάχιμων και μη. Το arcade/fun στοιχείο έχει σχεδόν εκλείψει, γιατί έχει πλέον εξαφανιστεί η κινητήριος δύναμη που το δημιούργησε αρχικά: οι αντίστοιχες κινηματογραφικές παραγωγές. Μπορεί ο Tom Cruise να ονειρεύεται ότι θα ξαναπετάξει με F-14 (ένα αεροπλάνο που ένας θεός ξέρει αν χρησιμοποιείται ακόμα), αλλά η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού του πλανήτη έχει ήδη αφήσει αυτό το όνειρο μίλια πίσω (λύσσα το έκανα).

Σχεδόν, όμως! Για κάποιον λόγο, η Bandai-Namco αποφάσισε να κυκλοφορήσει νέο entry στη σειρά Ace Combat και να προσελκύσει τους όσους ρομαντικούς κρύβονται κάτω από τα σύννεφα (έχεις ξεφύγει Αποστόλη…). Εν έτει 2019, το Ace Combat 7 είναι γεγονός - και μαζί του φέρνει όλη την arcade δράση που συνοδεύει το όνομά του. Ήρθε η ώρα να μπείτε ξανά σε cockpit και να μην νοιαστείτε αν θα σπάσει το σύστημα προσγείωσης επειδή το σηκώσατε 10 Knots αργότερα (αν ποτέ σας απασχόλησε κάτι τέτοιο, δηλαδή…), παρά μόνο να νιώσετε άνετα και δεσποτικά με μερικές δεκάδες πυραύλους στη διάθεσή σας και ουσιαστικά άπειρες σφαίρες.

Πάμε λοιπόν! Το παιχνίδι σάς βάζει στη δράση με μόνο δύο τρόπους: ο πρώτος είναι το campaign, όπου διαδραματίζεται μια φανταστική ιστορία πολέμου ανάμεσα σε δύο φανταστικές χώρες, ενός φανταστικού κόσμου. Είναι λεπτομερής και καλοδουλεμένη, δοσμένη με όμορφη αφήγηση, ταιριαστή στο b-movie κρίκο της DNA αλυσίδας του, και υλοποιημένη από πανέμορφα γραφικά της Unreal Engine. Εκεί θα δείτε μάχες, προδοσίες, ανατροπές, προσωπικές ιστορίες, μελό και αρκετά άλλα, σε τέτοιο ρυθμό που θα σας κάνει να απορήσετε γιατί μπήκαν οι προγραμματιστές σε τόσο κόπο για ένα παιχνίδι αυτού του είδους.

Έχει όμως ένα αδύνατο σημείο που καταφέρνει να αναχαιτίσει (θα έσκαγα!) την όμορφη δουλειά: αν δεν έχετε ασχοληθεί με κανέναν τίτλο του παρελθόντος ή αν απλά έχετε ξεχάσει το τι συνέβαινε σε αυτούς (πράγμα λογικό), τότε δεν θα καταλάβετε σχεδόν τίποτα! Αυτό γιατί υπάρχει τέτοιος καταιγισμός ονομάτων και αναφορές στην προϊστορία μεταξύ των κρατών, που πραγματικά θα χάσετε τ’ αβγά και τα πασχάλια. Σύντομα, μετά τη δεύτερη-τρίτη αποστολή, θα χάσετε και το ενδιαφέρον σας για την ιστορία και θα αρκεστείτε να παρακολουθείτε τα τμήματα που καταπιάνονται με τις διαπροσωπικές σχέσεις, αγνοώντας την όποια στρατηγική ανάλυση της τρέχουσας κατάστασης στο παιχνίδι.

Παρ’ όλα αυτά, οι 20 αποστολές του mode αυτού αρκούν και με το παραπάνω να κρατήσουν το ενδιαφέρον του παίκτη. Ξεκινώντας απότομα, χωρίς tutorial, χωρίς κάποιου άλλου είδους καθοδήγηση για την πτήση και θεωρώντας - πάλι, και λανθασμένα - ότι όλοι έχουν επαφή με τη σειρά, το παιχνίδι ξεδιπλώνει τα κάλλη του. Πανέμορφα γραφικά, πιστότατη απόδοση του περιβάλλοντος, εξαιρετικά καιρικά εφέ και οι πολύ ενδιαφέρουσες κάμερες είναι μόνο η αρχή. Πραγματικά, το περιβάλλον μεταξύ των αποστολών επαναλμβάνεται σπάνια και είναι σχεδιασμένο με μεράκι.

Αυτό γίνεται άμεσα φανερό από τις επιλογές στο σχεδιασμό: λεπτομερέστατο ανάγλυφο εδάφους με χαράδρες, γκρεμούς, αλλά και ομαλές βουνοπλαγιές συνθέτουν το ένα μισό του καμβά του παιχνιδιού, επάνω στο οποίο θα τραβήξουν τις σουρεαλιστικές γραμμές τους τα αεροσκάφη. Το άλλο μισό είναι ο ουρανός με τα σύννεφα και τα ποικίλα εφέ καιρού: βροχή, άνεμος, παγοποίηση, κεραυνοί, αμμοθύελες, είναι άκρως εντυπωσιακά και επηρεάζουν σε μεγάλο βαθμό την πτήση και, κατά συνέπεια, την έκβαση της αποστολής. Ο δε σχεδιασμός έχει γίνει με μεράκι κι αυτό φαίνεται στις λεπτομέρειες. Παραδείγματος χάριν, αυτοί οι πυλώνες υψηλής τάσης, ύπουλα κρυμμένοι μέσα στα δάση κοντά στο στόχο σας, δε βρέθηκαν τυχαία εκεί. Τοποθετήθηκαν για να προσφέρουν μια ακόμα παράμετρο δυσκολίας στην αποστολή αλλά και ένα επιπλέον ψήγμα ρεαλισμού.

Μιας όμως που η κουβέντα ήρθε στην πτήση και το ρεαλισμό, ας καταπιαστούμε και με αυτά. Η αίσθηση της πτήσης είναι υπέροχη! Τα αεροσκάφη γλιστρούν με άνεση στον ουρανό και κινούνται με αβίαστη ομαλότητα. Μοιάζουν να κολυμπούν, καθώς η επαφή τους με τον αέρα είναι βελούδινη. Αλληλεπιδρούν με τα στοιχεία της φύσης και προσεγγίζουν το έδαφος με τρόπο που πείθει. Είναι ρεαλιστικό; Κάθε άλλο! Αν κανείς ψάχνει την περίπλοκη φυσική μιας πραγματικής πτήσης, χάνει το χρόνο του εδώ. Αυτό που θα βρει μονάχα, είναι ένα μοντέλο χειρισμού που ωραιοποιεί την πραγματικότητα, την κάνει φιλική προς τον παίκτη και την αποδίδει με διασκεδαστικό τρόπο.

Αν επιτραπεί ο παραλληλισμός, θα μπορούσε κανείς να πει ότι πρόκειται για το Need For Speed των flight sim games. Σέβεται τις βασικές αρχές, αλλά τις αποδίδει με εύπεπτο τρόπο στον παίκτη. Αυτό καθίσταται επίσης σύντομα φανερό με πάμπολλους τρόπους: από τη μηχανική αντίδραση του αεροσκάφους σε απώλεια στήριξης ως τη μηδενική σχέση των Gs με την ταχύτητα πτήσης. Από τον ατέρμονο αριθμό όπλων, ως την πανομοιότυπη συμπεριφορά διαφορετικών μοντέλων αεροσκαφών.

Ακόμα κι έτσι όμως, κάποια πράγματα βασικά θα έπρεπε να επεξηγούνται. Όπως, επί παραδείγματι, η τεχνική αποφυγής των αντίπαλων πυραύλων. Ελάχιστοι γνωρίζουν πώς να κάνουν κάτι τέτοιο στην πραγματικότητα, και θεωρείται λογικό να πρέπει να επεξηγηθεί στον παίκτη. Όπως επίσης θα ήταν χρήσιμη και η επεξήγηση της χρηστικότητας του κάθε όπλου ή πού χρησιμεύουν οι ακροβατικές φιγούρες που περιγράφονται στα loading screens. Immelman, chandell, loop, Split-S και τα συναφή, φιγουράρουν σε αυτές τις οθόνες μονάχα για τη δημιουργία κλίματος. Ούτε μπορεί να φανταστεί κανείς πώς χρησιμοποιούνται όλα αυτά σε μια αερομαχία, αλλά ούτε και υπάρχει κάποιος πρότυπος τρόπος για να την προσεγγίσει ένας παίκτης.

Αυτοδημιουργώντας, ο παίκτης ψάχνει να βρει τη θέση σου σε έναν χώρο για τον οποίο ενδεχομένως δεν κατέχει πρότερες παραστάσεις. Αλλά θα τη βρει γρήγορα, θα απολαύσει τη συνέχεια και θα χαθεί για μέρες σε έναν κυκεώνα αερομαχιών, βομβαρδισμών και σύνθετων αποστολών. Θα ζήσει τη συντροφικότητα μέσα από τον ασύρματο και οι συνομιλίες των υπολοίπων θα εμπλουτίσουν τη ζωντάνια του κόσμου του παιχνιδιού. Αν, μάλιστα, γυρίσει κανείς την οπτική στην κάμερα του cockpit, θα νιώσει για μερικά δευτερόλεπτα σαν πραγματικός πιλότος σε… πραγματική ταινία. Αν, δε, αυξήσει και την ένταση του ήχου σε υψηλά επίπεδα, τότε τα ποιοτικά ηχητικά εφέ και οι δουλεμένοι διάλογοι στον ασύρματο θα απογειώσουν (άντε πάλι!) την εμπειρία.

Ίσως κάτι τέτοιο να βιωθεί ακόμα πιο έντονα μέσα από τις τρεις VR αποστολές, αλλά ελλοχεύει ο κίνδυνος ο ρεαλισμός να καταστεί τόσο μεγάλος, ώστε να χρειάζονται σακούλες για τον εμετό δίπλα στον καναπέ. Δυστυχώς δεν υπήρξε η δυνατότητα δοκιμής, αλλά το μικρό μέγεθος του εν λόγω mode δεν το καθιστά παράγοντα που θα δράσει υπέρ ή κατά μιας απόφασης για αγορά. Πιο πολύ θα απασχολήσει τον παίκτη το aircraft tree, όπου μοντέλα αεροσκαφών αλλά και upgrade parts αγοράζονται έναντι των πόντων που συλλέγονται με το επιτυχημένο πέρας κάθε αποστολής.

Εκεί, ο παράγοντας τακτική αποκτά μια νέα έννοια, καθώς τα upgrade slots στο αεροπλάνο είναι περιορισμένα και η επιλογή πρέπει να γίνει σοφά. Πολλώ δε μάλλον, όταν συγκεκριμένα upgrades “κρύβονται” πίσω από την αγορά συγκεκριμένων αεροσκαφών. Θα αναγκαστείτε, δηλαδή, να προβείτε σε αγορά αεροσκάφους που ενδεχομένως δεν θέλετε, προκειμένου να αποκτήσετε πρόσβαση σε ένα πολυπόθητο part. Σαν σύστημα είναι ενδιαφέρον και αποτρέπει τις overpower καταστάσεις. Ο δε διαχωρισμός μεταξύ αποκλειστικών αναβαθμίσεων για το campaign ή το multiplayer το καθιστά ακόμα πιο ενδιαφέρον.

Μιλώντας για τα παραπάνω, εισερχόμαστε στον δεύτερο τρόπο με τον οποίο μπορεί να παιχτεί το παιχνίδι: το multiplayer mode. Εκεί οι επιλογές είναι λίγες και λιτές. Δημιουργία room ή επιλογή για απευθείας μάχη και στη συνέχεια team deathmatch ή battle royale. Ακόμα κι αν οι επιλογές μιλούν από μόνες τους, στην πράξη η εμπειρία είναι πολύ καλύτερη. Οι επιλογές για cap στους πόντους που έχει κάθε αεροπλάνο επιτρέπει την μάχη να κριθεί σχεδόν αποκλειστικά από το skill.

H προαναφερθείσα έλλειψη διαφοροποίησης μεταξύ των μοντέλων λειτουργεί ευεργετικά εδώ. Είτε πετάει κάποιος με F-35 είτε με F-104, η διαφορά είναι μικρή και το αποτέλεσμα θα έρθει από το skill. Κοινώς, δεν κάνει το F-14 τον Tom Cruise, αλλά ο Tom Cruise το F-14. Η δράση είναι ομαλή κι απρόσκοπτη, ενώ η νοημοσύνη πραγματικών παικτών δείχνει την αδυναμία της ΑΙ στο campaign και προσφέρει την καλύτερη, δυνατή εμπειρία αερομαχίας. Αναλογιζόμενοι την φτωχή ΑΙ των συμμαχικών αεροσκαφών στο campaign, θα λέγαμε ότι απουσιάζει έντονα ένα co-op mode. Κρίμα και γι’ αυτό.

Γενικά, το Ace Combat 7 είναι ένα πολύ καλό παιχνίδι και καλώς έκανε η Bandai-Namco που κατέβασε το franchise από το ράφι. Είναι ευχάριστο, εθιστικό, ακόμα και διασκεδαστικό, ακόμα κι όταν βροντοφωνάζει τις όποιες ελλείψεις του σε συγκεκριμένους τομείς. Θα μπορούσε να ήταν πιο φιλικό στους νέους φίλους της σειράς κι όχι να δείχνει ότι απευθύνεται περισσότερο στους βετεράνους τους είδους. Όπως και να έχει, είναι μια όαση για όλους αυτούς που νοστάλγησαν το είδος και όσοι υπόλοιποι ένιωσαν ξαφνικά την περιέργεια να βιώσουν μια πτήση (έστω και υπό αυτό το πρίσμα), βρήκαν τον κατάλληλο τρόπο να το κάνουν.

Το review βασίστηκε στην έκδοση του παιχνιδιού για το PS4.