Famicom Detective Club | Review

Αρκεί μια ματιά στο όνομα για να συνειδητοποιήσει κανείς την ηλικία, αλλά ενδεχομένως και την ιστορική αξία που έχουν οι δύο τίτλοι της σειράς Famicom Detective Club. Για τους αμύητους στην ιστορία της Nintendo, η πλατφόρμα Famicom είναι γνωστή στη Δύση ως NES. Και με την ημερομηνία κυκλοφορίας του πρώτου τίτλου της σειράς Famicom Detective Club να ανάγεται στο μακρινό 1988, συνειδητοποιεί κανείς πως μιλάμε για δύο τίτλους ηλικίας

Οι δε συγκεκριμένοι τίτλοι έχουν και ένα cult status στο πάνθεον των visual novels, καθώς πρόκειται για παιχνίδια που αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης σε δημοφιλή visual novels με action στοιχεία. Πρόκειται, επίσης, για δύο τίτλους που δεν έφυγαν ποτέ από την ιαπωνική αγορά, με όλες τις επίσημες επανακυκλοφορίες σε διάφορες κονσόλες της Nintendo να αφορούν αποκλειστικά και μόνο στην εγχώρια αγορά του ανατέλλοντος ηλίου.

Δεν μπορεί, επομένως, να αμφισβητηθεί η ικανοποίηση των λατρών του είδους όταν επιβεβαιώθηκε και επίσημα η κυκλοφορία των συγκεκριμένων τίτλων, με επίσημο localization αλλά και ανανεωμένο, οπτικό τομέα, πλήρως αρμόζοντα στα δεδομένα της σύγχρονης εποχής. Ακόμα και αν το visual novel genre δεν είναι κατάλληλο για όλους. Ακόμα και αν το κοινό στο οποίο απευθύνονται αυτοί οι τίτλοι είναι πολύ περιορισμένο, κάτι που αυτομάτως σημαίνει πως ελάχιστοι θα μπορέσουν να εκτιμήσουν την πραγματική αξία τους.

Μαζί με αυτές τις διαπιστώσεις, ωστόσο, έρχεται και ένα αρκετά κρίσιμο ερώτημα: πόσο καλά έχει γίνει η μεταφορά τους στα σημερινά δεδομένα; Σαφέστατα, οι περισσότεροι τίτλοι του είδους δεν χαρακτηρίζονται από πολύπλοκους μηχανισμούς και κάποιον εντυπωσιακό οπτικοακουστικό τομέα. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, όμως, ελλοχεύει ο κίνδυνος πως ορισμένα στοιχεία ενδέχεται να μην έχουν αναπτυχθεί σωστά και με την απαραίτητη ακρίβεια που επιτάσσουν τα σημερινά δεδομένα, αγνοώντας ενδεχομένως τις σύγχρονες quality of life νόρμες και φέρνοντας παράλληλα στο προσκήνιο άλλου είδους ζητήματα.

Ας πιάσουμε, όμως, τα παιχνίδια αυτά από την αρχή. Το πρώτο παιχνίδι της σειράς είναι το Famicom Detective Club: The Missing Heir, ενώ το Famicom Detective Club: The Girl Who Stands Behind, αν και το δεύτερο παιχνίδι της σειράς, παίζει το ρόλο του prequel και αφηγείται τα γεγονότα της (χρονολογικά) πρώτης υπόθεσης του πρωταγωνιστή. Και οι δύο τίτλοι έχουν αναπτυχθεί από την Mages, ενώ σε πρώτη ανάγνωση φαίνεται να έχουν την ίδια διάρκεια και ισόποση κατανομή σε κεφάλαια.

Μέσω του συστήματος save που ενώνει τα δύο παιχνίδια, το όνομα που θα δώσουμε στον παίκτη μας είναι και το όνομα που χρησιμοποιείται και στο δεύτερο παιχνίδι, ανεξάρτητα από τη σειρά με την οποία θα αποφασίσουμε να ξεκινήσουμε. Σαφέστατα και προτείνουμε τη σειρά της αρχικής κυκλοφορίας, καθώς είναι πιο εύκολο να αντιληφθούμε κάποια χαρακτηριστικά της αφήγησης, αλλά και να εκτιμήσουμε περισσότερο τις σχέσεις που διαμορφώνονται με συγκεκριμένους χαρακτήρες.

Άλλωστε, με τον πρωταγωνιστή να πάσχει από αμνησία και να έχει πλήρη άγνοια σχετικά με το παρελθόν του, έχει περισσότερο ενδιαφέρον να ακολουθήσουμε πρώτη την αρχική ιστορία, ανακαλύπτοντας τα πρόσωπα και κάνοντας τους απαραίτητους συσχετισμούς καθώς προχωράμε στην prequel ιστορία.

Έτσι, στο Famicom Detective Club: The Missing Heir ακολουθούμε τον νεαρό ντετέκτιβ σε μια επαρχιακή πόλη, καθώς καλείται να εξιχνιάσει το μυστήριο του θανάτου μιας ηλικιωμένης, πλούσιας γυναίκας, γόνο μιας οικογένειας με έντονη επιχειρηματική δραστηριότητα, αλλά και με έναν θρύλο που σχετίζεται με το θάνατο και έχει μεταφερθεί από στόμα σε στόμα στην τοπική παράδοση εδώ και αρκετούς αιώνες. Καθώς η ιστορία εξελίσσεται, ο παίκτης έρχεται σε επαφή με τους κατοίκους του χωριού και τα μέλη της οικογένειας, ενώ παράλληλα καλείται να μάθει περισσότερα και για την μυστηριώδη κληρονόμο της ηλικιωμένης γυναίκας, η ταυτότητα της οποίας είναι γνωστή μόνο σε λίγους, ενώ το όνομά της προκαλεί ποικίλα συναισθήματα.

Στο Famicom Detective Club: The Girl Who Stands Behind, παρακολουθούμε τα γεγονότα που οδήγησαν στη συνεργασία του νεαρού πρωταγωνιστή με το γραφείο του γνωστού ερευνητή Shunsuke Utsugi, αλλά και το πώς ο πρωταγωνιστής αναλαμβάνει να λύσει το μυστήριο πίσω από το θάνατο μιας νεαρής μαθήτριας, η οποία είχε με τη σειρά της ανακατευτεί με τον σχολικό θρύλο της Κοπέλας Που Στέκεται Από Πίσω.

Και οι δύο Famicom Detective Club τίτλοι διηγούνται μερικές ενδιαφέρουσες ιστορίες και καταπιάνονται με θέματα που δύσκολα μπορούσαμε να δούμε σε τίτλο της Nintendo εκείνης της εποχής. Πρώτο και κύριο είναι το γεγονός ότι ο πρωταγωνιστής είναι ένας αμνήμων, ανήλικός νεαρός, που μπλέκει τόσο εύκολα σε κινδύνους. Αυτό ίσως λέει πολλά για την κουλτούρα της Ιαπωνίας – ή και όχι.

Σαφέστατα, όμως δεν στεκόμαστε σε τέτοια σημεία. Αντιθέτως, μένουμε στο ότι μιλάμε για δύο πολύ ενδιαφέρουσες και εξαιρετικές ιστορίες, παρά τα όσα μπορούν να μας ξενίσουν. Ωστόσο, άποψή μας είναι πως το δεύτερο παιχνίδι της σειράς είναι αφηγηματικά πιο μεστό, το υπερφυσικό στοιχείο, που υπάρχει και στους δύο τίτλους, εδώ είναι περισσότερο αισθητό, ενώ την ίδια στιγμή θεωρούμε πως αποτέλεσε τη βασική πηγή έμπνευσης για εξίσου σημαντικές adventure visual novel κυκλοφορίες, όπως οι τίτλοι της σειράς Gyakuten Saiban (Ace Attorney) που ήρθαν μερικά χρόνια αργότερα.

Ο πυρήνας του gameplay είναι παρόμοιος και στους δύο τίτλους Famicom Detective Club. Ο παίκτης χρησιμοποιεί ένα μενού με διάφορες επιλογές. Με αυτό το μενού θα εξερευνήσει τα περιβάλλοντα, θα ανακαλύψει κρυμμένα στοιχεία, θα πειραματιστεί με τα διαθέσιμα αντικείμενα και θα συνομιλήσει με τους χαρακτήρες που είναι παρόντες στη σκηνή. Την ίδια στιγμή, η χρήση ενός σημειωματάριου λειτουργεί ως ο μηχανισμός αναφοράς σε όλα τα στοιχεία που πρέπει να γνωρίζει ο παίκτης.

Ωστόσο, αυτός ο μηχανισμός επίδρασης του παίκτη με τα παιχνίδια είναι και το μεγαλύτερο αγκάθι τους, αγκάθι ικανό ακόμα και να αποτρέψει τους παίκτες να συνεχίσουν, ή ενδεχομένως να στραφούν σε walkthroughs για το πώς θα καταφέρουν να προχωρήσουν παρακάτω. Αναφερόμαστε, φυσικά, στο έντονο trial and error στοιχείο των τίτλων. Χωρίς αμφιβολία, το εν λόγω χαρακτηριστικό είναι κάτι που συναντάμε και σε πιο σύγχρονα παιχνίδια του είδους και που σχεδόν θεωρείται βασικό συστατικό.

Εδώ όμως υπάρχουν αρκετοί παράγοντες που το κάνουν σχεδόν ανυπόφορο. Αφενός έχουμε τη μόνιμη επιστροφή στο κεντρικό μενού κάθε φορά που κάνουμε μια επιλογή, αποσπώντας τον παίκτη από τον ειρμό της αφήγησης και καθιστώντας το αρκετά δύσχρηστο. Αφετέρου, έχουμε να ασχοληθούμε και με τις κρυμμένες επιλογές συνέχισης της ιστορίας, που είτε απαιτούν την επανάληψη ήδη χρησιμοποιημένων επιλογών αλληλεπίδρασης, είτε με την παράλειψη επιλογής συγκεκριμένων επιλογών που, λόγω της απόδοσης του κειμένου, θεωρούμε πως είναι λανθασμένες και πως δεν στέκουν στη συγκεκριμένη σκηνή.

Το interaction με τη σκηνή, τα αντικείμενα που έχουμε στην κατοχή μας αλλά και τους χαρακτήρες, είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα των τίτλων του είδους. Εδώ, όμως, η όποια αλληλεπίδραση μπορεί είτε να είναι ξεκάθαρη, είτε να διαρκέσει πολύ περισσότερο από το κανονικό. Δεν είναι λίγες οι φορές που ο παίκτης θα κληθεί να ρωτήσει ξανά και ξανά τα ίδια πράγματα σε κάποιον in-game χαρακτήρα, μέχρι το παιχνίδι να δώσει επιτέλους το έναυσμα ότι έγινε η σωστή ερώτηση, επιτρέποντας την εξέλιξη του σεναρίου.

Όλο αυτό όμως αναπόφευκτα θα κουράσει τον παίκτη και θα τον αναγκάσει να αναζητήσει την εύκολη λύση του «λυσαριού» για να προχωρήσει παρακάτω, αν μέχρι τότε δεν έχει χάσει εντελώς την όρεξή του για τους συγκεκριμένους τίτλους.
Ωστόσο, η έκταση αυτού του προβλήματος μπορεί να περιοριστεί δραστικά, πιθανότατα λόγω των αρχικών περιορισμών στην ανάπτυξη των πρωτότυπων τίτλων.

Κανένας από τους δύο Famicom Detective Club τίτλους δεν επιτρέπει στον παίκτη να προχωρά ελεύθερα και να εξερευνά απερίσκεπτα διαφορετικές σκηνές. Κάθε συνομιλία, κάθε έρευνα, κάθε εξέλιξη αφορά αποκλειστικά στην τρέχουσα σκηνή. Αν δεν ανακαλύψουμε το στοιχείο εκείνο που απαιτείται για να προχωρήσουμε παρακάτω, το παιχνίδι δεν μας επιτρέπει να απομακρυνθούμε από εκείνη τη σκηνή.

Αυτό μπορεί να καθησυχάσει κάπως τους υποψήφιους παίκτες που ανησυχούν για το trial and error πρόβλημα, ειδικά όταν αυτό συνδυάζεται με την ελεύθερη προσέγγιση. Δεν υπάρχει πραγματικά κανένα περιθώριο αποτυχίας, απώλειας στοιχείων και παράληψης χαρακτηριστικών. Αν όλα τα scripted στοιχεία διερευνηθούν, τότε και μόνο τότε μπορούμε να προχωρήσουμε στην επόμενη σκηνή, ή στο επόμενο κεφάλαιο, εν αναμονή πάντοτε του τι θα βρούμε παρακάτω.

Το πιο δυνατό στοιχείο, ωστόσο, των Famicom Detective Club τίτλων είναι ο οπτικοακουστικός τομέας. Οι παρωχημένοι ήχοι του Famicom έχουν αντικατασταθεί με σύγχρονους ήχους και ένα όμορφο soundtrack, χωρίς μελωδικές φανφάρες και υπερβολές. Είναι το ίδιο soundtrack που είχαμε και στην αρχική κυκλοφορία, αλλά με μουσική προσαρμοσμένη στα σύγχρονα δεδομένα και άκρως κατάλληλη για το είδος. Όσοι, πάλι, θέλουν να προσπελάσουν τους τίτλους με το παλιό soundtrack, έχουν την επιλογή να το κάνουν μέσα από τις ρυθμίσεις.

Οι παίκτες -και δη οι λάτρεις της ιαπωνικής γλώσσας- έχουν επίσης τη δυνατότητα να απολαύσουν όλους τους διαλόγους του παιχνιδιού στην ιαπωνική, με τη μόνη παρουσία αγγλικών να αφορά στη μετάφραση των μενού και του κειμένου. Όσοι, πάλι, που δεν είναι εξοικειωμένοι με τη γλώσσα, μπορούν ανά πάσα στιγμή να απενεργοποιήσουν εντελώς τις ιαπωνικές φωνές, αποκτώντας έτσι πρόσβαση σε μια ανόθευτη visual novel εμπειρία.

Αναμφισβήτητα, όμως, η μεγαλύτερη διαφοροποίηση που έχουν υποστεί οι τίτλοι Famicom Detective Club σε σχέση με το πρωτόλειο υλικό είναι τα εικαστικά του. Οι εποχές των στατικών εικόνων έχουν περάσει ανεπιστρεπτί, δίνοντας χώρο σε ένα πανέμορφο οπτικό αποτέλεσμα. Τα εικαστικά των περιβαλλόντων χώρων είναι γεμάτα λεπτομέρειες, ενώ τα περισσότερα μοντέλα χαρακτήρων είναι επανασχεδιασμένα και πλήρως animated, χωρίς να στεκόμαστε μόνο στο lip movement που ήμαστε συνηθισμένοι μέχρι τώρα, με τους τίτλους στο σύνολό τους να προσφέρουν μια απολαυστική visual interactive εμπειρία.

Οφείλουμε να δώσουμε τα εύσημα στην ομάδα της Mages για το εξαιρετικό αυτό αποτέλεσμα, το οποίο μπορεί να λειτουργήσει ως υπόδειγμα και πρότυπο για μελλοντικούς τίτλους του είδους. Αρκεί, όμως, ένα οπτικό αποτέλεσμα – χάρμα οφθαλμών, ικανό για να αναδείξει το visual novel είδος, για να μας πείσει να επενδύσουμε στο Famicom Detective Club; Δυστυχώς, τα προβλήματά του έρχονται να μας κρούσουν ξανά τη θύρα και να μας θυμίσουν πως, όσο και αν ένας τίτλος είναι ακέραιος οπτικοακουστικά, κάτι θα υπάρχει πάντα να μειώνει αισθητά την ποιότητα της εμπειρίας με έναν τίτλο.

Το ρόλο του κακού εδώ παίζουν τόσο η δυσχρηστία στο μενού, όσο και οι μηχανισμοί έρευνας, που περισσότερο θα μπερδέψουν τον παίκτη, παρά θα τον βοηθήσουν. Ίσως, όμως, οι παλαιικοί αυτοί μηχανισμοί, απόρροια της ηλικίας των τίτλων, να αποτελούν και μέρος της γοητείας τους. Οι παίκτες που βρίσκουν ένα ενδιαφέρον με παιχνίδια του είδους μπορούν πιο εύκολα να αψηφήσουν τα όποια προβλήματα των τίτλων Famicom Detective Club και να τους δώσουν μια ευκαιρία.

Το ενδιαφέρον σενάριο, οι διάλογοι και οι χαρακτήρες, μαζί με το γενικότερο πλαίσιο απεικόνισης θα τους κρατήσουν απασχολημένους για κάμποσες ώρες. Οι υπόλοιποι, πάλι, θα πρέπει να το σκεφτούν πιο προσεκτικά. Οι τίτλοι Famicom Detective Club έχουν τη δική τους προσωπικότητα και ενδιαφέρον…αλλά δεν είναι για πολλούς.

Το πακέτο Famicom Detective Club κυκλοφορεί από τις 14/5/21 αποκλειστικά για το Nintendo Switch. To review βασίστηκε σε review code που λάβαμε από τη CD Media.

The post Famicom Detective Club | Review appeared first on GameOver.