Grimshade

Ένα γράμμα νοσταλγίας στα JRPGs των 90s, με μουτζούρες.

Το Grimshade, ένα team tactical, turn-based RPG της ρωσικής Talerock, πιάνει μια από τις βασικές ουσίες αυτού του είδους των παιχνιδιών πολύ σωστά και επιτυχημένα, δημιουργώντας, αρχικά μια αίσθηση πως εδώ έχουμε να κάνουμε με μια ιδιαίτερα καλή περίπτωση indie/ kickstarter διαμαντιού. Η παρουσίαση ενός setting και ενός κόσμου με λογική και πληρότητα, αποτελεί το πιο θελκτικό

σημείου του παιχνιδιού και ως ένα σημείο είναι ικανό να κουβαλήσει από μόνο του τον παίκτη. Αυτή η συνύπαρξη ανθρώπων και ανθρωπόμορφων ζώων σε ένα steampunk Βικτωριανό περιβάλλον, πασπαλισμένο με lore, θρύλους και λεπτομερή περιγραφή της κοινωνίας, συνδυασμένο με τα πολύ όμορφα hand drawn γραφικά, αποτέλεσε το ιριδίζον δόλωμα που μας γοήτευσε, ιδιαιτέρως, αρχικά.

Πολλά κείμενα, αρκετοί διάλογοι και ζωντανοί χαρακτήρες (παρόλα τα συντακτικά λαθάκια και τα «περίεργα» αγγλικά) δίνουν ζωή στη διαμάχη των Liv (άνθρωποι) των γειτονικών πόλεων (Brann kai Vespierre), και των Eleore (τα ανθρωπόμορφα ζώα), ενώ δε διστάζει να μπει και σε ύδατα κριτικής προβλημάτων παράλληλων με αυτών της δικής μας κοινωνίας. Ο ρατσισμός, ο οικονομικός αποκλεισμός, ιδιαίτερα μέσα από το πρίσμα των Eleore στον κόσμο του Ree ‘Fah, εξετάζονται επιφανειακά μεν, αρκούντως δε, προσδίδοντας μια πιο ουσιαστική νότα σε αυτά που θέλει να πει ο τίτλος.

Το Grimshade κάνει ένα θαρραλέο βήμα, αποκόπτοντας την εξέλιξη του χαρακτήρα από τα παραδοσιακά experience points και level up, αφήνοντας το άνοιγμα καινούριων ικανοτήτων στα ειδικά αντικείμενα που βρίσκουμε σαν loot ή στη περιήγησή μας στον κόσμο του παιχνιδιού. Από τη μία, δε μένουν πίσω οι χαρακτήρες που έχουμε στη ρεζέρβα (μέχρι τέσσερις μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε σε κάθε μάχη), από την άλλη, όμως, η συχνότητα των μαχών, σε συνδυασμό με τη σποραδική εμφάνιση αυτών των αντικειμένων- loot, λειτουργούν εις βάρος του παιχνιδιού. Βρήκαμε τον αριθμό των μαχών «υπερβολικά υπερβολικό» και το παίξιμό τους, εξαιτίας της σταθερότητας των tactical επιλογών, κουραστικό και επαναλαμβανόμενο.

Χαιρετίζουμε την προσπάθεια των δημιουργών να έχουν ξεχωριστούς και ιδιαίτερους χαρακτήρες (με αρκετή προσωπικότητα όπως είπαμε παραπάνω), αλλά δυστυχώς δεν τα κατάφεραν ιδιαίτερα στην ισορροπία μεταξύ των, οδηγώντας μας εν τέλει να εμμένουμε στις αρχικούς μας ήρωες, μειώνοντας, ασυναίσθητα, ακόμα περισσότερο τις διαθέσιμες επιλογές του gameplay. Οι μάχες διεξάγονται σε grid, για την ακρίβεια η κάθε παράταξη έχει το δικό της μισό ως ζωτικό χώρο για να στηθεί και να κινηθεί, και αποτελούν θα μπορούσαμε να πούμε ένα γρίφο, τρόπον τινά, η επιτυχημένη λύση του οποίου δε θα πρέπει να φέρει μόνο τη νίκη, αλλά τη νίκη με τις λιγότερες δυνατές απώλειες.

Το αρχικό στήσιμο, οι σωστές επιλογές του ρόστερ και των ικανοτήτων της ομάδας μας καθώς και η αξιοποίηση της σειράς που παίζουν οι φιγούρες (είναι ιδιαιτέρως σημαντική η εκμετάλλευση αυτού) παρέχουν το απαραίτητο τακτικό εύρος, ώστε να φύγουμε όσο το δυνατόν πιο αλώβητοι από τη μάχη, αλλά μας βάζει σε μια λογική trial and error, που δεδομένης της ποσότητας και της επανάληψης των μαχών, χάνεται στο παρασύνθημα. Το κλειδί εδώ θα ήταν οι μάχες να είναι λιγότερες και πιο ποιοτικές. Τα πράγματα ζορίζουν ακόμη περισσότερο αν αναλογιστούμε πως δεν υπάρχει άμεσος τρόπος στη θεραπεία των παικτών μας, παρά μόνο πέντε αναλώσιμα healing potion (μάξιμουμ αριθμός που κουβαλάμε) ή η τηλεμεταφορά μας σε ένα από τα safe hub των χαρτών, όπου και έχουμε πλήρη θεραπεία των χαρακτήρων μας.

Αυτό έρχεται να δέσει τελικά στα αρνητικά του παιχνιδιού, σε συνδυασμό με αυτό που αναφέραμε πιο πάνω, καθώς αν θέλουμε να αποφύγουμε το trial and error, πρέπει να επιδοθούμε σε ένα συχνότατο πισωγύρισμα στα hubs, μπας και τα βγάλουμε πέρα με την αρκετά μεγάλη δυσκολία του τίτλου. Όπως και να έχει, το σπάσιμο του ήδη αργού ρυθμού του παιχνιδιού είναι συνεχές και δε υποβοηθάται σε καμία περίπτωση από τον μεγάλο όγκο των ανούσιων μαχών.

Το κερασάκι στην τούρτα της δυσκολίας του παιχνιδιού αποτελούν κάποιες κλειστές σεκάνς, εν είδει dungeons, όπου το κολπάκι γυρνάω πίσω στο Hub δεν ισχύει, και δεδομένης της άγνωστης διάρκειάς των, οδηγεί τον παίκτη σε συνεχόμενο load-reload για να μη βρεθεί σε κατάσταση μη αναστρέψιμη. Προσθέστε και το μόνιμο τραυματισμό, που έρχεται πακέτο με ένα debuff αν «λιποθυμήσει» ο χαρακτήρας μας, και καταλαβαίνετε πως, κάπου, οι αγαπημένοι devs δεν υπολόγισαν σωστά τη γενική ισορροπία του gameplay.

H αναφορά του παιχνιδιού σε 90s JRPGs είναι εμφανής (ακόμα και σε κάποιον που δεν έχει φάει τα νιάτα του εκεί όπως ο γράφων) και δε γίνεται να μη σε κερδίσει με τα υπέροχα σχεδιασμένα τοπία και την παρότρυνση στον παίκτη να εξερευνήσει τον περιβάλλοντα χώρο. Η μουσική είναι υπεροχή, αλλά επαναλαμβανόμενη, ενώ η επιλογή να παίξουμε το παίξουμε το Grimshade μετά τα διορθωτικά patches αποδείχτηκε «σοφή», μιας και τα περισσότερα τεχνικά προβλήματα είχαν ήδη απαντηθεί. 2-3 soft crashes σε 20-25 ώρες διάρκειας δεν αποτελούν σημαντικό πρόβλημα, ειδικά σε σχέση με αυτά που είχαμε διαβάσει.

Το Grimshade ήθελε λίγο ακόμη ραφινάρισμα στο gameplay του. Τα κουσούρια του δεν το κάνουν σε καμία περίπτωση κακό παιχνίδι, αλλά με τόσο γοητευτικό κόσμο και πλούσιο lore, ειναι κρίμα να ταλαιπωρείται από το ρυθμό και τη, σε σημεία, άδικη δυσκολία του. Προτείνεται στους φίλους των κλασικών JRPGs, αλλά έχοντας πάντα τα σημαντικά μειονεκτήματά του κατά νου.

pc Click to open image!Click to open image!Click to open image!Click to open image!Click to open image!Click to open image!Click to open image!Click to open image!