Mafia: Definitive Edition - Review

Forgeh abouou iii…

Πολύς καιρός πέρασε από την κυκλοφορία του Mafia. Από τότε δηλαδή που το παιχνίδι άφησε μία μεγάλη κληρονομιά σε ένα είδος που ακόμα ήταν στα σπάργανα και θα γινόταν σχεδόν η νόρμα στη βιομηχανία. Το Mafia στον πυρήνα του ήταν ένα ευθύγραμμο action παιχνίδι, με ιστορία, αρχή, μέση τέλος, χωρίς ψευδο-RPG στοιχεία, χωρίς αναβαθμίσεις. Ο ανοικτός κόσμος ήταν εκεί

μόνο ως αίσθηση, και βεβαίως στο free roam κομμάτι του τίτλου, που μεταξύ μας δεν είχε και κάτι ουσιαστικό να προσφέρει. Κι όμως, αυτό που το 2020 μοιάζει ελαφρώς ανούσιο και άνευ περιεχομένου, τον καιρό που κυκλοφόρησε το Mafia φάνταζε σπουδαίο και γιγάντιο. Και σε ό,τι αφορά την ατμόσφαιρα και την οπτική απόδοση, αυτήν την μοναδική αίσθηση (περιορισμένης έστω) ελευθερίας στο χάρτη του παιχνιδιού, την προσέφερε καλύτερα από οποιοδήποτε άλλο αντίστοιχο σύγχρονό του ανταγωνιστή.

Το νέο Mafia δεν κάνει σχεδόν τίποτα ώστε να αποκλίνει από εκείνη την πορεία του προγόνου του. Είναι ένα ευθύγραμμο παιχνίδι, με την ίδια ιστορία, τις ίδιες αποστολές, και με κάθε ειλικρίνεια, αυτή είναι και η καλύτερη επιλογή σε σύγκριση με άλλες εναλλακτικές που θα μπορούσε να ακολουθήσει η Hangar 13. H μεταπήδηση σε full scale open-world δομή στο Mafia 3 μόνο κακό έκανε σε ένα παιχνίδι που υπό πολλές προϋποθέσεις θα μπορούσε να ήταν και καλό. Οπότε, με μία ήδη έτοιμη δομή, το Mafia Definitive Edition δεν είναι παρά το πρώτο Mafia με 2020 skin.

Η ιστορία παραμένει ακόμα και σήμερα ενδιαφέρουσα. Εκείνο το πρωτόλειο, πρώιμο και πρωτοφανές για τα δεδομένα του gaming σενάριο, οι πρωταγωνιστές και η εξέλιξη λειτουργούν σχεδόν είκοσι χρόνια μετά ικανοποιητικά. Αυτό είναι ενδεικτικό του πόσο μπροστά από την εποχή του ήταν το πρώτο παιχνίδι. Βέβαια, μπορεί να είναι ενδεικτικό και του ότι οι δεκάδες ανατροπές, τα εκατοντάδες PoΙ και οι τόνοι πληροφορίας μπορεί να μην είναι η απόλυτη συνταγή για να χτίσει κανείς ένα καλό story σε ένα μέσο που κυρίως πρέπει να παιχτεί και όχι να διεκδικήσει όσκαρ.

Ο Tommy είναι και πάλι εδώ, όπως και ο Don Salieri, o Paul, o Sam, o Frank και ο Morello. Οι ηθοποιοί και τα voice overs έχουν αλλάξει και όχι όλα προς το καλύτερο. Η προφορά του (υποτίθεται) Chicago της δεκαετίας του ’30 ακούγεται ενοχλητικά ένρινη και επιτηδευμένη. Με έκπληξη διαπιστώνουμε ότι ορισμένοι χαρακτήρες ακούγονται το ίδιο ενοχλητικοί και στο πρώτο Mafia. Τα παιχνίδια της μνήμης. Ο Tommy παραμένει στρωμένος και προσγειωμένος κεντρικός χαρακτήρας, που από φτωχός οδηγός ταξί αναρριχάται στις τάξεις της συμμορίας του Salieri με μεγάλα και φυσιολογικά σκαμπανεβάσματα, ώσπου αποφασίζει να εγκαταλείψει αυτή τη ζωή, πραγματοποιώντας τη μεγάλη έξοδο. Την κατάληξη μπορεί να τη θυμάστε και από το πρώτο και από το δεύτερο παιχνίδι της σειράς. Παραμένει σαν αφήγηση δεμένο και σφιχτό, με κάποια σημεία που σήμερα θα έμοιαζαν λίγο αφελή και προχειροδουλεμένα. Αλλά μιλάμε για έναν πυρήνα σχεδόν αναλλοίωτο εδώ και είκοσι χρόνια, επομένως, το γεγονός ότι διατηρεί τη φρεσκάδα και τη στιβαρότητά του, σημαίνει πολλά για το πρωτότυπο.

Στο gameplay, όπως προαναφέρθηκε, το Mafia Definitive Edition είναι ένα ευθύγραμμο action παιχνίδι, όπου η έννοια της αναβάθμισης υφίσταται μόνο σε ορισμένα μοντέλα αυτοκινήτων που εμφανίζονται σταδιακά και στο ότι αλλάζει γκαρνταρόμπα ο πρωταγωνιστής. Η δομή «πρόλογος κεφαλαίου-αποστολή-τέλος» ακολουθείται ευλαβικά μέχρι το τέλος, και μέσα στην ιστορία η ύπαρξη του ανοιχτού Lost Heaven υφίσταται μόνο κατά τη διάρκεια της μετάβασης από το ένα σημείο του χάρτη στο άλλο. Open-world το παιχνίδι γίνεται μόνο όταν ο παίκτης επιλέξει το free roam για να βολτάρει στον όμορφο χάρτη του παιχνιδιού και να συλλέξει τα collectibles.

Οι cutscenes για τις αποστολές είναι πολύ φροντισμένες, και προηγούνται του βασικού τμήματος, που έχει μείνει σχεδόν απαράλλαχτο σε ό,τι αφορά την υπόθεση και το αντικείμενο της αποστολής. Η αποστολή στον οίκο ανοχής, η επίθεση της αντρών του Morello στο εστιατόριο, η εκτέλεση στο ποταμόπλοιο, η εκτέλεση (πολλές εκτελέσεις) από την παλιά φυλακή, η ενέδρα στη φάρμα, είναι όλες μα όλες εδώ. Πολύ ενδιαφέρον έχει ότι οι χώροι, οι τοποθεσίες αλλά και τα επιμέρους στοιχεία κάθε αποστολής έχουν επανασχεδιαστεί ώστε να ταιριάζουν στην καθαρή third person shooter φύση του παιχνιδιού, και στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων η Hangar 13 τα έχει καταφέρει αξιέπαινα. Η καταδίωξη του αδερφού του Morello στο λιμάνι και η παγίδευσή του στο υπόστεγο των αμαξοστοιχιών είναι σχεδόν αγνώριστη, αλλά παραμένει στον πυρήνα της η ίδια. Και αυτό είναι ευχάριστο, γιατί και οι μνήμες από το πρωτότυπο είναι παρούσες και η φρεσκάδα του νέου επίσης.

Και έτσι παραμένει και η σχετική ποικιλία, που σήμερα ίσως να μη γίνεται άμεσα αντιληπτή, αλλά το 2002 μία αποστολή που είχε καταδίωξη, μονομαχίες και κόλαση πυρών, και κάποιους ας πούμε, γρίφους, ήταν υπέρ το δέον χορταστική. H Hangar 13 έχει προσθέσει στοιχεία όπως το stealth που λειτουργεί ανεκτά, καθαρούς tps μηχανισμούς με cover system κ.λπ., έχει απαλλάξει το κοινό από την περίεργη tps κάμερα του πρώτου, και έχει χρησιμοποιήσει το αξιοπρεπές shooting και melee σύστημα του Mafia 3, που λειτουργεί καλά για όσο δεν αρχίζει τα παιχνίδια της η συχνά εξοργιστική Α.Ι. του παιχνιδιού.

Η συνειδητή επιλογή μας είναι να αξιολογήσουμε το Mafia Definitive Edition ως ένα σημείο προς σημείο remake του original Mafia όπως αυτό εκλαμβάνεται από τον παίκτη σε ένα απλό Normal playthrough. Οποιαδήποτε αναφορά σε Hard ή Classic βαθμό δυσκολίας ρίχνει τη βαθμολογία κατά 3 βαθμούς αυτομάτως, διότι εκεί το παιχνίδι απλά δεν παίζεται. Είναι ένας διαρκής πόλεμος νεύρων, που στους παλιούς θα θυμίσει παλιές κακές εποχές, και στους νέους θα φανεί απλά ανόητο. Παρά την παρουσία κανονικών checkpoints και όχι του βασανιστηρίου του original Mafia, το παιχνίδι παραμένει δύσκολο, και στους ανώτερους βαθμούς δυσκολίας βάναυσο και σαδιστικό σε σημείο γελοιότητας. Μιλώντας όμως πάντα για Normal (Medium το ονομάζουν οι χαρντκοράδες της Hangar 13), τα gameplay bottlenecks συνεχίζουν να υφίστανται και μπορεί να μη στοιχίζουν το απόγευμα του παίκτη, στοιχίζουν όμως σε ψυχολογική αντοχή και υγεία.

Η Α.Ι. θυμίζει την ανόητη Α.Ι. του Mafia 3, όπου οι εχθροί βγάζαν τις κοντόκανες κι έρχονταν για την πλάκα τους πάνω στον παίκτη με άλλους 4-5 να συνεχίζουν να ρίχνουν. Ο Tommy είναι μαγνήτης σφαιρών. Ενώ ο ίδιος δυσκολεύεται να κάνει ακόμα και headshot προς επίρρωση της όποιας αληθοφάνειας κατά την οποία τα όπλα κλωτσάν και τα tommy gun δεν είναι sniper, οι εχθροί τον βρίσκουν για πλάκα από τα 30 και 40 μέτρα, με αποτέλεσμα να ψάχνουμε για κυτία πρώτων βοηθειών όπως το ευτυχισμένο 2003. Αυτό όμως που θα έπρεπε άμεσα να διορθωθεί είναι η αβλεψία (ή συνειδητή αστοχία;) ο παίκτης να πρέπει να ευστοχήσει τρεις και τέσσερις φορές με τα πιστόλια για να ρίξει τον εχθρό όταν στο μεταξύ αυτός ατάραχος συνεχίζει να ρίχνει.

Είναι τελείως random το πότε η σφαίρα από το πιστόλι του Tommy θα ενεργοποιήσει το collision detection για τον εχθρό οπότε και θα υπάρχει ένα animation για τη σφαίρα που αυτός έφαγε. Αν αυτό δε γίνει, ο εχθρός συνεχίζει να ρίχνει και ο Tommy να τις τρώει ακόμα κι αν τον πετυχαίνει. Σιγά τα ωά, θα πείτε. Σύμφωνοι, αλλά σε ένα παιχνίδι που έχει γίνει αξιοπρεπής δουλειά σε τόσους άλλους τομείς, είναι κρίμα κάποια βαρίδια του παρελθόντος να το εμποδίζουν να παρουσιάσει ένα πλήρως αξιοπρεπές σύνολο. Η σοβαρή δουλειά που αναφέρεται, αφορά στην αναδημιουργία του Lost Heaven, που ακολουθεί πιστά τη γεωγραφία του πρωτότυπου σε αδρές γραμμές, αλλά 18 χρόνια μετά είναι πολύ (πολύ) πιο γεμάτο, πλήρες λεπτομερειών, με πολλή κίνηση και υπέροχη 30’s ατμόσφαιρα. Όμορφα ήταν τα πράγματα και στο αρχικό Mafia για 2002, αλλά συνεχίζει να συγκινεί η διάσχιση της Marshall Bridge με κάδρο τους ουρανοξύστες του Central Island.

Ο επανασχεδιασμός των περιοχών είναι πλήρης και πιθανά με μπόλικη δουλειά. Little Italy, Central Island, Holbrook, Workers Quarter όλα έχουν δεχτεί ένα καθολικό λίφτινγκ προς το 2020 και ναι, μοιάζουν άνετα με παιχνίδι του 2020. Σε συνδυασμό με τον όμορφο τεχνικό τομέα, προσφέρουν ένα γοητευτικό σύνολο που προτείνεται για επίσκεψη ακόμα και σήμερα, που τόσες δεκάδες κόσμοι, χάρτες, πόλεις έχουν παρελάσει από τις οθόνες μας. Για τον γράφοντα τουλάχιστον, μια τελευταία βόλτα στο χάρτη του Lost Heaven για τη συλλογή των collectibles θα είναι ένας ευχάριστος επίλογος και καθόλου αγγαρεία.

Στο ράδιο των πολλών διαφορετικών αμαξιών με την καλή οδική συμπεριφορά πιάνουμε ένα σταθμό με μουσική της εποχής (οπότε και Belleville δεν είναι default «οδικό» μουσικό θέμα) και έναν με τις ειδήσεις, που συνήθως συμβαδίζουν με την εξέλιξη της ιστορίας του παιχνιδιού και τα γεγονότα που έχουν προκύψει από τις αποστολές του. Ωραίες λεπτομέρειες, όπως το ράδιο που κάνει παράσιτα και χάνεται όταν διασχίζουμε την υποθαλάσσια σήραγγα, είναι ενδεικτικές ότι υπήρξε και το απαιτούμενο μεράκι στην επαναδημιουργία του Mafia.

Ο γράφων νόμιζε ότι θα έγραφε ελεγείες για το remake ενός από τα αγαπημένα του παιχνίδια. Ο χρόνος όμως λειτουργεί παράξενα στο gaming. Κι εκεί που αλλού (cinema, λογοτεχνία, μουσική) ο παλιός είναι αλλιώς, στο gaming απαιτείται πλήρης συνειδητοποίηση της χρονικής συγκυρίας υπό την οποία παίχτηκε ένα παιχνίδι. Σαν προσπάθεια να αγγιχτεί το μέγεθος του Mafia κατά το σωτήριο έτος 2002, το Mafia Definitive Edition είναι αξιοπρεπές και προτείνεται, πόσο μάλλον όταν έχουμε στο μυαλό ότι είναι πολύ καλύτερο και από το Mafia 2 και από το Mafia 3.

Σαν αυτοτελής κυκλοφορία του 2020 έχει αναχρονισμούς που δρουν αρνητικά, καθώς και παρωχημένους μηχανισμούς που δεν το αφήνουν να σταθεί δίπλα στα μεγαθήρια του open-world action συνόλου των παιχνιδιών. Σε μία συμφέρουσα τιμή και με αποφυγή πάση θυσία του hard setting, το παιχνίδι προτείνεται. Α, έχει και τη Racing αποστολή, μην ξεχνιόμαστε.

To Mafia: Definitive Edition κυκλοφορεί από τις 25/9/2020 για PS4, PC και Xbox One. To review βασίστηκε στην έκδοσή του για το PS4 με review code που λάβαμε από τον διανομέα του, τη CD Media.

pcps4xbox one