Mario & Sonic at the Olympic Games - Tokyo 2020 - Review

Επίσημο προϊόν.

Η Ολυμπιακή Εκεχειρία είναι η παύση των εχθροπραξιών που συντελούνταν μεταξύ των αρχαίων ελληνικών πόλεων κατά την περίοδο που συμμετείχαν στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Επτά ημέρες πριν την έναρξη των Αγώνων, και άλλες τόσες μετά το πέρας τους, οι πόλεμοι σταματούσαν, έτσι ώστε οι αθλητές, απαλλαγμένοι από στρατιωτικές υποχρεώσεις, να μπορούν να ταξιδέψουν για να συμμετάσχουν στους Αγώνες. Σε μία συνθήκη τόσο παλιά, και τόσο βαθιά ανθρώπινη λοιπόν, θα

ήταν αδύνατο να μην θάψουν το τσεκούρι και οι δύο μεγάλοι “εχθροί” ενός πολέμου που άρχισε τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 80, και τελείωσε στις αρχές των 00’s. Γνωστού και ως CWI (Consoles War 1).

Μπορεί λοιπόν η μάχη ανάμεσα σε Nintendo και Sega να τελείωσε με την παράδοση των όπλων από τη δεύτερη (των τελευταίων κομματιών Dreamcast δηλαδή) εδώ και πολλά χρόνια, στη συλλογική μνήμη του κοινού, όμως, ο Mario και ο Sonic είναι, και θα παραμείνουν, οι δύο αντίζηλοι ενός πολέμου που αντί να σκορπίζει πόνο και δυστυχία, γέμισε τα παιδικά μας χρόνια με υπέροχα παιχνίδια. Οι καιροί, όμως, αλλάζουν, και μαζί τους αλλάζουν και κάποιες καταστάσεις. Έτσι, από το 2007 που συναντήθηκαν στο πρώτο Mario & Sonic at the Olympic Games και έκτοτε, οι δύο θρυλικές φιγούρες του gaming δίνουν το παρόν σε κάθε διοργάνωση έως σήμερα, καθώς και σε δύο χειμερινούς αγώνες.

Μπορεί λοιπόν ο Mario και ο Sonic να είναι συνεπείς στις ολυμπιακές τους υποχρεώσεις, πρέπει, όμως, να αναλυθεί και το πώς τα πάνε από επιδόσεις και ρεκόρ. Και εκεί δυστυχώς παρουσιάζονται ντεφορμέ. Κάτι που συνέβαινε άλλωστε και με τα προηγούμενα παιχνίδια της σειράς, γεγονός βέβαια που δεν έχει δείξει να επηρεάζει τη δημοφιλία τους, οπότε ίσως τα κίνητρα του αγοραστικού κοινού να είναι άλλα, όπως για παράδειγμα η χαρά των αγώνων ή η στόχευση στις μικρές ηλικίες. Όπως και να έχει πάντως, μιλάμε ξεκάθαρα για ένα party game, που τη θέση των mini-games έχουν πάρει τα ολυμπιακά αθλήματα.

Ο συγκεκριμένος τίτλος της σειράς βέβαια, έχει και μία επιπλέον σημασία για τις δύο ιαπωνικές εταιρίες, καθώς οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2020 διεξάγονται για δεύτερη φορά (μετά το 1964) στο Τόκιο. Και επάνω σε αυτή τη σεναριακή ιδέα, θέλησαν να στηρίξουν το (όποιο) story mode του τίτλου. Mario και Sonic λοιπόν, θα μπλεχτούν στα σατανικά σχέδια των Bowser και Dr Eggman, και μέσα από μια κονσόλα κατασκευής του δεύτερου, θα μεταφερθούν όλοι τους στο 1964. Εκεί οι τέσσερεις χαρακτήρες θα αγωνίζονται σε αθλήματα οκτάμπιτης απεικόνισης, προσπαθώντας να επιστρέψουν στο σήμερα, ενώ όλοι οι υπόλοιποι χαρακτήρες από τα δύο σύμπαντα, θα αγωνίζονται στο 2020 με σκοπό να τους επαναφέρουν στο παρόν.

Mario και Sonic λοιπόν, θα μπλεχτούν στα σατανικά σχέδια των Bowser και Dr Eggman, και μέσα από μια κονσόλα κατασκευής του δεύτερου, θα μεταφερθούν όλοι τους στο 1964.

Όσο και να μην χρειάζεται λοιπόν κάποια ουσιαστική ιστορία για ένα τέτοιο παιχνίδι, μπορούμε να πούμε πως σαν γενική σεναριακή γραμμή, δεν είναι κακή η συγκεκριμένη. Εκεί που το παιχνίδι υποφέρει, είναι στην εξέλιξη του story mode και τους διαλόγους του, καθώς, προσπαθώντας να προσθέσει διάρκεια και σκοπό σε κάτι που δεν χωράει τίποτα από τα δύο, καταντάει αφόρητα κουραστικό και ενοχλητικό. Όλο το story mode ακολουθεί μια συγκεκριμένη μανιέρα, κατά την οποία παρελαύνουν όλοι οι δεύτεροι και τρίτοι χαρακτήρες των δύο franchises, επιδίδονται σε απίστευτα βαρετούς, ανούσιους και unscippable διαλόγους, και μετά ακολουθεί κάποιο από τα αθλήματα.

Και σαν να μην έφτανε αυτό, όλοι οι διάλογοι γίνονται με υπερβολικά αργούς ρυθμούς, ανάμεσα σε κάθε πρόταση μεσολαβεί ένα ανούσιο και ασύνδετο animation του χαρακτήρα, και όλα τα λεγόμενα επαναλαμβάνονται διαρκώς ( σε 3 επί Καλημέρα Ζωή συχνότητα), χωρίς να έχουν τίποτε απολύτως το ουσιαστικό να προσφέρουν, πέραν από το να καθυστερούν τον παίκτη. Μετά τους διαλόγους λοιπόν, θα κινηθούμε σε μικρούς χώρους όπου μπορούμε να διαβάσουμε πληροφορίες για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, που παρουσιάζουν ένα ενδιαφέρον, όπως για παράδειγμα, ότι στο αγώνισμα του trap, όπου πυροβολούμε δίσκους, τον 18ο αιώνα πυροβολούσαν πουλιά, αλλά και διάφορα υπερβολικά αχρείαστα trivia για τους χαρακτήρες του παιχνιδιού, όπως το πότε πρωτοεμφανίστηκαν, έως και τι χρώμα παπούτσια φοράει η Peach (!).

Υπάρχει, βέβαια, και το online τμήμα, καθώς και το local multiplayer. Εκεί το παιχνίδι καταφέρνει να γίνει απολαυστικό, όχι, όμως, γιατί έγινε ξαφνικά καλύτερο παιχνίδι, αλλά για όλους τους λόγους που κάνουν τους αθλητικούς τίτλους καλύτερους όταν παίζονται με παρέα.

Όλα αυτά βέβαια, αποτελούν απλά τα συνοδευτικά και αν θέλει κάποιος μπορεί και να τα αποφύγει, προσπερνώντας το story mode, καθώς όλη η ουσία του τίτλου βρίσκεται προφανώς στα αθλήματα. Εκεί συναντάμε αρκετά καλή ποικιλία, με περίπου τριάντα στο σύνολο αθλήματα (τα δέκα εξ αυτών σε 8bit mode), ενώ δεν λείπουν τα γνωστά για την σειρά Dream Events, που είναι μάλλον και τα πιο ενδιαφέροντα, έχοντας ένα επιπλέον βάθος στο gameplay τους, σε συνδυασμό με μεγαλύτερη διάρκεια. Και αυτό διότι σχεδόν όλα τα αθλήματα/ mini-games του παιχνιδιού, διακατέχονται από μια υπερβολική απλότητα στο σχεδιασμό τους, ενώ διαρκούν ελάχιστα. Ακόμη και αυτά που θα μπορούσαν να κρατούν παραπάνω.

Το κατοστάρι για παράδειγμα, δεν μπορεί να γίνει μεγαλύτερο, ούτε να εμπλουτίσει το gameplay του. Ό,τι κάναμε τη δεκαετία του 80 στα Track and Field και Decathlon, το ίδιο θα κάνουμε και τώρα. Θα σπάμε τα δάχτυλά μας δηλαδή. Πολλά, όμως, από τα υπόλοιπα αθλήματα θα μπορούσαν να έχουν περισσότερες επιλογές στον τρόπο εκτέλεσης τους και πιο σύνθετο gameplay. Είναι ελάχιστα τα αθλήματα που έχουν λίγο πιο εμπλουτισμένο moveset, και κατ’ επέκταση gameplay, και εκεί είναι άλλωστε το σημείο που φανερώνεται καλύτερα η απλουστευμένη έκδοση των περισσοτέρων. Αυτά είναι προφανώς και τα αγαπημένα του κοινού, όπως συμβαίνει πάντα στα αντίστοιχα παιχνίδια. Ακόμα και τα advanced controls που παρέχονται για όποιον θέλει να βελτιστοποιήσει τις επιδόσεις του, ελάχιστη διαφορά προσφέρουν, και στο offline παιχνίδι κρίνονται αχρείαστα, καθώς είναι πολύ χαμηλό το επίπεδο πρόκλησης -πιθανότατα για να είναι προσιτά και στις μικρότερες ηλικίες.

Υπάρχει, βέβαια, και το online τμήμα, καθώς και το local multiplayer. Εκεί το παιχνίδι καταφέρνει να γίνει απολαυστικό, όχι, όμως, γιατί έγινε ξαφνικά καλύτερο παιχνίδι, αλλά για όλους τους λόγους που κάνουν τους αθλητικούς τίτλους καλύτερους όταν παίζονται με παρέα. Τα περισσότερα εκ των αγωνισμάτων μπορούν να παιχτούν και με τέσσερεις παίκτες με τους διάφορους τρόπους που επιτρέπει η φύση του Switch, μια επιλογή που την έχουμε άλλωστε και στο solo παιχνίδι. Ξεκινώντας κάθε άθλημα (πλην κάποιων εξαιρέσεων λόγω της φύσης του αθλήματος) μπορούμε να επιλέξουμε αν θέλουμε να παίξουμε με τα πλήκτρα, καθώς και με ένα ή δύο joy-cons στα χέρια. Κατάλοιπα των αρχικών τίτλων για το Wii θα λέγαμε, καθώς τα πλήκτρα είναι πάντα πιο ακριβή και σταθερά, αλλά καθείς όπως βολεύεται. Η απόκριση των joy-cons δουλεύει καλά σε όλες τις μορφές της.

Το Mario & Sonic at the Olympic Games Tokyo 2020 λοιπόν, δεν είναι τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο απ’ ό,τι θα φανταζόταν κάποιος στο άκουσμα της ανακοίνωσης του τίτλου. Η τυπική και προγραμματισμένη κυκλοφορία που συνοδεύει επίσημα τους Ολυμπιακούς Αγώνες κάθε τέσσερα χρόνια σαν ένα από τα εκατοντάδες επίσημα σουβενίρ που θα κατακλίσουν το Τόκιο. Αυτή τη χρονιά, κουβαλάει και μια επιπλέον σημασία για την Sega και τη Nintendo, καθώς οι αγώνες θα λάβουν χώρα στην Ιαπωνία. Αν εξαιρέσεις, όμως, τον χάρτη του Τόκιο όπου κινούνται οι χαρακτήρες μέσα στο παιχνίδι με τις πραγματικές τοποθεσίες και βάζει τον παίκτη λίγο στην ατμόσφαιρα της πόλης σε περίοδο Ολυμπιακών Αγώνων, δεν κάνει καμία άλλη υπέρβαση. Παραμένει απλά το πιο πρόσφατο, υπεραπλουστευμένο, συνοδευτικό παιχνίδι Ολυμπιακών Αγώνων. Μέχρι το επόμενο.

switch Click to open image!Click to open image!Click to open image!Click to open image!Click to open image!Click to open image!Click to open image!Click to open image!