Need for Speed Heat - Review

Most Wanted + Underground = Heat.

Εισερχόμενος κάποιος στον κόσμο του Need for Speed Heat, θα πρέπει να διαγράψει μονομιάς από το μυαλό του το Payback. Επίσης, θα πρέπει να εξοικειωθεί με την ιδέα πως η σειρά δεν χαίρει σε καμία περίπτωση της εκτίμησης ή της αναγνώρισης του παρελθόντος. Η διακριτική είσοδος του Heat

στην αγορά, αλλά και η φτωχή -για τα δεδομένα της ΕΑ- προώθησή του μάλλον δεν προδιαθέτουν ευχάριστα. Τα μαύρα σύννεφα έχουν ήδη αρχίσει να μαζεύονται από πάνω του και το ερώτημα που τίθεται είναι αν τελικά υπάρχει μία ηλιαχτίδα, μία μικρή ελπίδα να κάνει την υπέρβαση. Όχι όμως. Τα λάθη του παρελθόντος φέτος έχουν καμουφλαριστεί με έξυπνο τρόπο, αλλά για ακόμα μία φορά η σειρά χάνει το δρόμο της και παραμένει προσκολλημένη σε ξεπερασμένους μηχανισμούς.

Η αλήθεια είναι πως η αγάπη του κοινού για τα arcade racers παραμένει ζωντανή, το οποίο περιμένε μια τέτοια πρόταση από την ΕΑ. Το Need for Speed Heat, ωστόσο, δεν παραδίδει το αποτέλεσμα που θα θέλαμε. Βέβαια δεν είναι αδιάφορο, τουλάχιστον όχι τόσο όσο οι απαράδεκτοι προκάτοχοί του, αλλά φαίνεται πως θα πρέπει να περάσουν αρκετά ακόμα χρόνια μέχρι η σειρά να καταφέρει να βρει και πάλι την ταυτότητά της. Να αποκτήσει μία σταθερότητα. Να αποφασίσει τι θέλει. Γιατί, κακά τα ψέματα, το όνομα "Need for Speed" στη σύγχρονη εποχή δεν έχει καμία σχέση με όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που το έκαναν να ξεχωρίσει κατά το λανσάρισμά του πριν από περίπου 25 χρόνια. Γιατί σε καμία περίπτωση δεν μιλάμε για εξέλιξη, αλλά για αμέτρητους πειραματισμούς προς κάθε κατεύθυνση.

Όπως συνηθίζεται, υπάρχει το κλασικό story mode, που αναμενόμενα θα δοκιμάσει την αντοχή των παικτών στο να καταφέρουν να μείνουν ξύπνιοι.

Το Need for Speed Heat είναι ξεκάθαρα ένα πάντρεμα των Underground και Most Wanted, όχι της Criterion, αλλά του παλιού, "καλού" Most Wanted. Για να μην είμαστε άδικοι, αυτό το πάντρεμα έχει γίνει με αρκετή επιτυχία, με σαφείς διαχωριστικές γραμμές, οπότε αν κάποιος αγάπησε τις προαναφερθείσες προτάσεις, σαφέστατα και θα βρει στο Heat πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία. Η Ghost Games, συνεχίζοντας να μαστίζεται από κρίσεις ανασφάλειας και έλλειψη δημιουργικότητας, παραμένει προσκολλημένη σε ξεπερασμένες τεχνικές και φόρμουλες, που δείχνουν μεν να ταιριάζουν στα σύγχρονα δεδομένα και τις απαιτήσεις που έχει το κοινό από τη σειρά -το τονίζουμε, μόνο από τη συγκεκριμένη σειρά- αλλά μάλλον φοβούνται να κοιτάξουν έστω και κλεφτά προς την πλευρά του Forza Horizon. Σαφέστατα και θα υπάρξουν συγκρίσεις. Σαφέστατα και το βάρος γέρνει επικίνδυνα προς τη μία πλευρά, αλλά όπως θα δούμε και παρακάτω, το NFS Heat έχει τις καλές στιγμές του.

Η ιστορία του NFS Heat ξεδιπλώνεται στην Palm City, μία πόλη που κατά μία "διαβολική σύμπτωση" θυμίζει το Miami. Όπως συνηθίζεται, υπάρχει το κλασικό story mode, που αναμενόμενα θα δοκιμάσει την αντοχή των παικτών στο να καταφέρουν να μείνουν ξύπνιοι. Η ίδια ιστορία επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, οπότε δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός πως ο παίκτης καταφθάνει στη συγκεκριμένη πόλη από τύχη, ξεμένει από αυτοκίνητο, γίνεται μέλος μίας ομάδας, κατατροπώνει τους πάντες και...τίτλοι τέλους.

Δυστυχώς η παραπάνω διαδικασία ξεδιπλώνεται μέσω απίστευτα κουραστικών cut-scenes, που για ακόμα μία φορά συμμετέχουν ψηφιακοί χαρακτήρες με αμφιλεγόμενες στυλιστικές επιλογές. Ευτυχώς η σκηνοθεσία είναι ικανοποιητική, οι τραγικές ερμηνείες του Underground ανήκουν στο παρελθόν, αλλά εδώ συναντάται ένα σημαντικό αγκάθι και αυτό δεν είναι άλλο από αυτό της κουλτούρας που ο τίτλος ασπάζεται και προσπαθεί να μεταδώσει. Είναι πραγματικά αστείο ένα σύγχρονο videogame να δημιουργεί την ψευδαίσθηση πως η "επανάσταση" των νέων θα ξεκινήσει με παράνομους αγώνες, τα μέτρα ασφαλείας θα υποχωρήσουν κάτω από τους ήχους της δυνατής μουσικής και ο πιο cool τύπος θα είναι αυτός που το δέρμα του δεν θα ξεχωρίζει από τα αμέτρητα τατουάζ, θα χρησιμοποιεί φθηνή γλώσσα και θα έχει στην κατοχή του μία τεράστια συλλογή από πανάκριβα αυτοκίνητα που προέρχονται από παράνομους αγώνες.

Το NFS Heat χωρίζεται σε δύο ενότητες. Η μία από αυτές εκτυλίσσεται μόνο την ημέρα και έχοντας ξεκάθαρα το ύφος του Most Wanted, καλεί τον παίκτη να κερδίσει αγώνες στο τουρνουά Speedhunter Showdown για να συγκεντρώσει όσο το δυνατόν περισσότερα χρήματα. Αξιοποιώντας τα είτε σε βελτιώσεις είτε στην αγορά ακόμα καλύτερων οχημάτων, θα είναι σε θέση να στραφεί προς τους νυχτερινούς παράνομους αγώνες, ώστε να διευρύνει τη φήμη του και να ξεκλειδώσει ακόμα περισσότερα events. Ο συγκεκριμένος μηχανισμός μπορεί αρχικά να δημιουργεί την εντύπωση πως έχει συμπεριληφθεί απλά και μόνο για να ικανοποιήσει δύο μεγάλες ομάδες οπαδών της σειράς, αλλά τελικά λειτουργεί αρκετά σωστά. Οι πρωινές δοκιμασίες είναι αρκετά εύκολο να ολοκληρωθούν, αν και ο τρόπος ανταμοιβής δεν είναι ο πλέον ιδανικός. Η εξέλιξη του NFS Heat γίνεται με ρυθμό χελώνας, οπότε ο παίκτης αναγκάζεται να τρέχει στα ίδια events ξανά και ξανά ώστε να συγκεντρώσει τα επιθυμητά credits.

Η ιστορία του NFS Heat ξεδιπλώνεται στην Palm City, μία πόλη που κατά μία "διαβολική σύμπτωση" θυμίζει το Miami.

Περνώντας στη νύχτα -η εναλλαγή στην ώρα μπορεί να γίνει ανά πάσα στιγμή- το ύφος του Underground δηλώνει βροντερό παρόν, με τα φώτα neon να πλημμυρίζουν την πόλη και τις υψηλές ταχύτητες να φλερτάρουν επικίνδυνα με συμπτώματα ζαλάδας. Το Heat όντως αργεί να πάρει εμπρός, αλλά όταν τελικά αποφασίσει να το κάνει, το κάνει με στυλ. Τα οχήματα κινούνται με χάρη και υψηλότατες ταχύτητες μέσα στην πόλη, και η αστυνομία δεν θα αργήσει να κάνει την εμφάνισή της. Αν κάτι είχε ξεχωρίσει στο Payback ήταν οι αστυνομικές καταδιώξεις –μάλλον ήταν και το μόνο θετικό στοιχείο του τίτλου- και το εξοργιστικό είναι πως αυτό το δυνατό χαρτί θυσιάστηκε για χάρη του γενικότερου "παλιομοδίτικου" ύφους. Πλέον, είναι αδύνατο ένα όχημα να τεθεί εκτός μάχης με ένα και μόνο χτύπημα, αλλά απεναντίας τα αυτοκίνητα -όταν ξεκινούν οι καταδιώξεις- εφοδιάζονται με μία μπάρα αντοχής που σταδιακά μειώνεται.

Μπορείτε να φανταστείτε τι συμβαίνει όταν αυτή αδειάσει, αν και ο άγαρμπος τρόπος που αυτό συμβαίνει είναι που αφαιρεί πόντους. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τα όσα συνέβαιναν στο Hot Pursuit της Criterion, όπου τα πάντα είχαν μία άγρια αίσθηση και κάθε takedown συνοδευόταν από κραυγές χαράς και ικανοποίησης; Δυστυχώς, το Heat κινείται σε πιο ήπια μονοπάτια, οπότε σύντομα καταντάει να γίνει "χλιαρό". Συνεργός στο παραπάνω είναι και το μέτριο μοντέλο χειρισμού, τουλάχιστον στη default ρύθμιση του, σε σημείο που πραγματικά επιβάλλεται κάποιος πειραματισμός από τον παίκτη στις ρυθμίσεις. Ο τίτλος ενημερώνει ότι για να εκτελεστεί κάποιο power-slide απαιτείται απλά και μόνο η στιγμιαία απομάκρυνση του δακτύλου ή ποδιού από το γκάζι και το άμεσο πάτημά του ξανά. Το συγκεκριμένο μοντέλο, πέρα από ασαφές, δεν προδιαθέτει ποτέ τον χρήστη να κινηθεί στο όριο γιατί πραγματικά δεν μπορεί να υπολογίσει πότε θα ξεκινήσει μία ελεγχόμενη πλαγιολίσθηση.

Ευτυχώς, από το μενού επιλογών μπορεί ο παίκτης να επιλέξει τη σίγουρη οδό της χρήσης φρένου ή και χειρόφρενου για ένα power-slide, που τόσο όμορφα έχει καταφέρει να εισάγει στον τίτλο της η Ghost Games. Μοναδική ένσταση είναι η αίσθηση πως τα οχήματα συνεχίζουν να "πλέουν" στον δρόμο και όχι να πατάνε γερά σε αυτόν, αν και μάλλον αυτή είναι ακόμα μία θυσία στον βωμό που λέγεται "NFS Underground". Μπορεί τα χρόνια να έχουν περάσει, αλλά πραγματικά είναι δύσκολο να αντισταθεί κανείς στο customization των αυτοκινήτων που προσφέρει η σειρά και φυσικά το Heat δεν αποτελεί εξαίρεση. Το νέο μέλος της οικογένειας Need for Speed πηγαίνει τα πάντα ένα βήμα παραπέρα, με τις αμέτρητες επιλογές να επιτρέπουν στον καθένα να μεταμορφώσει το όχημά του σε όσο όμορφο ή άσχημο επιθυμεί.

Οι βελτιώσεις θα πρέπει να γίνονται με προσοχή, ειδικά αυτές που αφορούν τα διάφορα body kits, γιατί πολλά από αυτά προσφέρουν απλά και μόνο ομορφιά εις βάρος των επιδόσεων. Αναμενόμενα και η λίστα με τα stickers παραμένει ατελείωτη, με τις αμέτρητες στρώσεις από layers να προκαλούν χωρίς κανένα δισταγμό τις καλλιτεχνικές ανησυχίες του καθένα. Βέβαια, η ουσία κρύβεται στις μηχανικές βελτιώσεις, που έχουν άμεσο αντίκτυπο στις επιδόσεις, γιατί είναι ίσως η πρώτη φορά που οι καταδιώξεις με τα περιπολικά είναι τόσο δύσκολες. Οι κάρτες που τόσο κακό έκαναν στην εικόνα του Payback πλέον απουσιάζουν εντελώς, με τον developer να ακολουθεί μία πιο ξεκάθαρη οδό. Πρέπει, ωστόσο, να πούμε ότι πολλές είναι οι ενότητες μέσα στις καρτέλες του customization που είναι σε κατάσταση αναμονής και θα γίνουν διαθέσιμες μελλοντικά μόνο μέσω DLC. Και όπως πολύ σωστά μπορεί να μαντέψει ο καθένας, δεν θα είναι δωρεάν.

Μπορεί τα χρόνια να έχουν περάσει, αλλά πραγματικά είναι δύσκολο να αντισταθεί κανείς στο customization των αυτοκινήτων που προσφέρει η σειρά και φυσικά το Heat δεν αποτελεί εξαίρεση.

Όπως ειπώθηκε και προηγουμένως, το NFS Heat χωρίζεται πρακτικά σε δύο μεγάλες ενότητες, που όμως συμβαδίζουν και δεν είναι αποκομμένες η μία από την άλλη. Κατά έναν περίεργο τρόπο όμως αυτή η διπλή ταυτότητα, φαίνεται να έχει μεταφερθεί και σε άλλους τομείς που όμως λειτουργούν αρνητικά. Πρακτικά, για κάθε θετικό στοιχείο του τίτλου υπάρχει και ένα αρνητικό, και ένα από αυτό είναι οι διαδρομές. Οι αγώνες χαρακτηρίζονται μεν από τις υψηλές τους ταχύτητες, αλλά διεξάγονται σε μία βαρετή σχεδιαστικά πόλη, όπου η τετράγωνη δόμησή της δεν προσφέρει ίχνος πρόκλησης. Τα events στον χάρτη είναι πολλά, αλλά παρέχεται η δυνατότητα για fast travel μόνο σε κάποιο από τα 14 γκαράζ και όχι σε κάποιο event, που μπορεί να έχει ολοκληρωθεί, αλλά συνεχίζει να εμφανίζεται. Τα άλματα και τα speed traps έχουν τη γοητεία τους, αλλά ποιος ο λόγος ο παίκτης να οδηγεί την καλογυαλισμένη του Ferrari για να μαζεύει posters; Γιατί η λίστα με τα οχήματα είναι τόσο φτωχή; Και τελικά η Palm City γιατί είναι τόσο μικρή και άδεια;

Το ασταμάτητο πήγαινε-έλα σε έναν racing τίτλο δεν έχει κάποιο νόημα, ενώ και το τόσο έντονο backtracking καταντάει από νωρίς ενοχλητικό. Τουλάχιστον, το Heat καταφέρνει μία αρμονική συνύπαρξη των single και multiplayer modes, και έτσι οι δικτυακές αναμετρήσεις λειτουργούν σχεδόν απροβλημάτιστα. Η λίστα των φίλων εμφανίζεται live στον χάρτη, όπου την ημέρα μπορούν να τρέξουν στην ίδια ομάδα σε κάποια δοκιμασία και τη νύχτα να τεθούν αντίπαλοι όχι μόνο μεταξύ τους αλλά και των αστυνομικών. Βέβαια καλό θα ήταν κάποια τρικ να απουσιάζουν, μιας και είναι τουλάχιστον απαράδεκτο να διανύεις μια διόλου ευκαταφρόνητη απόσταση για να συναντήσεις κάποιον φίλο σου, και όταν τελικά φτάσεις να συνειδητοποιείς πως πρόκειται απλά και μόνο για ένα ghost icon που δεν αντιστοιχεί σε κανένα φυσικό πρόσωπο.

Ευτυχώς ο τεχνικός τομέας καταφέρνει να εξισορροπήσει την κατάσταση, προσφέροντας μία οπτική εικόνα ανάλογη της φήμης της σειράς. Με μοναδικό αγκάθι το ανεπαίσθητο aliasing αλλά και το pop-up αντικειμένων στο βάθος του ορίζοντα – η δοκιμή έγινε στο PlayStation 4 Pro- το NFS Speed Heat καταφέρνει να εντυπωσιάσει το μάτι με τα γραφικά του, ειδικά κατά τις νυχτερινές διαδρομές, με τους εντυπωσιακούς φωτισμούς και τις ρεαλιστικές αντανακλάσεις. Σχεδόν όλα τα αντικείμενα μπορούν να καταστραφούν, οπότε και τα shortcuts είναι αναρίθμητα, αν και αναμενόμενα η εικόνα των οχημάτων είναι αυτή που κλέβει την παράσταση. Η μηχανή γραφικών, παρά τις υψηλές ταχύτητες, καταφέρνει να διατηρήσει σταθερό το frame rate, που βρίσκεται συνεχώς κλειδωμένο στα 30 fps.

Η κορυφαία απόδοση της βροχής είναι μάλλον κάτι που θα πρέπει να την δει κάποιος για να καταλάβει το μέγεθος της αληθοφάνειας που έχει επιτευχθεί, ωστόσο, είναι άσχημο η Palm City να είναι τόσο αδιάφορη σχεδιαστικά και στους δρόμους της να κινούνται τόσα λίγα οχήματα. Στον τομεά του ήχου με άνεση ξεχωρίζει ο τρόπος απόδοσης των εξατμίσεων, όπου για πρώτη φορά ο παίκτης μπορεί να επέμβει τόσο εκτεταμένα. Ελαστικά και συγκρούσεις καλύτερα να μην σχολιαστούν, ενώ είναι δυσάρεστοο μετά από τόσα χρόνια να επαναλαμβάνονται στον ασύρματο τα ίδια και τα ίδια σχόλια από τους αστυνομικούς.

Το NFS Speed Heat καταφέρνει να εντυπωσιάσει το μάτι με τα γραφικά του, ειδικά κατά τις νυχτερινές διαδρομές, με τους εντυπωσιακούς φωτισμούς και τις ρεαλιστικές αντανακλάσεις.

Ολοκληρώνοντας τη δοκιμή του Need for Speed Heat, το συμπέρασμα που τελικά προκύπτει είναι πως η δύναμη της κοινότητας είναι αυτή που κινεί τα νήματα, έστω και αν την οδηγεί προς τη λάθος κατεύθυνση. Το πάντρεμα του παλιού Most Wanted με το ύφος του Underground "έπρεπε" κάποια στιγμή να γίνει και τελικά έγινε. Κάτω από αυτό το πρίσμα και αδυνατώντας να γνωρίζει κάποιος την πίεση που ενδεχομένως δέχθηκε η ομάδα ανάπτυξης, το αποτέλεσμα είναι κάτι παραπάνω από αξιοπρεπές. Ένα παιχνίδι με πολλά προβλήματα, αλλά που στο DNA του έχει ακόμα ενεργό τον παράγοντα "διασκέδαση" που χαρακτηρίζει τη σειρά.

Με το φετινό Need for Speed σημάδια βελτίωσης για τη θρυλική σειρά υπάρχουν μεν, αλλά είναι αχνά και εντοπίζονται σκόρπια σε διάφορα σημεία. Και με τον ανταγωνισμό στην κατηγορία αυτή (βλ. Forza Horizon) να καλπάζει πια, είναι βέβαιο πως αν η Electronic Arts θέλει να διατηρήσει ζωντανή τη φλόγα αυτού του θρυλικού franchise, θα πρέπει να στείλει την Ghost Games στο δωμάτιο σχεδιασμού, να αναθεωρήσει και με το επόμενο παιχνίδι να βάλει τα δυνατά της.

To review για το Need for Speed Heat βασίστηκε στην έκδοσή του για το PS4.

pcps4xbox one