Rustler | Review

Έχετε δει ποτέ funny videos με cosplayers που υποδύονται χαρακτήρες από epic και fantasy σύμπαντα, ή έστω, απλά, τυπικούς χαρακτήρες του Μεσαίωνα; Σαν αυτούς που ντύνονται “Συντροφιά του Δαχτυλιδιού” και κυκλοφορούν στα χωράφια σατιρίζοντας το έργο αλλά και την ίδια την πραγματικότητα; Αν ναι, τότε θα αναγνωρίσετε ότι το Rustler της Jutsu games εξυπηρετεί αυτό ακριβώς το εγχείρημα, αλλά σε video game.

Το

δηλώνει ξεκάθαρα εξάλλου και στην εισαγωγή… Με το που φορτώσει κανείς το παιχνίδι, καταλαβαίνει ότι η σοβαρότητα πάει περίπατο. Φτιάχτηκε με σκοπό να σατιρίσει, να πικάρει, να ξυπνήσει μνήμες (ίσως και κάποια νοσταλγία), να κάνει χαβαλέ και – αν καταστεί δυνατόν, ως παράπλευρος σκοπός – να προσφέρει και διασκέδαση gaming τύπου. Αυτό ακριβώς είναι που καταδεικνύει ότι έχει εστιάσει σε έναν αντικειμενικό σκοπό, ο οποίος δεν είναι για όλους.

Το χιούμορ είναι κάτι το υποκειμενικό. Δε γελούν όλοι με τα ίδια πράγματα. Αλοίμονο, υπάρχει πληθώρα διαφορετικών “σχολών” σε ό,τι έχει να κάνει με την πρόκληση του αυθόρμητου γέλιου. Άλλος μπορεί να ξεκαρδιστεί βλέποντας κάποιον να πατάει μια μπανανόφλουδα και να γλιστράει, ενώ υπάρχουν και αυτοί που προτιμούν το πιο περίπλοκο στυλ των Monty Python π.χ. ή βαδίζουν σε πιο dark ή shocking μονοπάτια. Υπάρχουν φυσικά και αυτοί (που δεν είναι και λίγοι), οι οποίοι επιθυμούν μια σοβαρή εμπειρία, μία στην οποία θα μπορέσουν να απορροφηθούν και να βιώσουν κάτι το πιο ιδιαίτερο. Όταν λοιπόν στοχεύει ένας δημιουργός να χρησιμοποιήσει το χιούμορ ως κεντρικό άξονα ενός τίτλου, οφείλει να γνωρίζει ότι αυτός δεν είναι για όλους και ιδιαίτερα για εκείνους που θα τον χαρακτηρίσουν “ασόβαρο”.

Χωρίς άλλες περιστροφές λοιπόν, ας περιγραφεί τι ακριβώς είναι αυτό το παιχνίδι… Αποτελεί μια προσπάθεια να μεταφέρει το πνεύμα και το στυλ του GTA 2 σε έναν μεσαιωνικό χάρτη και να προκαλέσει το γέλιο – ή ίσως καλύτερα την ευθυμία – με τους παραλληλισμούς, τους αναχρονισμούς και τα easter eggs που περιλαμβάνει, με την αυτονόητη σύγκριση που θα επέλθει με τον μεγάλο τίτλο από τον οποίο εμπνεύστηκε.

Ο χάρτης, φυσικά, είναι ανοιχτός. Η προβολή top down και ο ίδιος ο κόσμος λεπτομερής μέχρι εκεί που δεν παίρνει, ολοζώντανος και πολύ όμορφος. Γεμάτος με ανθρώπους που ασχολούνται με τα καθημερινά, καθοδηγούμενοι από πειστική ΑΙ και που αλληλεπιδρούν με τα τεκταινόμενα με φυσιολογικό (για την κουλτούρα του παιχνιδιού), τρόπο. Υπάρχει επίσης μεγάλη ποικιλία: πόλεις, οικισμοί, λίμνες, παραλίες, χωράφια και πολλά άλλα. Όλα άρτια σχεδιασμένα και υλοποιημένα.

Σε αυτόν τον… παιχνιδότοπο υπάρχει ο Guy. Ένα συνηθισμένο μέλος μιας τυπικής συμμορίας, κλασικός απόκληρος της κοινωνίας (όπως αυτή παρουσιάζεται με τα κλισέ των τίτλων του είδους), ο οποίος ψάχνει… απολύτως τίποτα. Ακολουθώντας τα διάφορα quest του αρχηγού του, αποφασίζει κάποια στιγμή να συμμετάσχει – παράνομα – σε κάποιο τουρνουά… ΟΚ! Γιατί καλά και ντε να πρέπει να σώσουμε τον κόσμο, δηλαδή, από ένα ανείπωτο κακό; Ή να τρέχουμε σε μισή ήπειρο για να πετάμε δαχτυλίδια σε ηφαίστεια; Είπαμε! Κεντρικός άξονας του παιχνιδιού είναι το χιούμορ. Σενάριο, πλοκή και τα συναφή έρχονται σε δεύτερη (ή περισσότερο) μοίρα. Κλέβετε, σκοτώνετε, φοβερίζετε, λοιπόν, αλλά στο ενδιάμεσο μπορείτε να παρατήσετε τα “πρέπει” και τα “θέλω” του καθενός και να οργώσετε – ας πούμε – ένα χωράφι, ή να… πετάξετε κόπρανα στους NPCs. Ναι, γιατί όχι…

Έτσι ο Guy, δηλαδή εσείς, περνάει τις μέρες του στον κόσμο αυτό. Περιδιαβαίνει τις εξοχές, κάνει ό,τι θέλει, αντιμετωπίζει τους αναχρονιστικούς αστυνομικούς του παιχνιδιού (φορούν κόκκινα και μπλε, ενώ διαθέτουν και σειρήνα στο άλογο), μισθώνει τροβαδούρους που τραγουδούν τραπ και αν δεν του αρέσει η μουσική που παίζουν, τους χτυπάει στο πρόσωπο να… αλλάξουν σταθμό. Πέρδεται (υπάρχει πλήκτρο γι αυτό), ρεύεται, φοβερίζει και πολλά άλλα που καταλαβαίνει ο μέσος αναγνώστης ότι είναι περιττό να αναφερθούν εδώ.

Ανακαλύπτει παραπομπές σε μεγάλες σχολές του χιούμορ, όπως για παράδειγμα οι Monty Python και αντιμετωπίζει στο πλαίσιο αυτό την Spanish Inquisition, τους Knights of the Round και… ιπτάμενες αγελάδες. Όμως όλα αυτά τα κάνει επιφανειακά. Απλά εμφανίζονται κάποιοι NPCs που αναζητούν το Holy Grail και οι ομοιότητες σταματούν εκεί. Συνεχίζουν το quest του παιχνιδιού μιλώντας άψογα τα ασυνάρτητα μουρμουρητά – που είναι και η … επίσημη γλώσσα του παιχνιδιού.

Μέχρι εδώ, μιλάμε για μια γλυκανάλατη, πικρόξινη εμπειρία που σχοινοβατεί ανάμεσα στο “meh” και το “ενδιαφέρον”. Εκεί που χαλάει η δουλειά με το Rustler, είναι στο μοντέλο χειρισμού. Φαίνεται πραγματικά ότι έγινε πολλή δουλειά επάνω σε αυτόν τον τομέα και πως το μεγαλύτερο μέρος της ήταν για να το κάνει δύσχρηστο, περίπλοκο και γενικώς προβληματικό. Στο PC που δοκιμάστηκε, είναι σχεδόν αδύνατο να μπορέσει κανείς να παίξει το παιχνίδι με keyboard και mouse.

Χρειάζεται να ελέγχει κάποιος την κίνηση, την περιστροφή ή την κατεύθυνση που κοιτάει ο χαρακτήρας, τη στάση, και επιπλέον όλους τους μηχανισμούς της μάχης: επίθεση, άμυνα, parry, range (με ξεχωριστό σημάδι), evade και όλα τα συναφή. Με αυτήν τη μέθοδο χειρισμού οι προχωρημένες μάχες είναι ανέφικτες και η εμπειρία καθίσταται εκνευριστική. Με χειριστήριο, το Rustler γίνεται απλά playable. Προβλήματα εξακολουθούν να υπάρχουν, όπως η ελλιπής στόχευση με τα ranged όπλα και το roll προς μία και μόνη κατεύθυνση κάθε φορά (την οποία επιλέγει με κάποιον τρόπο το παιχνίδι).

Έρχεται λοιπόν η στιγμή για το φλέγον ερώτημα: “γιατί να επιλέξει να παίξει κανείς το Rustler της Jutsu games;”. Η απάντηση δυστυχώς δεν προκύπτει από μια δεξαμενή με πληθώρα επιλογών. Στην πραγματικότητα είναι μία από τις εξής δύο: Είτε για να βιώσει ένα “what if” ενός early GTA σε μεσαιωνικό setting, είτε για να… γελάσει. Στην πρώτη περίπτωση, αν ξεπεραστεί ο σκόπελος ενός προβληματικού μοντέλου χειρισμού, ενδεχομένως να υπάρξουν κάποιες ενδιαφέρουσες στιγμές για τον παίκτη. Στη δεύτερη, οπλιστείτε με ανοιχτό μυαλό, καθώς ο τίτλος βομβαρδίζει τόσο συχνά με το “δικό του” χιούμορ, που εύκολα θα χαρακτηριστεί “ασόβαρο”. Σε κάθε περίπτωση, δεν είναι ένα παιχνίδι για όλους.

Το Rustler κυκλοφορεί για PS5, PS4, Switch, Xbox Series και Xbox One από τις 31/8/21 ενώ για PC είχε γίνει διαθέσιμο στις 18/2/21. Το review βασίστηκε στην έκδοσή του για PC με review code που λάβαμε από την PR Outreach.

The post Rustler | Review appeared first on GameOver.