Solas and the White Winter

Ένα κέλτικο απόγευμα.

Το Solas and the White Winter είναι το πρώτο indie παιχνίδι από την ομάδα Savepoint Studios, που απαρτίζεται από τρία άτομα, με βάση το Δουβλίνο της Ιρλανδίας. Δεν κάνει ιδιαίτερη εντύπωση, λοιπόν, που το πρώτο τους παιχνίδι καταπιάνεται με την πάντα γοητευτική και πλούσια κέλτικη μυθολογία και θεματολογία γενικότερα, και αναλαμβάνει να πει ένα μικρό παραμύθι μέσα από τα μάτια της μικρής Solas, την οποία θα ελέγχουν

οι παίκτες. Είναι εμφανές από την αρχή ότι πρόκειται για μια indie προσπάθεια με περιορισμένο budget, με απλότητα στην αφήγηση και την παρουσίαση και τα απολύτως βασικά μόνο να γίνονται από την μηχανή γραφικών Unity.

Γύρω από την ιστορία, την εξερεύνηση και τους γρίφους περιστρέφεται το παιχνίδι, καθώς οι παίκτες θα πρέπει να λύσουν το μυστήριο πίσω από την οικογένεια της Solas και να σταματήσουν τον παγερό χειμώνα που έχει ερημώσει την περιοχή. Η Solas πρέπει να επισκεφθεί ορισμένους ναούς και να λύσει τα μυστικά τους ώστε να αποκτήσει πρόσβαση στον τάφο που κρύβει το μεγάλο μυστικό και το κλειδί για να σταματήσει τον χειμώνα. Ομολογουμένως, η ιστορία, αν και δεν αναπτύσσεται ιδιαίτερα, είναι το πιο ενδιαφέρον κομμάτι του παιχνιδιού, κι αυτό διότι έχει κάποιες σκοτεινές πτυχές και μια σχετικά ενδιαφέρουσα εξέλιξη -χωρίς να πούμε πολλά.

Όσον αφορά στην ατμόσφαιρα, αυτή κυρίως χτίζεται μέσω της βουβής αφήγησης και της όμορφης μουσικής του Paul Zimmerman, με τις κέλτικες μελωδίες, οι οποίες είναι εξαιρετικές αλλά δυστυχώς επίσης περιορισμένες. Η καλλιτεχνική προσέγγιση έχει ορισμένες όμορφες πινελιές, με τη συνεχή νύχτα, την ομίχλη και τις χιονοθύλλες, αλλά και τα ερείπια και τους ναούς με μικρές όμορφες λεπτομέρειες, οι οποίες όμως φτάνουν κοντά στην επιθυμητή ατμόσφαιρα χωρίς ποτέ να την πετυχαίνουν. Από εκεί και πέρα, τα 2/3 του παιχνιδιού είναι η εξερεύνηση και τα παζλ, τα οποία δεν ξεφεύγουν ποτέ από τα απολύτως βασικά.

Η Solas έχει μόλις δυο “κινήσεις”, μια για να περπατάει αργά στον πάγο και να μην κινδυνεύσει να πνιγεί (που χρειάζεται μόνο σε ένα μικρό επίπεδο), και μια για αλληλεπίδραση είτε με μοχλούς, είτε να βάζει φωτιά με τον μικρό πυρσό που κουβαλά. Η εξερεύνηση μέσα στο κάτασπρο, χιονισμένο τοπίο δυστυχώς δεν έχει κανένα ενδιαφέρον, και διότι η οπτική παρουσίαση είναι άχαρη με textures εποχών PS1, αλλά και γιατί δεν υπάρχει και κανένα σημείο ενδιαφέροντος εκτός από τους τέσσερις ναούς. Απλώς, έχουμε μεγάλα διαστήματα περπατήματος, με βασανιστικούς ρυθμούς, οι οποίοι δεν συνοδεύονται από κάποιο ενδιαφέρον πέραν της μουσικής, η οποία επαναλαμβάνεται μετά τα πρώτα κιόλας 10 λεπτά.

Υπάρχουν διάσπαρτες και μικρές παγίδες εδώ κι εκεί, επίσης πολύ εύκολες στην αποφυγή τους, απλοϊκές και χωρίς κάποιο στοιχείο έκπληξης. Μιλώντας για απλότητα, όμως, πρέπει να αναφερθούμε στην απογοήτευση που είναι τα παζλ που πρέπει να λύσει ο παίκτης. Ενώ είναι πάντα ευχάριστα και συνδεδεμένα με την θεματολογία, τα κέλτικα σύμβολα, την παράδοση και τις τέσσερις εποχές, ποτέ δεν πιάνουν ικανοποιητικά επίπεδα πρόκλησης.

Πολύ συχνά μάλιστα, ο παίκτης βρίσκει τη λύση και καταλάθος, κάνοντας την όλη εμπειρία απλά διαδικαστική. Ταυτόχρονα, δίνεται η εντύπωση ότι θα μπορούσαν να γίνουν πολύ περισσότερα πράγματα και να υπάρχουν περισσότεροι μηχανισμοί. Για παράδειγμα, τα διάσπαρτα σημεία που μπορεί να βάλει φωτιά η Solas, να μην λειτουργούν μόνο ως save points, αλλά και ως προστασία απέναντι στο κρύο – μην ξεχνάμε άλλωστε ότι πρόκειται για ένα κοριτσάκι που περιφέρεται στη χιονοθύελλα με μια κουκούλα και έναν πυρσό. Και έτσι λοιπόν, είναι και πολύ εύκολο να ολοκληρωθεί πολύ γρήγορα το παιχνίδι, στην περίπτωσή μας πιθανότατα σε λιγότερο από μια ώρα.

Δυστυχώς, το Solas and the White Winter, παρά τη γοητευτική, κέλτικη θεματολογία του, δεν είναι ένα πολύ καλό παιχνίδι. Για την ακρίβεια, χωρίς να είναι κακό, δεν κάνει και ποτέ το κάτι παραπάνω, και αν οι γρίφοι και τα παζλ ήταν καλύτερα δουλεμένα, θα μιλούσαμε για ένα σαφώς πιο ελκυστικό αποτέλεσμα. Από την άλλη, πρόκειται για μια όμορφη προσπάθεια από μια πολύ μικρή ομάδα, και η χαμηλή τιμή του, που κυμαίνεται στα 10 ευρώ, δεν αφήνει πολλά περιθώρια για παράπονα. Για τους φίλους που “ψάχνουν” το είδος και βρίσκουν ενδιαφέρον στη θεματολογία, μπορεί να προσφέρει ένα ευχάριστο απόγευμα. Όχι όμως κάτι περισσότερο.

pc Click to open image!Click to open image!Click to open image!Click to open image!Click to open image!Click to open image!Click to open image!Click to open image!