Ad Infinitum review

Τα παιχνίδια που πραγματεύονται την φρίκη του πολέμου είναι αρκετά, αλλά ελάχιστα ασχολούνται με το μετατραυματικό στρες και την ψυχολογική κατάσταση αυτών που πολέμησαν στο αιματηρό μέτωπο. Όταν η ανθρώπινη κτηνωδία ξεδιπλώνεται σε όλο της το φρικιαστικό μεγαλείο, τί αποτύπωμα αφήνει ακριβώς στη ψυχή του ανθρώπου; Αυτό το ερώτημα πραγματεύεται το Αd Infinitum, το οποίο συνδυάζει με ένα ενδιαφέροντα πειραματισμό τον τρόμο και τα γεγονότα του Α' Παγκοσμίου Πολέμου.

Αναλαμβάνετε τον ρόλο ενός Γερμανού στρατιώτη ο οποίος τραυματίζεται σοβαρά κατά την διάρκεια της μάχης. Αφού ξυπνήσει συνειδητοποιεί

ότι βρίσκεται στο παιδικό κρεβάτι του πατρικού του σπιτιού, το οποίο όμως δεν έχει την ίδια αθώα, ανέμελη αίσθηση. Οι αναμνήσεις του και οι φρίκες του πολέμου σε συνδυασμό με τα βαριά του τραύματα μπλέκονται με τις οικογενειακές μνήμες και το παρελθόν του, διαστρεβλώνοντας την πραγματικότητά του. Οι σκηνές που ενεργοποιούνται στο μυαλό του και αφορούν τα μέλη της οικογένειάς του, τον αντίκτυπο που άφησε ο καθένας πάνω του και πώς καθόρισαν την πορεία και τα βήματά του μέχρι τον πόλεμο, έρχονται κατά κύματα και τον οδηγούν να εξερευνήσει το σπίτι σπιθαμή προς σπιθαμή. Ο πόλεμος όμως δεν έχει τελειώσει ακόμα μαζί του, καθώς επώδυνες αναμνήσεις μπλέκονται με το παρόν και αλλάζουν δυναμικά το περιβάλλον, μεταφέροντάς τον ψυχή και σώματι ξανά στα χαρακώματα. Μέσα από την εξερεύνηση και την εσωτερική αναζήτηση προσπαθεί να ξεδιαλύνει τους «κόμπους» του μυαλού του και να λυτρωθεί από τις προσωπικές του ερινύες για πάντα.

Το παιχνίδι είναι τρόμος πρώτου προσώπου που θα λέγαμε τείνει περισσότερο προς την εξερεύνηση και επίλυση γρίφων και λιγότερο προς την δράση. Παρότι είστε στρατιώτης δεν χρησιμοποιείτε όπλα. Όσες φορές κρατάτε ένα τουφέκι στα χέρια σας, η τραγική ειρωνεία της ακαταλληλότητάς του για χρήση είναι κάτι παραπάνω από εμφανής. Είναι ξεκάθαρη η πρόθεση του παιχνιδιού να περάσει στον παίκτη ότι η πραγματική μάχη με όπλα έχει τελειώσει για τον πρωταγωνιστή και στον εσωτερικό πόλεμο που συμμετέχει τώρα, τα τουφέκια και οι σφαίρες δεν έχουν θέση. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, αν το ίδιο το παιχνίδι διαχειρίζεται σωστά τους πόρους που διαθέτει για την δημιουργία της κατάλληλης ατμόσφαιρας και εκμεταλλεύεται σωστά τα περιβάλλοντα που δημιουργεί.

Αυτό δυστυχώς δεν ισχύει εδώ, καθώς οι στιγμές τρόμου είναι ελάχιστες και οι έντονες σκηνές αγωνίας και κυνηγητού είναι μετρημένες στα δάχτυλα ενός χεριού. Η συνεχής εναλλαγή των περιβαλλόντων ανάμεσα στο πατρικό σας σπίτι και στα χαρακώματα αποσυντονίζει και δεν καταφέρνει να προσφέρει ποτέ μια υγιή κλιμάκωση. Ειδικά οι στιγμές που διαδραματίζονται στην έπαυλη των γονιών σας είναι άκρως βαρετές χωρίς ίχνος τρομακτικής ατμόσφαιρας και αναλώνονται απλά σε επίλυση γρίφων και ξεκλείδωμα δωματίων. Είναι κρίμα πραγματικά να υπάρχει δυνατότητα να παίξεις με τα συναισθήματα του παίκτη σε ένα κατεξοχήν τρομακτικό περιβάλλον (τί πιο τρομακτικό από την πρώτη γραμμή στον πόλεμο) και να την αφήνεις ανεκμετάλλευτη. Μόνο προς το τέλος (σε ένα νοσοκομείο) επιχειρείται μια διαφορετική προσέγγιση που στοχεύει να σας κάνει να νιώσετε κλειστοφοβία και φρίκη, αλλά δυστυχώς έχει χαθεί ήδη πολύτιμος χρόνος που στοιχίζει συνολικά και αφαιρεί πόντους από την εμπειρία.

Για να ξεπεράσετε τις δυσκολίες που σας βάζει το παιχνίδι αποκτάτε σταδιακά διάφορα εργαλεία και εξοπλισμό όπως φακό, τσεκούρι για να γκρεμίζετε εμπόδια, μάσκα για να σας προστατεύει από θανατηφόρα αέρια και κόφτη για συρματόπλεγμα. Όλα τα εφόδια αποδεικνύονται πολύτιμα τις κρίσιμες ώρες όπου χρειάζεται να ξεφύγετε κρυφά από ένα εχθρό ή να ανοίξετε νέο πέρασμα. Σημαντικό ρόλο παίζουν και στην επίλυση των γρίφων, οι οποίοι όμως ακολουθούν την γενικότερη «χλιαρή» προσέγγιση του παιχνιδιού και δεν εντυπωσιάζουν. Στην συντριπτική τους πλειοψηφία αναλώνονται στην εύρεση κάποιου αντικειμένου ή στην δημιουργία μιας απλοϊκής φόρμουλας. Κατά την διάρκεια του παιχνιδιού βρίσκεστε επίσης αρκετές φορές μπροστά στο δίλημμα μιας απόφασης που υποτίθεται κρίνει και το τέλος (καλό ή κακό), αλλά και εδώ η υλοποίηση είναι ρηχή και άνευρος. Τέλος να αναφέρουμε ότι δεν υπάρχει χάρτης για να σας καθοδηγήσει, ενώ η αποστολή σας κάθε φορά περιορίζεται σε μια λιτή περιγραφή χωρίς λεπτομέρειες, βοηθώντας ελάχιστα στη πρόοδό σας. Ευτυχώς οι περιοχές του παιχνιδιού είναι σχετικά μικρές και προσανατολίζεστε γρήγορα προς τη σωστή κατεύθυνση χωρίς να χάνεστε. Υπάρχουν και κλασικά πισωγυρίσματα με νέο περιεχόμενο σε περιοχές που έχετε ήδη επισκεφθεί, παρατείνοντας κάπως την μικρή διάρκεια του παιχνιδιού (γύρω στις τέσσερις-πέντε ώρες).

Στον τομέα των εχθρών, το παιχνίδι έχει κάποια θετικά δείγματα. Για μάχες βέβαια ούτε λόγος, αφού ο πρωταγωνιστής μπορεί απλά να κρυφτεί στο περιβάλλον αποφεύγοντας τους εχθρούς ή απλά να τους απωθήσει αν ορμήσουν κατά πάνω του. Υπάρχουν μερικές σκηνές κυνηγητού και κάποιες αναμετρήσεις με τα μεγάλα boss που παρουσιάζουν κάποιο ενδιαφέρον, αλλά δυστυχώς χάνονται και ξεχνιούνται γρήγορα μέσα στην γενικότερη μετριότητα. Οι εχθροί σχεδιαστικά είναι αρκετά τρομακτικοί, χωρίς όμως να έχουν συνεχή παρουσία. Υπάρχουν γενικά πολύ λίγοι τύποι εχθρών και αυτοί αποφεύγονται εύκολα λόγω της μηδενικής νοημοσύνης και της αλλοπρόσαλλης συμπεριφοράς τους. Κάποια φθηνά κόλπα αντιπερισπασμού είναι ουσιαστικά άχρηστα, καθώς πολύ εύκολα μπορείτε να τους περάσετε χωρίς να σας πάρουν μυρωδιά. Η πιο τίμια προσπάθεια του παιχνιδιού εντοπίζεται στον σχεδιασμό των μεγάλων boss, τα οποία προκαλούν απέχθεια και τρόμο σε συνδυασμό και με την περίτεχνη σκηνοθετικά εισαγωγή τους. Τα κοντινά πλάνα σε αυτά και η φρικιαστική αισθητική τους με λίγα μόνο ψήγματα ανθρωπιάς πάνω τους, είναι το καλύτερο στοιχείο τρόμου που έχει να προσφέρει το παιχνίδι.

Οπτικά, τα πράγματα παρασέρνονται από τον συνολικό χείμαρρο μετριότητας και χτυπάνε στα βράχια. Η έπαυλη του πρωταγωνιστή έχει ωραίες σχετικά λεπτομέρειες, σε μια τίμια προσπάθεια να μη φαίνονται άδεια και άψυχα τα δωμάτια, ενώ και οι φωτισμοί κάνουν την δουλειά τους αξιοπρεπώς. Οι πίστες όμως που διαδραματίζονται στα χαρακώματα είναι εκεί όπου το παιχνίδι αδικεί τον εαυτό του και χάνει μια μοναδική ευκαιρία να αναδειχτεί. Η μουντή ομιχλώδης παλέτα χρωμάτων και μια κραυγαλέα ομοιομορφία στα περιβάλλοντα, με κάθε χαράκωμα, σπηλιά και κτίριο να μοιάζει σαν να βγήκε από το ίδιο καλούπι, είναι δεδομένο ότι θα σας κουράσει. Η έλλειψη φαντασίας και λεπτομέρειας σε ένα τέτοιο σκηνικό που θα έπρεπε να βγάζει μάτια με την γλαφυρότητα των βίαιων σκηνών του, αποτελεί και το πιο μεγάλο μειονέκτημα του παιχνιδιού. Προσθέστε στα παραπάνω και τα πολλά bugs που υπάρχουν, τα οποία χαλάνε ακόμα περισσότερο το γενικότερο ύφος του παιχνιδιού. Ο ηχητικός τομέας, ενώ θα μπορούσε να συμβάλλει στο χτίσιμο της έντασης, τελικά είτε είναι απών με αδιάφορη μουσική, είτε εκνευρίζει με το ίδιο εφέ βημάτων σε λάσπη ανεξαρτήτως της επιφάνειας όπου πατάτε. Όσο για το voice acting, οι ηθοποιοί κάνουν φιλότιμη προσπάθεια, αλλά μέχρι εκεί.

Το Ad Infinitum θεωρητικά είχε όλα τα φόντα να διαπρέψει προσφέροντας μια εμπειρία τρόμου βασισμένη στη φρίκη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Δυστυχώς όμως βάζει τρικλοποδιά στον εαυτό του και αποτυγχάνει να χτίσει το ιδανικό σκηνικό, πάσχοντας από έλλειψη φαντασίας και σωστής καλλιτεχνικής κατεύθυνσης. Ασχοληθείτε με το παιχνίδι αν σας αρέσει ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος ως θεματολογία, αλλά μην περιμένετε να ζήσετε αυτό που υπόσχεται.

Ο σχεδιασμός των μεγάλων bossΓίνεται καλύτερο προς το τέλοςΕλάχιστες στιγμές τρόμου και χλιαρή ατμόσφαιραΚακή νοημοσύνη εχθρώνΜέτρια γραφικάΉχοςΜικρή διάρκειαBugs (μέχρι να διορθωθούν)ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 6.0

ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ:PS5, Xbox Series X/S, PCΑΝΑΠΤΥΞΗ:HekateΕΚΔΟΣΗ:NaconΔΙΑΘΕΣΗ:Ave

Game20.gr, το Άσυλο των gamers