Carrion review

Έχουν γραφτεί πολλές ιστορίες ατόμων που προσπάθησαν να κερδίσουν την ελευθερία τους με κάθε δυνατό τρόπο. Ιστορίες ανθρώπων που προσπάθησαν να ξεπεράσουν κάθε δυσκολία και αδικία που υποφέρουν, με υπομονή και σεβασμό ακόμα και σε αυτούς που τους προκάλεσαν όλη τους την δυστυχία. Υπάρχουν βέβαια και εκείνοι που στη βία απαντούν με βία. Μαντέψτε τι είδους ιστορία είναι το Carrion! Ο τίτλος της Phobia Game Studio, με την πλάτη της Devolver, προσπαθεί να αντιστρέψει τους ρόλους στα παιχνίδια

τρόμου δίνοντας στον παίκτη τον έλεγχο του τέρατος αντί των ανθρώπων, σε μία περιπέτεια με έναν και μόνο σκοπό: την απόδραση με κάθε τρόπο.

Πρωταγωνιστής είναι ένα πασχαλινό τραπ... λάθος, μια μάζα από αίμα, κόκαλα, χόνδρους, πέτσες, εντόσθια και δόντια. Ξεκινάτε αμέσως με την απόδραση από το δοχείο που σας έχουν φυλακισμένου και ο στόχος είναι ξεκάθαρος: βρείτε την έξοδο και μην αφήσετε τίποτα ζωντανό στο πέρασμά σας. Δυστυχώς η ιστορία δεν αναπτύσσεται πολύ παραπάνω από αυτό και ότι πληροφορία λαμβάνετε είναι τελείως έμμεση.

Το Carrion λοιπόν είναι ένα 2D pixel-art παιχνίδι με το βλέμμα στραμμένο στα metroidvania χωρίς όμως να φτάνει τέτοιο επίπεδο πολυπλοκότητας. Προσωπικά θα το χαρακτήριζα ως puzzle plattformer με πολλά στοιχεία δράσης. Χρειάζεστε περίπου τέσσερις-πέντε ώρες για να εξερευνήσετε τον κόσμο του παιχνιδιού ο οποίος ξεδιπλώνεται μέσα σε σπήλαια, παράτυπα ερευνητικά εργαστήρια, ξεχασμένες αποθήκες και γραφεία. Μεγάλο “αγκάθι” στην εξερεύνηση είναι η απουσία ενός χάρτη που ενημερώνεται με κάθε νέο δωμάτιο/χώρο που συναντάτε. Ευτυχώς το παιχνίδι είναι ουσιαστικά γραμμικό και είναι ελάχιστες οι φορές που χρειάζεται να κάνετε μεγάλο backtrack για τη λύση ενός γρίφου. Παρόλα αυτά ένας χάρτης θα εξυπηρετούσε ώστε να μην καταλήξετε να κάνετε κύκλους μέχρι να βρεθεί η σωστή πόρτα.

Η κατά μέτωπο επίθεση δεν είναι πάντα καλή ιδέα.

Κεντρικοί πυλώνες του gameplay είναι η εξερεύνηση με το άνοιγμα πορτών/πυλών ασφαλείας μέσα από σύντομους περιβαλλοντικούς γρίφους και φυσικά οι μάχες. Στην πορεία του παιχνιδιού το μέγεθος του σιχαμερού πλάσματός σας αυξάνεται με αποτέλεσμα να είναι σαν μια πελώρια μακαρονάδα με κιμά που σκορπίζει παντού αίμα και πλοκάμια. Αυτό επηρεάζει και την εξερεύνηση και τις μάχες καθώς ανάλογα με το μέγεθος της σάπιας μπάλας με δόντια, αλλάζουν και οι ικανότητές του. Όλες οι μορφές έχουν ξεκάθαρο ρόλο, δυστυχώς όμως ο τρόπος που το πλάσμα εναλλάσσεται δεν είναι πάντα βολικός και σας αναγκάζει σε λίγο μπρος-πίσω. Τις ικανότητες τις ξεκλειδώνετε στην πορεία βρίσκοντας νέο DNA στα σκόρπια εργαστήρια του μυστηριώδους κτιρίου από το οποίο προσπαθείτε να αποδράσετε. Για να ξεκλειδώσετε κάθε νέα περιοχή απαιτείται να “καταθέσετε” βιομάζα σε συγκεκριμένα σημεία ώστε να γεμίσει ο χώρος με τα πλοκάμια και να ανοίξουν οι κεντρικές πύλες.

Σε ότι αφορά τις μάχες τα πράγματα είναι άπλα, η κατάσταση όμως μπορεί πολύ εύκολα να γίνει εκρηκτική. Ο σιχαμερός πρωταγωνιστής δεν είναι άφθαρτος και οι πολλοί και καλά εξοπλισμένοι φύλακες και στρατιώτες σας κάνουν την ζωή δύσκολη στην προσπάθειά σας να το σκάσετε. Μερικές σφαίρες είναι αρκετές για να χάσετε μέρος της βιομάζας σας ή για να δείτε game over. Όσο προχωράτε οι στρατιώτες είναι όλο και πιο καλά προετοιμασμένοι και έρχεστε αντιμέτωπος με ασπίδες λέιζερ, φλογοβόλα, ακόμα και mechs! Εννοείται πως η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση και εδώ τα πράγματα δεν σηκώνουν πολλή κουβέντα. Μπουκάρετε σε μία περιοχή και πολύ απλά δεν αφήνετε κανέναν όρθιο. Με μερικά πολύ ωραία physics βλέπετε κομμάτια κρέατος, πόδια, χέρια στον αέρα και το τέρας σας να μασουλάει γουργουρίζοντας και γεμίζοντας ξανά την ενέργειά του. Υπάρχει και δυνατότητα για πιο ήρεμο και stealth “καθαρισμό” μιας περιοχής αλλά όταν είσαι ένας γιγάντιος αχταρμάς από σάπιο κρέας γιατί να κάνεις κάτι τέτοιο; Με κίνδυνο να χτυπήσουν όλα τα καμπανάκια στις μηχανές αναζήτησης της ΔΔΗΕ, σας προτείνω να μην είστε αχόρταγοι με τα θύματα σας. Φάτε το μισό πτώμα και αφήστε το υπόλοιπο στην άκρη, σε περίπτωση που τα βρείτε σκούρα σε επόμενο δωμάτιο.

Η κίνηση του πλάσματος στο χώρο είναι σκέτη απόλαυση και λειτουργεί εξαιρετικά με ποντίκι και χειριστήριο. Ο γλοιώδης φίλος μας ουσιαστικά ίπταται και σέρνεται σε κάθε χώρο εκτοξεύοντας πλοκάμια προς κάθε κατεύθυνση και τρυπώνει σε κάθε τρύπα, σωλήνα και πόρτα που χωράει. Η αλήθεια είναι πως μόλις ξεκλειδωθεί η μεγαλύτερη μορφή του, ο χειρισμός αρχίζει και δυσκολεύει, κάπως σαν να προσπαθείς να παρκάρεις βάρκα σε μπανιέρα. Η δική μου πρόταση είναι να προτιμάτε τις δύο μικρότερες μορφές μέχρι να χρειαστεί η μεγαλύτερη σε κάποιο γρίφο ή μάχη.

Κατάθεση βιομάζας με ωραίο περιβάλλον, γιατί όχι;

Όπως προαναφέρθηκε, τα γραφικά του Carrion είναι 2D pixel-art. Τα sprites είναι απλά αλλά με ικανοποιητική λεπτομέρεια ενώ φυσικά το τρισάθλιο πλάσμα έχει την τιμητική του με το κατακόκκινο χρώμα του και τα πλοκάμια που εκτοξεύονται σε κάθε άκρη της οθόνης να κλέβουν την παράσταση. Από μουσική τα πράγματα είναι επίσης πολύ καλά αλλά και πάλι απλά. Με κυρίως ambient ήχους δημιουργείται μια βαριά ατμόσφαιρα. Στη διάρκεια των μαχών η ένταση ανεβαίνει αλλά ποτέ δεν ακούτε κάποιο μουσικό θέμα που θα σας μείνει. Ο ήχος στο παιχνίδι είναι ξεκάθαρα συμπληρωματικός και πετυχαίνει τον σκοπό του.

Αν έχετε βαρεθεί τα συνηθισμένα puzzle platformer ή αν είστε φορτισμένοι και θέλετε να ξεσπάσετε κάπου, μην κοιτάξετε αλλού. Το Carrion σας έχει καλυμμένους. Η μικρή διάρκειά του ίσως να μην δικαιολογεί την αρχική του τιμή, όμως κρατάει ακριβώς όσο χρειάζεται. Καλοφτιαγμένο, τίμιο, πρωτότυπο και με ένα τέλος που αφήνει τα πράγματα ανοιχτά για συνέχεια. Αξίζει την προσοχή σας.

Καλοφτιαγμένο και απλό puzzle platformerΈχει όση πρόκληση χρειάζεται χωρίς να εκνευρίζειΑτμόσφαιραΤο σκέτο σίχαμα τέρας είναι κουκλίΙκανοποιητική διάρκεια……που ίσως δεν δικαιολογεί την τιμή για κάποιουςΗ ιστορία παραείναι απλή και δεν αναπτύσσεται σχεδόν καθόλουΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 8.0

ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ:Xbox One, Switch, PCΑΝΑΠΤΥΞΗ:Phobia Game StudioΕΚΔΟΣΗ:Devolver Digital

Game20.gr, το Άσυλο των gamers