Dark Pictures House of Ashes review

Τρίτη και φαρμακερή για την ανθολογία The Dark Pictures, το φιλόδοξο εγχείρημα της Supermassive Games. Ένα εγχείρημα όμως που δεν έχει εξελιχθεί όπως ακριβώς περίμεναν οι δημιουργοί του, αλλά κυρίως δεν έχει αφήσει και τις καλύτερες εντυπώσεις μέχρι τώρα, ακόμα και στους υπέρμαχους της συγκεκριμένης ιδιαίτερης κατηγορίας διαδραστικών τίτλων με πολλαπλά μονοπάτια επιλογών και διαφορετικά φινάλε. Στην καλύτερη των περιπτώσεων τα πρώτα δύο παιχνίδι μπορούν να χαρακτηριστούν ως

“χλιαρά”, τόσο από πλευράς υπόθεσης και πραγματικού τρόμου όσο και από πλευράς εξέλιξης και ανάπτυξης των χαρακτήρων. Προσωπικά περίμενα με ανυπομονησία το τρίτο μέρος, House of Ashes, με την ελπίδα η σειρά να μπει επιτέλους στον σωστό δρόμο και χαίρομαι που εν τέλει η αισιοδοξία μου ήταν βάσιμη.

Κατά την διάρκεια του πολέμου στο Ιράκ, στα χρόνια του Σαντάμ, μια ειδική ομάδα Αμερικανών κομάντο παίρνει εντολή να ερευνήσει μια συγκεκριμένη Ιρακινή περιοχή, με την υποψία ότι εκεί κρύβονται τρομοκράτες και όπλα μαζικής καταστροφής. Έπειτα από σύρραξη με τις Ιρακινές ένοπλες δυνάμεις καταλήγουν όλοι μαζί έπειτα από απότομη καθίζηση του εδάφους πολλά μέτρα κάτω από την γη, ανακαλύπτοντας ένα αρχαίο μυστηριώδη ναό των Σουμέριων αλλά και ίχνη μεταγενέστερων αρχαιολογικών ανασκαφών. Έχοντας να αντιμετωπίσουν δύο μέτωπα, τους Ιρακινούς στρατιώτες αλλά και μια νέα απειλή που αναδύεται έχοντας κοιμηθεί για χρόνια στο σκοτάδι, καταλήγουν να παλεύουν όχι μόνο για την δική τους τη ζωή αλλά ίσως και για το μέλλον όλης της ανθρωπότητας. Γιατί αυτό που ξύπνησε ήταν σε “χειμερία νάρκη” πολύ καιρό και πλέον διψάει για ανθρώπινο αίμα.

Για όσους δεν γνωρίζουν τη σειρά The Dark Pictures, πρόκειται για μικρές αυτόνομες ιστορίες στο ίδιο σύμπαν, οι οποίες, τουλάχιστον από τους δημιουργούς, χαρακτηρίζονται τρόμου. Το πρώτο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό τους είναι τα πολλαπλά διλήμματα που θέτουν στον παίκτη μέσω επιλογών, άλλες φορές περίτεχνα και άλλες φορές βεβιασμένα, σπέρνοντας μέσα σας την αμφιβολία για το αν κάνατε σωστή επιλογή και τί αντίκτυπο έχει στη συνέχεια του παιχνιδιού για την επιβίωση των χαρακτήρων. Το δεύτερο χαρακτηριστικό γνώρισμα της σειράς είναι ότι ενώ υπάρχει πλήρης ελευθερία κινήσεων στο τομέα της εξερεύνησης, δεν υπάρχει ελευθερία στον τομέα της δράσης. Κάθε σκηνή μάχης περιλαμβάνει μια αλληλουχία κουμπιών που πετάγεται για ελάχιστα δευτερόλεπτα στην οθόνη σας και πρέπει να επιλέξετε τα σωστά κουμπιά με γρήγορα αντανακλαστικά. Κάνοντας λάθος δεν είναι δεδομένο ότι θα πεθάνετε, αλλά υπάρχει σίγουρα αρνητικός αντίκτυπος, οπότε καλό είναι να είστε προσεκτικός και γρήγορος, ακόμα και σε φαινομενικά αθώα cutscenes που απλά πιστεύετε ότι απλά παρακολουθείτε την εξέλιξη της ιστορίας. Αυτά τα περιληπτικά για τους νέους στα παιχνίδια The Dark Pictures.

Από τις πολλές σκηνές δράσης του παιχνιδιού.

Για τους μυημένους στην εμπειρία που προσφέρει η σειρά, τα νέα είναι πολύ καλά. Με σιγουριά μπορώ να πω έχοντας ασχοληθεί διεξοδικά και με τους τρεις τίτλους πλέον, ότι το House of Ashes είναι το πρώτο όπου νιώθετε πραγματικά και ουσιαστικά τον τρόμο και αυτό γιατί είναι “χειροπιαστός” και όχι αποκύημα της φαντασίας άρρωστου μυαλού ή χημικών ουσιών. Πολύ σημαντικό επίσης είναι ότι όλοι οι πρωταγωνιστές είναι σκληροτράχηλοι εκπαιδευμένοι κομάντο και όχι “θείτσες” και παιδάκια, παραπέμποντας σε σκληρή και άνιση μάχη τέρατος και ανθρώπων τύπου Predator. Το αναφέρω σαν θετικό και για ένα εξίσου σημαντικό λόγο: επιτέλους, υπάρχει μια συνοχή τόσο στην δράση όσο και στον τρόπο που διαδραματίζεται και εξελίσσεται η ιστορία λόγω του ότι όλοι έχουν ένα κοινό παρονομαστή, τον εμπόλεμο βίο. Το παιχνίδι πράττει πολύ καλά και χτίζει σχεδόν εξ ολοκλήρου αυτό το πλεονέκτημα των παρόμοιων πολεμικών παραστάσεων και της σφικτής ομάδας, μέσω εφήμερων συμμαχιών, δημιουργώντας ρεαλιστική ένταση και αποφεύγοντας σκοπέλους που υπήρχαν στα προηγούμενα παιχνίδια.

Αναφέρομαι κυρίως στην δημιουργία των κατάλληλων προϋποθέσεων για να υπάρξει μια κατάσταση που μπορεί να θεωρηθεί πειστική για τον παίκτη, αλλά και στην εύπλαστη αλλαγή της ψυχοσύνθεσης κάθε πρωταγωνιστή. Στον πρώτο τίτλο και κυρίως στον δεύτερο (και πιο αδύναμο κρίκο της σειράς), το είδαμε σε μεγάλο βαθμό. Χαρακτήρες ασύνδετοι μεταξύ τους και ρηχοί, με μεταπτώσεις διάθεσης και αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά σε συγκεκριμένα χρονικά σημεία για να σπρώξουν την ιστορία, αφήνοντας όμως κενά και μια αδικαιολόγητη αίσθηση απότομης. Εδώ, παρόλο που υπάρχουν παρόμοιες σκηνές, είναι σκηνοθετημένες με πολύ καλύτερο τρόπο και όπως και να το κάνουμε, θεωρούνται απαραίτητες για το λεγόμενο “αλατοπίπερο” στις σχέσεις των πρωταγωνιστών. Οι σχέσεις τους δένουν και αναπτύσσονται υπό το κοινό πρίσμα της στρατιωτικής εκπαίδευσης, του ηρωισμού, της άμεσης εξώκοσμης απειλής αλλά και του κοινού παρελθόντος, δίνοντας πραγματικό βάρος στις αποφάσεις σας. Νιώθετε ότι έχετε να κάνετε με πραγματικούς ανθρώπους, που έχουν πλεονεκτήματα και αδυναμίες, και όχι με δισδιάστατες καρικατούρες που απλά συμπεριφέρονται σαν εκπαιδευμένα ρομπότ με σκοπό να βγάλουν μια σκηνή. Μικρή ένσταση το ότι κάθε λογικός ενήλικας άνθρωπος, ενώ κινδυνεύει η ζωή του και ίσως ολόκληρη η ανθρωπότητα, λογικά θέτει ως βασική προτεραιότητα την επιβίωσή του και όχι μικροπροσωπικά ζητήματα, αλλά εν τέλει αυτό συγχωρείται σαν ποιητική αδεία μιας εξελισσόμενης ιστορίας φαντασίας και τρόμου.

Επιβλητικό σκηνικό.

Μια αλλαγή που λειτουργεί κατά το πλείστον ικανοποιητικά σε σύγκριση με τους παλιότερους τίτλους είναι η κάμερα όταν εξερευνάτε τις πιστές. Η κάμερα βρίσκεται πια πίσω και σχεδόν πάνω από τον ώμο του χαρακτήρα, προσφέροντας μια καλύτερη οπτική του χώρου και ανεβάζοντας το αίσθημα ανησυχίας και άγχους καθώς περπατάτε σε διαδρόμους και σπήλαια προς το βαθύ σκοτάδι, με μόνο ένα αχνό φως του φακού να μισοφέγγει. Σε κάποιους πολύ στενούς διαδρόμους επικρατεί μια συμφόρηση στο πεδίο ορατότητάς σας, καθώς η κάμερα προσπαθεί να στριμωχτεί και να βολευτεί στο πλάνο, αλλά ευτυχώς σε ελάχιστες στιγμές, κάνοντας τη συγκεκριμένη αλλαγή μια ευχάριστη προσθήκη. Βελτίωση παρατηρείται και στον τομέα του lore του παιχνιδιού, με πολύ ωραία λεπτομέρεια την ποιοτική οπτική απεικόνιση υπό την μορφή ημερολογίου γεγονότων που που επηρέασαν και θα επηρεάσουν το μέλλον. Διορθωτική κίνηση που δείχνει ότι οι δημιουργοί μαθαίνουν από τα λάθη τους, είναι ότι ο θάνατος των πρωταγωνιστών, αν προκύψει, οφείλεται καθαρά στην αμέλεια, την αργή απόκριση ή την απροσεξία του παίκτη και όχι στην τυχαία ανάπτυξη συγκεκριμένων πτυχών της προσωπικότητας και του χαρακτήρα κάθε πρωταγωνιστή.

Στον τομέα της δράσης το παιχνίδι ικανοποιεί πλήρως, καθώς η απειλή είναι πέρα για πέρα αληθινή από πολύ νωρίς και συνεχής, με κλιμακωτή ένταση και παρουσία. Οι περισσότερες σκηνές διαδραματίζονται σε υπόγειο περιβάλλον, δημιουργώντας την κατάλληλη ατμόσφαιρα που αρμόζει σε ένα τίτλο που θέλει να διαφημίζεται ως τρόμου. Το σκοτάδι, το σχεδόν μυστικιστικό απόκοσμο περιβάλλον, οι τρομακτικές παρουσίες και το πολύ δυνατό και έντονο φινάλε, οριοθετούν το πλαίσιο της επιτυχίας και ανοίγουν τον δρόμο για τα επόμενα κεφάλαια της σειράς. Ειδική μνεία πρέπει να γίνει και στην έξυπνη διασύνδεση των επεισοδίων της σειράς μέσω easter eggs, τα οποία είδαμε και στους προηγούμενους τίτλους. Είτε μέσω κρυφών αναφορών, είτε απολύτως ξεκάθαρα μπροστά σας, ανακαλύπτετε ένα μυστικό “πάντρεμα” των τριών επεισοδίων μεταξύ τους, που τονίζει την μοναδικότητα του κόσμου του Dark Pictures και αφήνει μια ευχάριστη αίσθηση ανακάλυψης ενός μεγαλύτερου πλάνου που έχουν ήδη σμιλέψει στο μυαλό τους οι δημιουργοί.

Δείγμα από τις επιλογές διαλόγων.

Όπως προαναφέρθηκε, παρόλο που το House of Ashes στο συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος του διαδραματίζεται κάτω από την γη, είναι πανέμορφο στο μάτι και σας μεταφέρει όλα τα κλειστοφοβικά συναισθήματα που αναδύονται από την τοποθεσία του. Υγρά σπήλαια και μισογκρεμισμένοι απειλητικοί ναοί εναλλάσσονται με απόκοσμα σκοτεινά βασίλεια που δεν είδαν ποτέ τους το φως της ημέρας, προοδευτικά, αρμονικά και την κατάλληλη στιγμή μέχρι την αναπόφευκτη κλιμάκωση. Επίσης οι στολές, ο οπλισμός, τα χαρακτηριστικά του κάθε στρατού (απόκοσμου και μη), όλα είναι πολύ καλά μελετημένα και εκτελεσμένα. Τα cutscenes και οι ερμηνείες των ηθοποιών είναι επαγγελματικού επιπέδου, αν και οι εκφράσεις των προσώπων- κυρίως σε έντονες και δυνατές στιγμές- δεν είναι και ότι καλύτερο έχουμε δει. Πολύ θετική εντύπωση αφήνει και η χρήση της ιρακινής γλώσσας, τονίζοντας την διαφορά των δύο λαών τόσο στις πολεμικές σκηνές, όσο και στις στιγμές αλληλοεπίδρασης μεταξύ τους. Μπράβο στους δημιυργούς που δεν ακολούθησαν την εύκολη, τεμπέλικη οδό του να μιλάνε αγγλικά όλοι οι χαρακτήρες.

Το House of Ashes είναι, επιτέλους, ένα βήμα μπροστά για τη σειρά Dark Pictures και θέτει τον πήχη ψηλά για τον διάδοχό του. Είναι ένα σφικτό σύνολο δράσης και καλού σεναρίου που θυμίζει χολιγουντιανή ταινία και με αρκετές νέες προσθήκες επί το πλείστον με θετικό πρόσημο. Με ικανοποιητική διάρκεια που ξεπερνάει τις οκτώ ώρες -και που μπορεί να αυξηθεί κατακόρυφα αν “ξεζουμίσετε” το παιχνίδι βλέποντας όλα τα πιθανά τέλη- συστήνεται ανεπιφύλακτα στους φαν του είδους. Είναι σίγουρο ότι θα το απολαύσετε μέχρι τέλους.

Ενδιαφέρουσα ιστορίαΕπιβλητική και συνεχώς απειλητική ατμόσφαιραΧαρακτήρες με προσωπικότητα, υπόβαθρο και λόγο ύπαρξηςΕυπρόσδεκτη αλλαγή οπτικής της κάμεραςΕaster eggs που λειτουργούν σαν γέφυρες σύνδεσης με τα προηγούμενα Dark PicturesΕρμηνείες επαγγελματικού επιπέδουΙκανοποιητικό και δυνατό φινάλεΗ κάμερα έχει κάποια μικρά θέματα ανά στιγμέςΠολλές εκφράσεις προσώπων μοιάζουν ψεύτικες και ξύλινεςΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 9.0

ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ:PC, PS5, Xbox Series X/S, PS4, Xbox OneΑΝΑΠΤΥΞΗ:SupermassiveΕΚΔΟΣΗ:Bandai NamcoΔΙΑΘΕΣΗ:Bandai Namco Hellas

Game20.gr, το Άσυλο των gamers