En Garde review

Όταν μιλάμε για μάχες με σπαθιά στα videogames, συνήθως εννοούμε τις σκοτεινές, βίαιες αναμετρήσεις παιχνιδιών όπως Dark Souls και God of War. Το En Garde, της ανεξάρτητης Fireplace Games, είναι ένα εύθυμο action-adventure τρίτου προσώπου με έμφαση στις πιο παραδοσιακές ξιφομαχίες τύπου Ζορό, που δεν συναντάμε συχνά στο gaming. Το αποτέλεσμα είναι ένα ιδιαίτερα ξεχωριστό παιχνίδι, αλλά με χτυπητές αδυναμίες.

Το En Garde διαδραματίζεται σε κάποια φανταστική

ισπανική ή λατινοαμερικάνικη πόλη του 17ου αιώνα. Αναλαμβάνετε το ρόλο της Adalia de Volador, η οποία ουσιαστικά είναι… Ζορό γένους θηλυκού – μια θρυλική ξιφομάχος που πολεμάει υπέρ των αδύναμων, ενάντια στο τυραννικό καθεστώς του σκληρού τοπικού άρχοντα Count-Duke. Το παιχνίδι δεν έχει συγκεκριμένη ιστορία, αλλά τέσσερα αυτοτελή επεισόδια, στα οποία η Adalia πρέπει να σταματήσει τα σχέδια του Count-Duke. Σε κάθε περίπτωση, σεναριακά είναι εντελώς απλοϊκό και η έλλειψη ενιαίας υπόθεσης μάλλον του κάνει κακό. Επίσης, τόσο η πρωταγωνίστρια, όσο και οι άλλοι χαρακτήρες όπως ο κακός, ο αδερφός της και μια φίλη της, είναι τελείως κοινότυποι. Αν και το παιχνίδι δεν διαθέτει ιδιαίτερη ιστορία, ούτε υπόσχεται κάτι τέτοιο, προσωπικά θα ήθελα να έχει λίγο παραπάνω ενδιαφέρον εδώ.

Ο πυρήνας του En Garde είναι το σύστημα μάχης του και πάνω σε αυτό έχει στηθεί ολόκληρο το παιχνίδι. Ως Adalia, πολεμάτε σε ξιφομαχίες πολυάριθμους στρατιώτες και τσιράκια του Count-Duke, με στρατηγική χρήση επίθεσης, άμυνας και αποφυγής. Αντιμετωπίζετε διάφορα είδη εχθρών, όπως απλούς φρουρούς, ελίτ φρουρούς, λοχαγούς, επίλεκτους ξιφομάχους, ακόμα και εκτοξευτές βομβών, συν boss όπως ο ίδιος Count-Duke. Κάθε είδος εχθρών απαιτεί διαφορετική στρατηγική αντιμετώπισης. Για να τους κάνετε ουσιαστική ζημιά (ειδικά στους πιο δύσκολους), πρέπει πρώτα να σπάσετε την άμυνά τους. Αυτό το πετυχαίνετε είτε αποκρούοντας επιτυχημένα την επίθεσή τους, είτε με εκμετάλλευση διάφορων στοιχείων του περιβάλλοντος. Μπορείτε να τους πετάτε πράγματα όπως κιβώτια, βαρέλια, ποτήρια κτλ, να τους κλωτσάτε ώστε να χτυπήσουν σε τοίχους ή να πέσουν σε σκάλες, να ρίχνετε πάνω τους πολυελαίους, να ανατινάζετε εκρηκτικές ύλες κοντά τους κτλ. Καθώς πάντα οι εχθροί είναι αρκετοί, πρέπει να κινείστε συνεχώς στο χώρο για να μην σας περικυκλώσουν αλλά και να τους φέρετε εκεί που θέλετε. Το σύστημα μάχης συνδυάζει αρμονικά θέαμα και στρατηγική, κάνοντάς σας να νιώθετε ότι παίζετε ταινία Ζορό. Σίγουρα θα χαμογελάσετε με τους δημιουργικούς τρόπους με τους οποίους κατατροπώνετε τους εχθρούς.

Όσο βάθος έχει το σύστημα μάχης, άλλο τόσο ρηχό είναι το υπόλοιπο παιχνίδι. Ουσιαστικά πρόκειται για μια αλληλουχία από αρένες: νικάτε όλους τους εχθρούς σε μια οριοθετημένη περιοχή, πηγαίνετε στην επόμενη και ούτω καθεξής. Να σημειωθεί επίσης πως κάποια boss είναι ανούσια και χωρίς σεναριακό νόημα (πχ η Adalia αντιμετωπίζει πολλαπλές φορές τον αδερφό της που θέλει να... δοκιμάσει τις ικανότητές της), έχοντας ξεκάθαρα προστεθεί για να παραταθεί η διάρκεια του τίτλου. Ανάμεσα στις μάχες κάνετε και λίγο, επίσης απλοϊκό, platforming (πχ σκαρφαλώνετε για να μπείτε σε μια βίλα). Τέλος, πέρα από το story, υπάρχει και το arena mode, όπου μπορείτε να πειραματιστείτε με διάφορους τροποποιητές του gameplay πολεμώντας κύματα εχθρών στις ίδιες πίστες. Το παιχνίδι δεν έχει να προσφέρει κάτι άλλο, ενώ είναι μικρό και εύκολο (στον μεσαίο βαθμό δυσκολίας το βγάζετε μέσα σε ένα απόγευμα). Ευτυχώς έχει ανάλογα χαμηλή τιμή.

Οπτικά, το παιχνίδι αφήνει σχετικά καλές εντυπώσεις. Το στιλ γραφικών είναι ευχάριστο, πολύχρωμο και τείνει προς καρτουνίστικο. Τα μοντέλα χαρακτήρων ξεχωρίζουν, με την Adalia αλλά και όλα τα είδη εχθρών να έχουν εξαιρετικό σχεδιασμό, πιστό στον εύθυμο τόνο και τη θεματολογία του τίτλου. Τα διάφορα εφέ επίσης είναι ωραία και συμπληρώνουν αρμονικά τις μάχες. Πάντως δεν υπάρχει ούτε ίχνος αίματος, κάτι που δεν αποτελεί έκπληξη (ούτε πρόβλημα). Τα περιβάλλοντα δυστυχώς έχουν κατώτερη ποιότητα και ποικιλία, ενώ αυτά που βρίσκονται λίγο πιο μακριά χαρακτηρίζονται από μία ανεξήγητη θολούρα και έλλειψη λεπτομέρειας (σα να μην μπορεί να τα σηκώσει η μηχανή γραφικών). Να σημειωθεί επίσης πως αντί για κανονικά cutscenes υπάρχουν σχεδόν στατικές εικόνες σε πολύ αργή κίνηση, γεγονός που δείχνει το περιορισμένο budget του παιχνιδιού. Στον ηχητικό τομέα, η μουσική δίχως αμφιβολία κλέβει την παράσταση, με απολαυστικά κομμάτια που θυμίζουν ταινίες τύπου Ζορό, τόσο στις μάχες, όσο και στο κεντρικό μενού. Τα ηχητικά εφέ, όπως τα οπτικά, ικανοποιούν πλήρως, με τους ήχους των σπαθιών που συγκρούονται μεταξύ τους και των αντικειμένων του περιβάλλοντος που πετάτε στους εχθρούς. Μελανό σημείο εδώ είναι το voice acting, με τις ερμηνείες των ηθοποιών να είναι (επιτηδευμένα) θεατρικές και εν τέλει εκνευριστικά κακές. Την κατάσταση δεν βοηθάνε οι ερασιτεχνικοί διάλογοι και το μάλλον αδιάφορο χιούμορ.

Το En Garde αποτελεί κάτι διαφορετικό στο χώρο των action-adventure, τόσο παικτικά, όσο και θεματολογικά. Δυστυχώς όμως δεν διαθέτει κάτι πραγματικά αξιοσημείωτο πέρα από το σύστημα μάχης του (το οποίο μακάρι να δούμε σε κάποιο επίσημο παιχνίδι Ζορό στο μέλλον). Ασχοληθείτε αν θέλετε μια χαλαρή περιπέτεια ξιφομαχιών, απλά μην περιμένετε και πολλά.

Μάχες τύπου Ζορό με θέαμα και στρατηγικήΚαλοσχεδιασμένοι χαρακτήρεςΩραία μουσικήΑδιάφορο σεναριακάΜικρή διάρκειαΕύκολοΚάποιες ανούσιες μάχες με bossΚωμικοτραγικό voice actingΑνεξήγητη θολούρα στα μακρινά περιβάλλονταΑπουσία κανονικών cutscenesΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 5.5

ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ:PCΑΝΑΠΤΥΞΗ:Fireplace GamesΕΚΔΟΣΗ:Fireplace Games

Game20.gr, το Άσυλο των gamers