Game of Thrones RPG Review

Δεν είναι παρατραβηγμένο να πούμε ότι το Game of Thrones το ξέρει πλέον κι η κουτσή Μαρία. Και είμαι σίγουρος ότι πολλοί από εσάς περιμένατε το Game of Thrones RPG πώς και πώς. Λοιπόν, ετοιμαστείτε να ξενερώσετε, αφού τα τεκταινόμενα του τίτλου λαμβάνουν χώρα πριν την έναρξη της σειράς (και των βιβλίων). Κοινώς, δεν θα πάρετε κάποιον Stark για να

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Στο παιχνίδι αναλαμβάνετε το ρόλο δύο χαρακτήρων: του Alester και του Mors. Ο Mors είναι υπηρέτης της Night Watch, ενώ ο Alester είναι δικαιωματικός διάδοχος του θρόνου του οίκου Sarwyck. Όπως προανέφερα, τα γεγονότα του παιχνιδιού εκτυλίσσονται ακριβώς πριν την έναρξη της πρώτης σεζόν της σειράς. Χωρίς να μπω σε πολλές λεπτομέρειες (αφού το ζουμί του παιχνιδιού είναι το σενάριό του), θα σας πω ότι ένα μεγάλο πρόσωπο ανακαλύπτει κάτι σημαντικό το οποίο εν συνεχεία τον οδηγεί στο θάνατό του. Ο παίκτης, ακολουθώντας την πορεία των δύο διαφορετικών χαρακτήρων, ανακαλύπτει τί συμβαίνει στο παρασκήνιο και οδηγείται σε μια μεγάλη ανακάλυψη που μπορεί να αποβεί μοιραία για το μέλλον των επτά βασιλείων.

Ο τεχνικός τομέας του Game of Thrones κυμαίνεται σε -γενικά- αρεστά επίπεδα. Σαφώς και δεν έχουμε να κάνουμε με έναν εκθαμβωτικό τίτλο αλλά, να με συγχωρείτε κιόλας, δεν είναι επιπέδου PS2. Βλέπετε, το παιχνίδι κυκλοφόρησε στην Αμερική νωρίτερα (ένα μεγάλο μπράβο στη CD Media που μας το έστειλε πολύ νωρίς) και θέλοντας και μη, είδα μερικά reviews. Ξέρω ξέρω, ντροπή μου. Αυτά που διάβασα όμως με άφησαν εντελώς λαλάκα. Να μου πείτε ότι το Confrontation έχει γραφικά N64 να πω ναι, έχετε δίκιο. Αλλά το Game of Thrones έχει σχετικά καλοσχεδιασμένους χαρακτήρες με αρκετές υφές που είναι καλύτερες ακόμα κι από αυτές του Doom 3. Και περιττό να πω ότι το Doom 3 δεν έτρεχε αξιοπρεπώς σε PS2. Υπάρχουν διάφορα θεματάκια στα γραφικά (όπως το ολίγον τι τραγικό lip-sync) αλλά επί των πλείστων, δεν πρόκειται να παραπονεθείτε ή να ξεράσετε με το οπτικό αποτέλεσμα που προσφέρεται.

E όχι και επιπέδου... PS2 τα γραφικά.

Ο ηχητικός τομέας κυμαίνεται σε κατώτερα επίπεδα. Οι φωνές των χαρακτήρων είναι σωστές αλλά η ηθοποιία είναι για κλάματα. Ειδικά όταν θέλει να φωνάξει κάποιος ή να κλάψει, είναι λες και βρίσκεται στην τουαλέτα και προσπαθεί να σφιχτεί και να φωνάξει χαμηλόφωνα προτού ρίξει το “τρίποντο”. Τα περιβαλλοντικά εφέ δεν διεκδικούν δάφνες, ενώ η μουσική (πέραν του κεντρικού κομματιού) είναι τόσο “απαλή” που θα την ξεχάσετε στο άψε-σβήσε. Ειλικρινά, προσπαθώ να θυμηθώ κάτι (πέρα από τις φωνές των χαρακτήρων) και δεν μου έρχεται τίποτα στον νου. Κι όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο, συνειδητοποιείς ότι τα πράγματα δεν είναι καθόλου καλά για τον αντίστοιχο τομέα ενός παιχνιδιού.

Στα του gameplay τώρα, στα χέρια μας έχουμε ένα RPG που επικεντρώνεται στην ιστορία και στους διαλόγους. Επιτρέψτε μου να κάνω μια μικρή αναφορά στο θάψιμο που έφαγε το καμάρι της Cyanide. Κάποιοι ε