Hitman 2 Review

Με το προπέρσινο Hitman, η σειρά του αγαπημένου μας επαγγελματία δολοφόνου επέστρεψε στο σωστό δρόμο, τουλάχιστον για όσους δεν συμπάθησαν ιδιαίτερα το Absolution. Δύο χρόνια μετά, η δημιουργός IO Interactive μας φέρνει το Hitman 2, το οποίο παρόλο που έχει όνομα που παραπέμπει σε sequel (και θυμίζει το Silent Assassin του μακρινού 2002), στην πραγματικότητα

είναι σχεδόν πανομοιότυπο με τον προκάτοχό του σε όλα και θα μπορούσε απλά να τιτλοφορείται Hitman: Part 2.

Η ιστορία του προηγούμενου Hitman τελείωσε στο σημείο όπου η Providence αποφασίζει να προσλάβει την ICA για να αποκαλύψει την ταυτότητα του shadow client που της δημιουργεί προβλήματα, έχοντας υποσχεθεί στην Diana Burnwood να της παραδώσει στοιχεία για το παρελθόν του 47. Σαν να μην πέρασε μια μέρα, λοιπόν, η ιστορία του Hitman 2 ξεκινάει από αυτό ακριβώς το σημείο, όπου ο 47 βρίσκεται στη Νέα Ζηλανδία για να δολοφονήσει ένα στέλεχος της ομάδας του shadow client. Κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού ταξιδεύετε στο Miami των ΗΠΑ, την ζούγκλα της Κολομβίας, τη Mumbai της Ινδίας, το Vermont των ΗΠΑ και το Isle of Sgail, ένα φανταστικό νησί του βόρειου Ατλαντικού. Στις τέσσερις πρώτες αποστολές κυνηγάτε τον shadow client και την ομάδα του, ενώ στις τελευταίες δύο τα πράματα αλλάζουν δραματικά καθώς γίνονται αποκαλύψεις εις βάρος της Providence.

To σενάριο του Hitman 2 είναι πιο ενδιαφέρον από του προκατόχου του, καθώς τα πράματα γίνονται για ακόμα μία φορά προσωπικά (ο λόγος για τον οποίο μου άρεσε και το Absolution). Όταν οι στόχοι έχουν σχέση και με την ιστορία του 47 τότε τα κίνητρα αλλάζουν. Παρόλα αυτά, όπως συνηθίζεται άλλωστε στη σειρά, το σενάριο εκτυλίσσεται μέσα από cutscenes και από τις σύντομες περιγραφές πριν από κάθε αποστολή. Έτσι, υπάρχουν πολλές πληροφορίες που δίνονται κάπως βεβιασμένα, με αποτέλεσμα να μην μπορείτε να παρακολουθήσετε επακριβώς το ρου της ιστορίας και ίσως να πρέπει να κάνετε ένα συνεχές πέρασμα από τις προηγούμενες αποστολές για να καταλάβετε τί συμβαίνει με λεπτομέρεια. Το βασικό σενάριο, πάντως, έχει μεγάλο ενδιαφέρον ενώ το απότομο αλλά εντυπωσιακό φινάλε θα σας προκαλέσει από τώρα αγωνία για το επόμενο παιχνίδι. Επίσης τα cutscenes είναι πανέμορφα, κάτι μεταξύ στατικών εικόνων και animation. Η διαφορά σε σχέση με το Hitman είναι ότι ναι μεν τα πρόσωπα είναι ακίνητα, αλλά επικρατούν κινούμενα στοιχεία του περιβάλλοντος που λειτουργούν ατμοσφαιρικά στο background. Το αποτέλεσμα εντυπωσιάζει και εικαστικά το θεωρώ εξαιρετικό.

Welcome to Miami Fortyseven.

Το “ζουμί”, όμως, στο Hitman 2, όπως και σε κάθε Hitman, είναι το gameplay. Στον τομέα αυτό το παιχνίδι κυμαίνεται σε πάρα πολύ καλά επίπεδα, καθώς ακολουθεί τα βήματα του προκατόχου του, με ορισμένες πολύ μικρές αλλά σημαντικές αλλαγές. Μία από αυτές είναι η δυνατότητα πλέον να κρύβεστε μέσα σε φυλλωσιές ή ανάμεσα στο πλήθος χωρίς να σας εντοπίζουν οι εχθροί – εκτός αν πέσουν πρόσωπο με πρόσωπο πάνω σας. Με την προσθήκη αυτή σταματάει επιτέλους και το εκνευριστικό εκείνο πρόβλημα που όταν τρέχοντας πέφτατε πάνω σε έναν ΑΙ χαρακτήρα αμέσως αυτός θύμωνε και γινόταν καχύποπτος. Τώρα η κίνηση ανάμεσα στο πλήθος γίνεται με αναγκαστικά αργό ρυθμό και χωρίς παρελκόμενα. Επιπλέον, τα επίπεδα δυσκολίας είναι πλέον τρία, βοηθώντας έτσι στο να παίξετε όπως θέλετε εσείς – αυτό άλλωστε γίνεται και μέσω των ρυθμίσεων όπως ακριβώς γινόταν και στον προηγούμενο τίτλο.

Κατά τα άλλα, το instinct παραμένει – πατώντας, δηλαδή, την δεξιά σκανδάλη (PS4) οι στόχοι εμφανίζονται κοκκινισμένοι, ενώ ένα κυκλάκι πάνω από κάθε άτομο υποδηλώνει πως εάν σας δει θα σημάνει συναγερμό. Παράλληλα, με κίτρινο εμφανίζονται ντουλάπες, κάμερες, κιβώτια ή ακόμα και σημεία δράσης (πχ το σημείο που μπορείτε να σερβίρετε ως σερβιτόρος). Τα αμφιλεγόμενα για μένα opportunities επίσης υπάρχουν, αν και τώρα ονομάζονται mission stories. Σε περίπτωση που δε θυμάστε ή δεν έχετε παίξει το Hitman, ορισμένοι AI χαρακτήρες διάσπαρτοι μέσα στην κάθε πίστα, με τη συζήτησή τους αποκαλύπτουν αδυναμίες των στόχων, βοηθώντας σας έτσι να σχεδιάσετε στρατηγική για την εξόντωσή τους. Αυτό που δε μου αρέσει στα mission stories είναι πως σας βάζουν σε μία διαδικασία αναγκαστικά γραμμικού παιχνιδιού, καθώς για να τα ολοκληρώσετε πρέπει να κάνετε συγκεκριμένα βήματα που μπορεί να είναι εκτός της φαντασίας ή του αρχικού σας σχεδίου. Παράλληλα, καθώς πολλά τέτοια stories έχουν συγκεκριμένο χρονικό περιθώριο εκτέλεσης, σας αναγκάζουν να παραλείψετε την εξερεύνηση της κάθε πίστας για να ακολουθήσετε πιστά τα βήματα υλοποίησης του story. Παρόλα αυτά, τα mission stories είναι εντeλώς προαιρετικά και για να είμαι και ειλικρινής ορισμένα έχουν αρκετό γούστο και φαντασία, ενώ βοηθούν στο replaybility, ώστε την επόμενη φορά να εξοντώσετε το στόχο με διαφορετικό τρόπο.

Το πλήθος κόσμου εντυπωσιάζει.

Το παιχνίδι σας ωθεί ξεκάθαρα προς το stealth και πολύ καλά κάνει. Έτσι, ξεχάστε τη shooter προσέγγιση, η οποία είναι αδύνατη αφενός λόγω του τεράστιου πλήθους κόσμου που πλημμυρίζει κάθε πίστα, αφετέρου λόγω απουσίας εξοπλισμού και σφαιρών. Και άντε να καταφέρετε να πάρετε ένα αυτόματο όπλο από κάποιον εχθρό, έτσι και αρχίσουν να σας πυροβολούν το πολύ με τρεις τέσσερις σφαίρες έχετε πέσει κάτω. Οπότε εξοπλιστείτε με... υπομονή, εξερευνήστε εξονυχιστικά κάθε πίστα, παρακολουθήστε τις κινήσεις στόχων και εχθρών και θα ανταμειφθείτε με μια εξαιρετική εμπειρία που κρατάει για ώρες.

Οι πίστες είναι τεράστιες. Όταν λέω τεράστιες εννοώ χαώδεις (για τα μέτρα του τίτλου, δηλαδή, μη φανταστείτε τίποτα Skyrim). Απλώνονται τόσο οριζόντια, όσο και κάθετα, καθώς σε συγκεκριμένους προορισμούς τα κτίρια μπορεί να έχουν μέχρι και επτά ορόφους ή δύο υπόγεια. Ο σχεδιασμός είναι εξαιρετικός, με πολλά σημεία τόσο για κρυψώνα, για ήσυχες δολοφονίες ή... “ατυχήματα”, όσο και για σκαρφαλώματα αφού οι κλασικοί σωλήνες για ανάβαση προς υψηλότερα σημεία είναι πανταxού παρόντες. Για να εξερευνήσετε ολόκληρες τις πίστες χρειάζεται πολύς χρόνος και υπομονή, ώστε να μπορέσετε να εισέλθετε σε απαγορευμένες ζώνες ή να βρείτε τρόπους εισόδου σε κλειδωμένες περιοχές. Από την μία αυτό είναι καλό γιατί είναι απόλαυση η εξερεύνηση αυτών των τοποθεσιών. Όχι μόνο για το gameplay και τις συνεχείς μεταμφιέσεις που μπορείτε να επιλέξετε, αλλά και για το... τουριστικό κομμάτι – είναι μία οπτική απόλαυση και μία ρεαλιστική απεικόνιση τόπων και χωρών που μπορεί να μην έχετε επισκεφθεί.

Από την άλλη, αυτό έρχεται λίγο σε κόντρα με τον άλλο εαυτό του παιχνιδιού, που σας βάζει στο τρυπάκι του σκορ και της ολοκλήρωσης των mission stories με αποτέλεσμα να βάζετε σε δεύτερη μοίρα την εξερεύνηση. Είναι σαν το παιχνίδι να προσπαθεί να ικανοποιήσει τους πάντες: αυτούς που θέλουν μία έτοιμη στρατηγική για σχετικά γρήγορη και εντυπωσιακή δολοφονία, αυτούς που θέλουν να χτυπήσουν high score με γρήγορο χρόνο και ολοκληρωμένα challenges και τέλος τους κλασικούς (για μένα) παίκτες του Hitman που παρακολουθούν, εξερευνούν και προσπαθούν να προσεγγίσουν όσο το δυνατόν πιο αθόρυβα γίνεται τα θύματά τους, ενώ παράλληλα αναζητούν τρόπους εξολόθρευσης. Είναι αρκετά επιτυχημένο το μοτίβο του παιχνιδιού, αλλά όπως πάντα συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, κάθε μία από τις παραπάνω ομάδες παικτών μένει με ένα μικρό παράπονο. Εκτός αυτού, το παιχνίδι φαντάζει κάπως αποπροσανατολισμένο, καθώς φαίνεται σαν να μη ξέρει την ίδια του την ταυτότητα.

Οι λεπτομέρειες στη Mumbai αφήνουν το στόμα ανοιχτό.

Σε αυτό συμβάλλουν και τα νέα modes, το Sniper Assassin και το Ghost. Στο πρώτο, αναλαμβάνετε μία συγκεκριμένη αποστολή: να εξολοθρεύσετε τρεις στόχους και τους φρουρούς τους που βρίσκονται γύρω από μία έπαυλη, ενώ τοποθετείστε κατευθείαν σε υψηλό σημείο και με εξοπλισμό ένα sniper rifle με αμέτρητες σφαίρες. Σκοπός σας η εξολόθρευση των στόχων, είτε χωρίς να σας αντιληφθεί κανείς, είτε απλά χωρίς να δραπετεύσουν οι στόχοι σε περίπτωση συναγερμού. Στο Ghost, παίζετε στην πίστα του Miami εναντίον δεύτερου παίκτη και προσπαθείτε να εξολοθρεύσετε τους στόχους πριν τον αντίπαλό σας. Οι στόχοι εμφανίζονται σε τυχαία σημεία κάθε φορά, δεν υπάρχει δυνατότητα save, ενώ αν πεθάνετε κάνετε respawn, αλλά όλοι θυμούνται τις πράξεις σας. Και τα δύο αυτά modes είναι ενδιαφέροντα και περνάτε κάποιο χρόνο μαζί τους, απομακρύνουν όμως, για εμένα, εντελώς το παιχνίδι από τον πυρήνα του. Το Hitman υποτίθεται είναι μία εξ ολοκλήρου προσωπική υπόθεση, μία προσομοίωση της μοναχικής ζωής ενός δολοφόνου που ούτε την μοιράζομαιμ ούτε τη βλέπω ανταγωνιστικά. Αντιθέτως, την απολαμβάνω όταν δεν κοιτάω το σκορ, όταν δεν ασχολούμαι με challenges ή mission stories. Παρόλα αυτά, κατανοώ πως υπάρχει πληθώρα παικτών που ενδιαφέρονται για όλα τα παραπάνω και γι αυτό το λόγο η ΙΟΙ έχει μπασταρδέψει λίγο το παιχνίδι. Το ίδιο έκανε άλλωστε και στο παρελθόν προσπαθώντας να αναμείξει στοιχεία action advemture.

Αυτό που όμως δε μπορώ ακόμα να κατανοήσω είναι η αρχική απουσία (ήδη από το προηγούμενο Hitman) ενός από τα σημαντικότερα εργαλεία του Agent 47: το sniper rifle. Πριν από κάθε αποστολή, μπορείτε να σετάρετε την εμφάνιση του 47, τον εξοπλισμό καθώς και το επίπεδο δυσκολίας. Ο εξοπλισμός είναι ακριβώς ο ίδιος με του προηγούμενου παιχνιδιού – υπάρχουν διαθέσιμα δύο όπλα (το ένα με σιγαστήρα), το αγαπημένο fiber wire, κάποια είδη εκρηκτικών μηχανισμών, σύριγγες, νομίσματα κτλ. Από τα παραπάνω μπορείτε σε κάθε αποστολή να επιλέγετε ένα όπλο και δύο βοηθητικά, ενώ όσο ανεβαίνετε level στην αποστολή τόσο τα διαθέσιμα αντικείμενα πληθαίνουν. Δυστυχώς και πάλι το sniper rifle λάμπει διά της απουσίας του και προσωπικά μου δημιουργεί μεγάλη θλίψη, καθώς σε όλα τα Ηitman οι αγαπημένοι μου τρόποι δολοφονίας ήταν με αυτό (και το fiber wire).

Καλώς ή κακώς, όλα είναι σχεδιασμένα για το replayability, το οποίο ναι μεν είναι καλοδεχούμενο, αλλά όταν νιώθετε σαν να σας επιβάλλεται κάπως λειτουργεί αρνητικά. Για παράδειγμα, sniper rifle μπορείτε να έχετε διαθέσιμο αφού ανεβείτε σε συγκεκριμένο level μίας αποστολής, που όμως σημαίνει πως την έχετε ήδη παίξει δύο τουλάχιστον φορές. Το ίδιο συμβαίνει και με τα challenges τα οποία είναι τόσα πολλά που πρέπει να παίξετε ξανά και ξανά για να τα ολοκληρώσετε. Το ίδιο και τα πολλά mission stories. Το ίδιο και για το τέλειο σκορ. Το πρόβλημα, όμως, είναι πως οι πίστες από την κατασκευή τους δεν επιτρέπουν τόσο εύκολα το replayability, καθώς είναι πολύ μεγάλες και περίπλοκες. Εάν ανήκετε πάντως σε αυτούς που θέλουν να παίζουν συνέχεια μέχρι να ολοκληρώσουν τα πάντα, τότε υπάρχει πολύ πράμα για εσάς. Στα παραπάνω προσθέστε και τους elusive targets, τα contracts και escalations που έρχονται σαν κληρονομιά από το προηγούμενο παιχνίδι και καταλαβαίνετε ότι το Hitman 2 θα σας απασχολήσει για καιρό.

Θεαματική έξοδος μετά από μία ακόμα επιτυχημένη αποστολή.

Εκτός από τα προαναφερθέντα που ωθούν στο replayability, να σημειώσω πως με το που εγκαταστήσετε το Hitman 2 και εφόσον έχετε εγκατεστημένο το προηγούμενο Hitman, αυτόματα ενώνονται τα δύο παιχνίδια. Στο story mode, δηλαδή, φαίνονται οι αποστολές και του προηγούμενου. Κατεβάζοντας το δωρεάν Hitman Legacy Pack, μπορείτε να παίξετε τις αποστολές... remastered, με βελτιωμένα γραφικά και όλο το gameplay του Hitman 2 – πχ πλέον υπάρχει η δυνατότητα να κρύβεστε μέσα στο πλήθος. Ενώ με εντυπωσιάζει η κίνηση αυτή και σίγουρα θα τις ξαναπαίξω, εντούτοις κάπου προβληματίζει και με κάνει να αναρωτιέμαι εάν το Hitman 2 είχε αρχικά σχεδιαστεί ως συνέχεια στα επεισόδια του Hitman.

Μετά από τόσα παιχνίδια εδώ και σχεδόν δύο δεκαετίες, το μόνο σίγουρο είναι ότι η ΙΟΙ έχει φτάσει τη συγκεκριμένη φόρμουλα σε επαγγελματικά επίπεδα. Ως εκ τούτου και η νοημοσύνη έχει εξελιχθεί δραματικά σε σχέση με τα παλιά Hitman. Οι εχθροί ούτε είναι υπερβολικά ευαίσθητοι στην παρουσία σας, ούτε όμως σας αγνοούν. Εάν είστε σκυφτός για παράδειγμα θα σας επιπλήξουν χωρίς όμως να σημάνουν συναγερμό άμεσα. Όταν μεταμφιέζεστε δεν είναι πολλοί έχθροί καχύποπτοι, παρά μόνο συγκεκριμένοι που λόγω θέσης (για παράδειγμα οι επικεφαλής των ομάδων ασφάλειας) γνωρίζουν όλους τους AI χαρακτήρες. Παράλληλα, το σύστημα με τις κάμερες λειτουργεί άψογα, καθώς εάν σας εντοπίσει κάμερα να βρίσκεστε σε απαγορευμένο χώρο σημαίνει συναγερμός και έρχονται να σας βρουν. Το ίδιο, βέβαια, συμβαίνει εάν κάνετε κάτι παράνομο κάτω από το βλέμμα της κάμερας.

Το κακό για το ίδιο το παιχνίδι είναι ότι όταν η νοημοσύνη σου αγγίζει το τέλειο, τότε τα μικροπροβλήματα φαντάζουν τεράστια. Για παράδειγμα, δε νοείται σε παιχνίδι με τόσο προχωρημένη νοημοσύνη, να πεθαίνει ένας στόχος σε “ατύχημα” και οι υπόλοιποι να συνεχίζουν την δουλίτσα τους. Παράλληλα δεν είναι λογικό να μπαίνετε κατά λάθος σε χώρο που δεν επιτρέπεται και να αρχίζουν να πυροβολούν με την μία. Τέλος, μου φαίνεται λίγο τραγελαφικό το να σας αναγνωρίζουν έστω και λίγοι όταν είστε μεταμφισμένος σε κάτι που φοράει μάσκα. Δε στέκει. Παρόλα, βέβαια, τα θέματα αυτά, η νοημοσύνη του παιχνιδιού είναι εξαιρετική και πραγματικά στο είδος του δεν έχει αντίπαλο. Απλά πάντα υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης.

Το ghost mode φέρνει ανταγωνιστικό multiplayer στη σειρά Hitman.

Εικαστικά το Hitman 2 είναι απλά εκπληκτικό. Ειλικρινά προσπαθούσα να εντοπίσω αδυναμίες για να έχω κάτι να γράψω, αλλά δεν κατάφερα. Με εξαίρεση τα όχι τέλεια μοντέλα που μερικές φορές κάνουν κάτι περίεργες και εξωπραγματικές κινήσεις, όλα τα άλλα είναι άψογα. Ειδικά ο σχεδιασμός των περιβαλλόντων νομίζω δεν έχει όμοιό του σε άλλο παιχνίδι. Η Mumbai είναι μία ρεαλιστικότατη απεικόνιση του χαμού που επικρατεί στις μεγαλουπόλεις της Ινδίας, με το πλήθος και τα στενά σοκάκια να εντυπωσιάζουν. Συνάμα, η Νέα Ζηλάνδία στην πρώτη αποστολή εκπλήσσει με την αίσθηση του απομονωμένου, του ωκεανού να σας περιτριγυρίζει και των χορταριών που κινούνται από τον άνεμο. Το βάθος του ορίζοντα είναι πάρα πολύ μεγάλο – μπορείτε να παρατηρείτε λεπτομέρειες μέχρι και στα βουνά τριγύρω. Πραγματικά εντυπωσιακά γραφικά, ακόμα και σε κονσόλα (PS4 Pro). Σε PC και με φουλ ρυθμίσεις λογικά θα πέφτουν σαγόνια. Ο ήχος, όπως σε όλα τα Hitman, είναι σημαντικό μέρος του gameplay και επίσης κάνει την δουλειά του άριστα. Εκτός από τα ηχητικά εφέ που είναι ρεαλιστικότατα, αυτό που πάντα με γοητεύει στα Hitman είναι ότι η μουσική υπόκρουση δεν είναι ένα συνηθισμένο χαλί που υπάρχει απλά για να συνοδεύει την δράση, αλλά αντιθέτως περιλαμβάνει αριστουργηματικά κομμάτια με βιολί και τσέλο που ακολουθούν επάξια τις σκοτεινές κυρίως αποστολές.

Το Hitman 2 πράγματι θα μπορούσε να λέγεται απλά Hitman: Part 2. Αν και βελτιώνει κατά τόπους τη φόρμουλα του προκατόχου του, εντούτοις και σε ιστορία αλλά και σε gameplay είναι ακριβώς το ίδιο, σε σημείο που νιώθετε ότι παίζετε... expansion με έξι επιπλέον επεισόδια. Ειδικά με την πληθώρα από modes και επιλογές επαναπαιξίμαστος που δίνονται, νόμίζω ότι είναι προφανές πως η ΙΟΙ ήθελε να κάνει επεισοδικό και αυτό το παιχνίδι. Η δε δυνατότητα να ενωθούν τα δύο παιχνίδια σε ένα, πρακτικά αποδεικνύει τα παραπάνω. Με πληθώρα από challenges και modes, το μόνο σίγουρο είναι ότι θα είστε απασχολημένος για καιρό – αν και προσωπικά θα προτιμούσα περισσότερες αποστολές και λιγότερα modes. Αλλά ακόμα και αν είστε σαν εμένα και σας ενδιαφέρει μόνο ο πυρήνας του Hitman, εάν απογυμνώσετε το παιχνίδι από τα τόσα περιφερειακά modes και “μπιχλιμπίδια”, θα διαπιστώσετε πως πρόκειται για ένα καθαρόαιμο Hitman, άξιο της αγαπημένης μας σειράς. Στα καλά παιχνίδια ας κάνουμε μερικές φορές και λίγο τα στραβά μάτια. Για το καλό και το δικό μας δηλαδή.

Είναι HitmanΥπέροχο εικαστικό με μεγάλο οπτικό βάθος και πολλή λεπτομέρειαΕξαιρετικός ήχος και μουσικήΤεράστιες πίστες προς εξερεύνησηΣυνολικά πολύ καλή νοημοσύνη......αλλά με κάποια μικροπροβλήματαΗ ιστορία παραμένει επιφανειακή και εκτυλίσσεται βεβιασμέναΤο sniper rifle δεν είναι διαθέσιμο εξαρχήςΊσως υπερβολικά πολλά modesΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 8.5

ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ:PS4, Xbox One, PCΑΝΑΠΤΥΞΗ:IO InteractiveΕΚΔΟΣΗ:WarnerΔΙΑΘΕΣΗ:ZegetronΕΙΔΟΣ:ActionΠΑΙΚΤΕΣ:Single-player, multiplayerΕΠΙΣΗΜΟ SITE:https://hitman.com/HM. ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ:13/11/2018

Game20.gr, το Άσυλο των gamers