Kid Icarus: Uprising Review

Όσο και αν η Nintendo αρέσκεται στο να βγάζει (μερικές φορές υπερβολικά) πολλά sequels, υπάρχουν κάποιες σειρές που για κάποιον μυστήριο λόγο δεν τις έχει εκμεταλλευτεί αναλόγως. Το Kid Icarus είναι μάλλον τα πιο κραυγαλέο παράδειγμα και μετά από πολύχρονη απουσία, ξαναγεννιέται στο 3DS. O συμπαθέστατος σε όλους νεαρός άγγελος επιστρέφει, με το πολυδιαφημισμένο Kid Icarus:

Uprising, από την ίδια ομάδα που έβγαλε τα υπερεπιτυχημένα Super Smash Bros. Aνταποκρίνεται στις μεγάλες προσδοκίες;

Aπόλυτα. Καταρχήν, μιλάμε για έναν από τους πιο όμορφους τίτλους του 3DS. Πέρα από την αρτιστική υπεροχή του παιχνιδιού, που θα κάνει πολλούς υποτιθέμενους σχεδιαστές στη βιομηχανία να αφρίσουν από το κακό τους, ό,τι συμπεριλαμβάνεται σε αυτό είναι άψογα σχεδιασμένο. Ο ίδιος ο Pit αντιπροσωπεύεται από ένα αρτιότατο μοντέλο χαρακτήρα, ενώ πάνω κάτω το ίδιο ισχύει και για οποιονδήποτε άλλο χαρακτήρα ή εχθρό συναντάτε στο Uprising. Η θετική εντύπωση για το παιχνίδι ενισχύεται και άλλο όταν δείτε τα καλοσχεδιασμένα (πλην ελαφρως άδεια μερικές φορές) περιβάλλοντα, που ανταποκρίνονται μάλιστα άψογα στη χρήση του 3D της κονσόλας, δημιουργώντας, όχι σπάνια, μερικά φαντασμογορικά σκηνικά. Και σαν να μην έφταναν αυτά, τα πάντα τρέχουν σταθερά σε ένα αξιοσημείωτο αριθμό καρέ. Το αποτέλεσμα; Ένα παιχνίδι που αποτελεί ένα από τα κορυφαία παράδειγματα προς μίμηση για μελλοντικούς τίτλους του 3DS και όχι μόνο.

Αφήνοντας για λίγο στην άκρη το πόσο άψογο είναι Uprising τεχνικά και αρτιστικά, θα παρατηρήσετε το εξής: είναι δουλεμένο. Γενικά. Από τα μενού του μέχρι τη δομή των chapters και από τα mini-games με τις AR κάρτες μέχρι τη βάση που συνοδεύει κάθε κόπια του παιχνιδιού στη λιανική (περισσότερα γι’αυτό παρακάτω). Πράγματι, η προσοχεί που έχει δοθεί είναι εξωφρενική. Ας πάρουμε για παράδειγμα το περιεχόμενο. Πέρα από το τεράστιο campaign και θεωρώντας το multiplayer ως μία ξεχωριστή ύπαρξη, έχετε κάθε λόγο να δαπανήσετε πολύ μεγάλο αριθμό ωρών στο παιχνίδι. Κάθε chapter φέρει διάφορα και ποικίλα μυστικά, ενώ όσο καλύτερη η απόδοση, τόσο πιο επιτυχές το “Treasure Hunt” (όπως το βαφτίζει το παιχνίδι). Η απόδοση, από την άλλη, ανεβαίνει καθώς αποκτάτε νέα όπλα και μαθαίνετε να χειρίζεστε καλύτερα το παιχνίδι, οπότε μόνο παράλογο δεν είναι να θέλετε να παίξετε την κάθε πίστα αρκετές φορές. Αυτό πάντως, δεν είναι κουραστικό. Μπορεί η δομή της κάθε πίστας να επαναλαμβάνεται κάθε φορά, αλλά η διάρκεια της κάθε μίας, που δεν είναι υπερβολικά μεγάλη ή υπερβολικά μικρή, όπως επίσης και ο ξέφρενος ρυθμός, καταφέρνουν να διασκεδάσουν, σχεδόν κάθε φορά.

Ο συμπαθέστατος Pit επιστρέφει - επιτέλους!

Ο λαλίστατος Pit, με τη βοήθεια της επίσης λαλίστατης Palutena, καλείται για άλλη μια φορά να εξουδετερώσει τη διαβολική Medusa και όλα τα κακά που αυτή φέρνει. Τούτη τη φορά όμως ο νεαρός Ίκαρος μπορεί να πετάξει, μόνο για πέντε λεπτά κάθε φορά, αφού τόσο του επιτρέπουν τα μάγεια της θεάς φίλης του. Πέντε λεπτά ασταμάτητης δράσης λοιπόν, που μ