Mortal Kombat Vita Review

Ένα χρόνο μετά την κυκλοφορία του στις οικιακές κονσόλες, το Mortal Kombat έρχεται στο PlayStation Vita. Πώς τα πάει έναντι στον σκληρό ανταγωνισμό; Και προπάντων, πώς στέκεται δίπλα στις εκδόσεις των PS3 και Xbox 360. Η απάντηση στη συνέχεια.

Με μία λέξη, άψογα.

Η Netherrealm όχι μόνο κατάφερε να μεταφέρει το παιχνίδι σχεδόν αυτούσιο στο φορητό, αλλά το φόρτωσε με επιπλέον περιεχόμενο πέραν του διαθέσιμου DLC. Έχουμε και λέμε: Arcade mode με 32 χαρακτήρες, mini-games, ένα story mode που συνοψίζει τα γεγονότα των τριών πρώτων MK (χωρισμένο σε 16 chapters, τρεις-τέσσερις μάχες το καθένα), ένα challenge tower με 300 διαφορετικές αποστολές, ένα έξτρα challenge tower, πιο δύσκολο από τον πρώτο μεν, πιο μικρό δε με 150 αποστολές, multiplayer μέσω wifi/adhoc και τέλος ένα σωρό από unlockables. Ε, για €40 δε λες πως δε βγάζει τα λεφτά του. Όρεξη να ’χετε να ασχοληθείτε. Και ταλέντο βέβαια, ή έστω χρόνο να το μάθετε. Γιατί το Mortal Kombat είναι ένα αξιοσημείωτα δύσκολο παιχνίδι. Με τέσσερις βαθμούς δυσκολίας στο arcade, και με campaign που δε συγχωρεί εύκολα τα λάθη, το παιχνίδι απαιτεί προσοχή και αυτοσυγκέντρωση για να αποδώσει τα μέγιστα.

Θα ξεκινήσω από το πιο αδύνατο σημείο του παιχνιδιού, το story mode. Με σκοπό να εξυπηρετεί μόνο τα τυπικά, έχει ένα σωρό λάθη. Καταρχήν, οι εχθροί επαναλαμβάνονται κάθε τόσο – χαρακτηριστικά, ο Reptile και ο Baraka κάνουν την εμφάνιση τους πάνω από τέσσερις φορές, που φυσικά καταντά κουραστικό. Σα να μην έφτανε αυτό, οι τέσσερις κατά μέσο όρο μάχες που αφορούν τον κάθε χαρακτήρα δεν είναι αρκετές για να μάθετε να τον χειρίζεστε αξιοπρεπώς (με την προϋπόθεση πως θα ασχοληθείτε πρωτίστως με το story) οπότε, στις πιο δύσκολες μάχες, θα καταλήξετε να επαναλαμβάνετε δύο, το πολύ τρεις, κινήσεις, μόνο και μόνο για να ξεμπερδεύετε. Επιπλέον, δεν δίνεται η επιλογή να προσπεράσετε τις (απίστευτα παιδαριώδη και κλισέ) cutscenes, όπως επίσης δεν υπάρχει η επιλογή να κάνετε save κάπου ανάμεσα στα chapters – πρέπει να ολοκληρώσετε ένα και να το αφήσετε, άμα κλείσει η κονσόλα στο ενδιάμεσο χάνετε όλη την πρόοδο που κάνατε.

H ιστορία είναι ο ορισμός του ''cheesy''.

Συνολικά, το μόνο που μου φάνηκε πως προσφέρει το campaign είναι αποκλειστικά μια αύρα νοσταλγίας. Το να ξαναδείτε τι συνέβη στην απαρχή του franchise αφήνει ένα ωραίο συναίσθημα, αλλά ως εκεί. Κατά τ’ άλλα είναι περισσότερο μπελάς παρά ευχάριστο. Το λέω αυτό, γιατί από τη μία, με τους χαρακτήρες μπορείτε να εξασκηθείτε στο arcade και από την άλλη, το παιχνίδι συμπληρώνει περιεχόμενο με τους towers και το multiplayer. Το arcade από τη μεριά του είναι ακριβώς όπως σε όλα τα fighting games. Διαλέγετε χαρακτήρα, εμφάνιση και δυσκολία και καλείστε να νικήσετε 10 εχθρούς στη σειρά. Εδώ ακριβώς είναι που φαίνεται το καταπληκτικό gameplay του Mortal Kombat. Κάθε χαρακτήρας (υπενθυμίζω, 32) έχει ξεχωριστό ρεπερτόριο κινήσεων, ξεχωριστή λογική μάχης αν θέλετε και σίγουρα μετά από λίγο ψάξιμο θα βρείτε αυτόν που σας ταιριάζει