Resident Evil: The Mercenaries 3D Review

Από όποια πλευρά και να το δει κανείς, το Resident Evil έχει πια αλλάξει. Από την εποχή που κυκλοφόρησε το τέταρτο μέρος της σειράς ακόμη, ήταν φανερό ότι το στοιχείο του τρόμου άρχισε να περιορίζεται, ενώ όλο και περισσότερη έμφαση δινόταν σταδιακά στη δράση που προσέφεραν τα παιχνίδια. Σε βαθμό τέτοιο μάλιστα, που μερικοί παίκτες υποτίμησαν (και εξακολουθούν να υποτιμούν) το Resident Evil 5, παρόλο που είναι ένας αντικειμενικά καλός τίτλος. Η Capcom όμως αρνήθηκε να τους ακούσει και έβγαλε ένα παιχνίδι που σίγουρα προκαλεί έντονα τους οπαδούς της σειράς – το Resident Evil: The Mercenaries 3D για 3DS.Και αυτό, όχι μόνο γιατί η φύση του παιχνιδιού είναι εντελώς διαφορετική από τη συνήθη δομή των Resident Evil, αλλά και μερικών διφορούμενων αποφάσεων της ίδιας της Capcom. Πρώτα απ’όλα η εταιρία δεν ενσωμάτωσε καμία επιλογή reset στο Mercenaries. Τι σημαίνει αυτό; Πως, ό,τι και αν κάνετε στο παιχνίδι, ό,τι σκορ και να καταφέρετε, δε θα μπορέσετε να το ακυρώσετε. Φαινομενικά, η επιλογή αυτή έγινε για να χτυπηθεί η αξία μεταπώλησης του παιχνιδιού, αλλά μετά από λίγη ώρα με τον τίτλο, ο καθένας μπορεί να καταλάβει ότι δεν είναι μόνο αυτός ο λόγος. Η δομή του παιχνιδιού είναι τέτοια, που δεν υπάρχει λόγος για επιλογή reset. Πέντε επίπεδα αποστολών με τέσσερις-πέντε αποστολές το καθένα που ξεκλειδώνουν πολύ εύκολα, και οχτώ χαρακτήρες που γίνονται διαθέσιμοι απλά προχωρώντας στα επίπεδα των αποστολών είναι πολύ λίγα για να αποτελέσουν λόγο για να ξανα-ασχοληθεί κανείς με το παιχνίδι σε βάθος χρόνου. Και η αλήθεια είναι πως και η Capcom πρέπει να βλέπει την κατάσταση κάπως έτσι, αφού τα πάντα εκεί μέσα τα έχετε ξαναδεί. Οι πίστες και οι εχθροί είναι αυτούσιες μεταφορές από τα RE4 και 5, και μάλιστα ανακυκλώνονται ουκ ολίγες φορές, ενώ οι ήρωες που χειρίζεστε είναι επίσης από τα δύο τελευταία κεφάλαια στη σειρά.Η Jill ρίχνει ωραίο ξύλο με την καραμπίνα…Το gameplay από την άλλη είναι λίγο πιο ρετουσαρισμένο στη λογική του παιχνιδιού. Είναι σαφώς πιο γρήγορο, με το reload πια να γίνεται τη στιγμή που ο ήρωας μπορεί να κινηθεί (παρόλο που ακόμα δεν υπάρχει πλήκτρο για άμεσο reload) και τα όπλα να τα αισθάνεται ο παίκτης πιο ελαφριά από ποτέ. Το παιχνίδι δεν προσφέρει επιλογή για επίπεδο δυσκολίας, οπότε μόλις βρει κανείς τον ήρωα που του αρμόζει (εγώ παθιάστικα με τη Jill Valentine) σχεδόν τα πάντα θα του φανούν εύκολα, με αποτέλεσμα να χτυπάει “Α” ή ακόμα και “S” στο τέλος της κάθε αποστολής χωρίς πολλά προβλήματα.Αυτό που διαφοροποιεί το Mercenaries από τα άλλα RE, είναι πέρα από τα αρκετούτσικα μετάλλια και δυνάμεις (οι οποίες τουμπανιάζουν τους ήρωες με έξτρα ζωή ή περισσότερη σταθερότητα στα όπλα) που υπάρχουν για ξεκλείδωμα, είναι φυσικά το duo mode, που πολύ απλά θερίζετε τους μεταλλαγμένους παρέα με κάποιον άλλον, είτε με έναν τυχαίο παίκτη από το internet είτε με κάποιο φιλαράκι που κάθεται ακριβώς δίπλα σας. Τα προβλήματα όμως του duo είναι πολλά, κυρίως στο παιχνίδι μέσω internet: κόσμος δεν υπάρχει, και όταν καταφέρετε να βρείτε κάποιον πολύ δύσ