Someday You’ll Return review

Έχοντας στο ενεργητικό μου άπειρες “εργατοώρες” gaming ενασχόλησης με θέμα το υπερφυσικό, το απόκοσμο και τον τρόμο γενικότερα, μπορώ να πω με σιγουριά ότι δύσκολα πια μπορεί κάτι να με ταρακουνήσει. Πιστεύω ακράδαντα ότι εδώ που φτάσαμε με αμέτρητες κυκλοφορίες και διαφορετικές θεματολογίες το ανακάτεμα της τράπουλας με κλισέ jumpscares και μπαγιάτικους μηχανισμούς δεν βοηθά το είδος των παιχνιδιών τρόμου να εξελιχθεί. Χρειάζεται κυρίως πρωτογενής εμπνευσμένη δημιουργία, η οποία ενώ αναγκαστικά θα κινείται στα στενά συνοριακά πλαίσια και περιορισμούς που έχει ένα παιχνίδι, θα καταφέρει να ελιχθεί

και να ξεφύγει προσφέροντας κάτι το διαφορετικό. Τα γράφω αυτά γιατί ειλικρινά νιώθω -και είμαι σίγουρος ότι οι περισσότεροι συμφωνείτε- πως η όλη φιλοσοφία των “walking sims” έχει κουράσει το κοινό και το είδος χρειάζεται επιτακτικά ανανέωση. Σε αυτή την κατεύθυνση προσπαθεί να κινηθεί η διμελής(!) CBE Software με το Someday you'll Return.

Μετά από ένα μικρό πρόλογο, η περιπέτειά σας ξεκινάει σε ένα ορεινό δάσος στην Τσεχία, αναλαμβάνοντας τον έλεγχο του Daniel, ενός ανήσυχου πατέρα που αναζητά την κόρη του, Stela. Το δάσος είναι πολύ γνώριμο στον πρωταγωνιστή, καθώς έζησε εκεί τα νεότερα χρόνια του και ορκίστηκε να μη ξαναγυρίσει λόγω κάποιων τραγικών γεγονότων που είχαν συμβεί. Αθετώντας την υπόσχεση που είχε δώσει στον εαυτό του, ξεκινάει μια μοναχική αναζήτηση για να βρεί την κόρη του φέρνοντας παράλληλα στην επιφάνεια όλα τα σκοτεινά μυστικά που κρύβει το δάσος και το παρελθόν του.

Τώρα θα μου πείτε όλα καλά, όλα ωραία, έχουμε ακόμα ένα παιχνίδι που ουσιαστικά στον πυρήνα του είναι walking sim. Η αλήθεια είναι κάπου στη μέση. Γιατί παρόλο που κρατάει κάποιους βασικούς μηχανισμούς gameplay, προσπαθεί ταυτόχρονα να αποστασιοποιηθεί από αυτό, όχι πάντα με ιδιαίτερη επιτυχία. Καταρχήν το πεδίο δράσης σας δεν είναι περιορισμένο σεναριακά. Χωρίς βέβαια να είναι τελείως open-world το παιχνίδι, οι τοποθεσίες που εξερευνείτε είναι αρκετά μεγάλες, σε βαθμό που πολλές φορές ψάχνετε τον προορισμό σας και περιφέρεστε άσκοπα. Αυτό σε συνδυασμό με την πλήρη απουσία φορητού χάρτη και την μικρή βοήθεια που σας προσφέρει το GPS του κινητού σας (τις ελάχιστες φορές που το έχετε στην διάθεση σας) μετατρέπει τον προσανατολισμό σε μια διαδικασία που δοκιμάζει τις ικανότητες αλλά και την υπομονή σας. Υπάρχουν χάρτες σε πινακίδες που βρίσκετε τυχαία στον δρόμο και σημάδια που χωρίζονται χρωματικά με στόχο να οριοθετήσουν τη θέση και τον προορισμό σας, αλλά η όλη υλοποίηση είναι πονεμένη ιστορία. Εφόσον δεν μπορείτε να κουβαλήσετε χάρτη, πρέπει να εμπιστευτείτε το μνημονικό σας και το αλάνθαστο αίσθημα του ιχνηλάτη μέσα σας. Στην τελική, καταλήγετε να κάνετε κύκλους γύρω από την εαυτό σας, να ανεβαίνετε και να κατεβαίνετε τους ίδιους λόφους, ακόμα και να τους σκαρφαλώνετε (ναι μπορείτε να κάνετε κι αυτό) μέχρι επιτέλους να βρείτε τί ακριβώς πρέπει να κάνετε και πού πρέπει να πάτε. Υπάρχει επίσης πλήθος συλλεκτικών αντικειμένων που μπορείτε να ξεκλειδώσετε, από τραγούδια για κιθάρα μέχρι περιτυλίγματα από τσίχλες. Μπορεί να ενισχύετε την οικολογική σας συνείδηση καθαρίζοντας το δάσος από τα σκουπίδια, αλλά πραγματικά εύχομαι καλή τύχη στην προσπάθεια σας να βρείτε τη βελόνα στα άχυρα χωρίς καμία καθοδήγηση και βοήθεια.

Η κριτική που θα αφήσω στο Airbnb θα είναι αμείλικτη. Μου υποσχέθηκαν κλιματισμό.

O εξοπλισμός επιβίωσης περιλαμβάνει το κινητό σας, το οποίο πέρα από GPS έχει και επιλογές περιορισμένης επικοινωνίας με ανθρώπους από το περιβάλλον του Daniel καθώς και τον πολύ χρήσιμο φακό. Στην προσπάθεια να “ανοίξει” κάπως το gameplay, οι ικανότητες του πρωταγωνιστή δεν σταματάνε εδώ. Στην διάθεση σας έχετε μια πλήρη εργαλειοθήκη που περιλαμβάνει κατσαβίδι, σφυρί κτλ που χρησιμοποιείτε με πρακτικό και έξυπνο τρόπο για να ξεπεράσετε τις δυσκολίες του παιχνιδιού υπό την μορφή γρίφων. Επίσης ο πρωταγωνιστής μπορεί να συλλέγει φυτά που βρίσκει διάσπαρτα στο περιβάλλον και να φτιάχνει φίλτρα που τον βοηθάνε με διάφορους τρόπους, πχ θεραπεύοντας τον ίλιγγο, κάτι που δίνει πλεονέκτημα ενάντια στα φυσικά εμπόδια του παιχνιδιού. Μηχανισμοί που ενώ είναι ευπρόσδεκτοι και προσπαθούν να πρωτοτυπήσουν, στην τελική η εκτέλεση τους κυρίως αστοχεί. Δεν υπάρχει ουσιαστική χρησιμότητα στην ελευθερία όλων αυτών των μηχανισμών, αφού το παιχνίδι σας “αναγκάζει” να χρησιμοποιήσετε σε συγκεκριμένα και ελάχιστα σημεία τα παραπάνω, αλλιώς δεν μπορείτε να προχωρήσετε. Ευτυχώς με πρόσφατο update αφαιρέθηκαν περιττές περιοχές που “βάραιναν” τον ρυθμό του παιχνιδιού κυρίως στο δεύτερο μισό του, καθυστερώντας εμφανώς επίτηδες την διαδρομή σας προς το φινάλε.

Τα στοιχεία της φύσης δεν είναι βέβαια ο μοναδικός σας αντίπαλος. Τέρατα κάνουν συχνά πυκνά την εμφάνιση τους, αρχικά σαν μυστηριώδεις παρουσίες και φιγούρες που απλά παρατηρείτε σαν κρυμμένος θεατής που δεν πλήρωσε εισιτήριο σε κάποιο θεατρικό τρόμου. Υπάρχουν σκηνές έντασης όπου -κλασικά- πρέπει πχ να τρέξετε σε μια ευθεία για να σωθείτε ενώ σας κυνηγάνε πέτρες που πέφτουν από τον ουρανό, από τις οποίες ο ήρωας μπορεί να πεθάνει (τότε ξανααρχίζετε στο προηγούμενο checkpoint). Δυνατότητα να προστατεύσετε τον εαυτό σας δεν υπάρχει, τουλάχιστον με την ευρεία έννοια ενός φονικού οπλοστασίου στη κατοχή σας. Στα μετέπειτα στάδια του παιχνιδιού, στα οποία προστίθεται και ο stealth παράγοντας, καλείστε να βρείτε τον δρόμο σας ανάμεσα σε τέρατα, έχοντας μόνο την υπομονή σας, ένα αντικείμενο που καθυστερεί προσωρινά τους εχθρούς, καθώς και ειδικά φίλτρα που μπορείτε να φτιάξετε για να μην γίνεστε αντιληπτός.

Κάμπινγκ 2020 με κορονοιό.

Ο κόσμος του παιχνιδιού με μια λέξη είναι όμορφος. Κάθε τοπίο, δέντρο, ποταμάκι κτλ είναι χάρμα οφθαλμών με την Unreal Engine 4. Μένετε να χαζεύετε πολλές φορές την ομορφιά του δάσους και νιώθετε την αίσθηση επιβίωσης μέσα από την απεραντοσύνη και μοναξιά που προσφέρει η οπτικοποίηση μιας απαλλαγμένης από ανθρώπους φυσικής κληρονομιάς. Η περιήγηση δένει αρμονικά με όλους εκείνους τους ήχους που περιμένουμε να ακούσουμε σε ένα δάσος. Το κελάηδημα των πουλιών, το θρόισμα των φύλλων, το απαλό κελάρυσμα των ρυακιών, όλα σε απόλυτη αρμονία και ταυτόχρονα σε απόλυτη αντίθεση όταν με την αναπόφευκτη κλιμάκωση δίνουν τη θέση τους σε φρικιαστικούς ψιθύρους και αγχωτικούς ήχους βημάτων από αόρατες απειλές. Η φωνή του πρωταγωνιστή σε σημεία μοιάζει “εκτός” και μπορεί να ξενίσει, αλλά προσωπικά του δίνω το ελαφρυντικό μιας σκηνοθετικής ματιάς για την απόδοση του ιδιαίτερου χαρακτήρα του.

To Someday you'll Return προσπαθεί να ξεχωρίσει σαν ένα καινοτόμο υβρίδιο walking simulator και adventure. Στο πρώτο μισό του το καταφέρνει με αρκετή επιτυχία, αλλά δυστυχώς κάνει “κοιλιά” στη συνέχεια. Με λίγες σκηνές πραγματικής έντασης, αρκετή περιπλάνηση που κουράζει και αποσυντονίζει και στρίμωγμα μηχανισμών που εν τέλει “καβαλάνε” ο ένας τον άλλον, το παιχνίδι ψάχνεται (όπως και ο πρωταγωνιστής του) να βρει τη θέση και την κατεύθυνσή του στο είδος. Αν πάντως σας αρέσουν τίτλοι όπως το Firewatch και το Vanishing of Ethan Carter, αξίζει δώσετε μια ευκαιρία στο Someday you'll Return.

Πανέμορφο δάσοςΔιάρκειαΚάποιες καλές στιγμές τρόμουΔεν είναι ένα ακόμα walking sim......αλλά δεν ξέρει ούτε το ίδιο τί είναιΗ εξερεύνηση δοκιμάζει την υπομονήΜηχανισμοί που “στριμώχνονται” για να συνυπάρξουνΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 7.0

ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ:PS4 (αναμένεται), Xbox One (αναμένεται), PCΑΝΑΠΤΥΞΗ:CBE SoftwareΕΚΔΟΣΗ:CBE Software

Game20.gr, το Άσυλο των gamers