The Forgotten City review

Η πρώτη μου γνωριμία με το Forgotten City συνέβη τρία περίπου χρόνια πριν, όταν και αποφάσισα να βυθιστώ στο αχανές σύμπαν του Skyrim και των -φημισμένων πια- mods του. Όταν ολοκλήρωσα την ιστορία, η οποία με είχε συνεπάρει θυμάμαι από τα πρώτα λεπτά, δεν μπορούσα παρά να μην σκεφτώ πως το εν λόγω quest mod θα μπορούσε κάλλιστα να σταθεί ως ξεχωριστό

παιχνίδι. Το ίδιο σκέφτηκε ως φαίνεται και ο δημιουργός του, Nick Pearse, ο οποίος ίδρυσε το δικό του στούντιο, προσέλαβε έναν προγραμματιστή και έναν environment artist, και μαζί τους ξεκίνησε την ανάπτυξη του Forgotten City, ενός indie game με την ιστορία και τους χαρακτήρες του ομώνυμου Skyrim mod ως ραχοκοκαλιά. Τελικά το σκηνικό του άλλαξε εντελώς, το σενάριο υπερδιπλασιάστηκε σε όγκο, αναδιαμορφώθηκε, νέοι ηθοποιοί προσελήφθησαν για το voice acting, ένας συνθέτης για να γράψει τη μουσική, και μετά από περίπου τεσσεράμισι χρόνια ανάπτυξης το Forgotten City είναι γεγονός.

Το Forgotten City διαδραματίζεται, κατά κύριο λόγο, σε μια αποκομμένη από τον κόσμο πόλη της αρχαίας Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, την εποχή του Νέρωνα και της Μεγάλης Πυρκαγιάς (ήτοι, 64 μΧ). Το γράφω ευθύς εξαρχής, πρόκειται για ένα παιχνίδι που όσο λιγότερα ξέρετε, τόσο το καλύτερο. Στην παρούσα κριτική θα φροντίσω να προστατεύσω την εμπειρία σας από spoilers, και για αυτό θα αρκεστώ στα βασικά μέρη της ιστορίας. Το ταξίδι σας ξεκινά στις όχθες του ποταμού Τίβερη, όπου ξυπνάτεαδυνατώντας να ανακαλέσετε πώς βρεθήκατε εκεί. Γνωρίζετε μια γυναίκα ονόματι Karen, και μετά από έναν διάλογο μαζί της, αποφασίζετε να κινηθείτε προς τα αρχαία ρωμαϊκά ερείπια που βρίσκονται εκεί κοντά. Κατόπιν σύντομης εξερεύνησης των όμορφων μέσα στην παρακμή τους ερειπίων, καταλήγετε σε ορισμένα συμπεράσματα που δημιουργούν περισσότερα ερωτήματα απ’ όσα απαντούν, και που σας οδηγούν τελικά στην αναπόφευκτη κάμψη του χωροχρόνου και τις παρυφές μιας αρχαίας πόλης για την οποία δεν γνωρίζετε απολύτως τίποτα.

Οι ρίζες της κεντρικής υπόθεσης εντοπίζονται στο πανάρχαιο και ιδιαίτερα σκληρό ρωμαϊκό έθιμο του Αποδεκατισμού (Decimatio). Ο Αποδεκατισμός ήταν μορφή στρατιωτικής τιμωρίας και εφαρμοζόταν -σπάνια- σε περίπτωση που ορισμένοι εκ των στρατιωτών μιας κοόρτης (δηλαδή περίπου 480 άνδρες) επιδείκνυαν λιποψυχία ή απειθαρχία πριν και κατά τη διάρκεια μιας μάχης. Η τιμωρημένη κοόρτη χωριζόταν τότε σε ομάδες των 10, και οι άνδρες της κάθε ομάδας τραβούσαν από ένα μικρό κομμάτι ξύλο. Αυτός που θα τύχαινε να τραβήξει το μικρότερο, ξυλοκοπείτο από τους υπόλοιπους εννιά συντρόφους του. Με ρόπαλα. Μέχρι θανάτου. Ανεξαρτήτως εάν ο ίδιος είχε φταίξει σε κάτι ή όχι. Η υπόθεση του Forgotten City παίρνει αυτό το αίσθημα “συλλογικής ευθύνης” που αποπνέει ο Αποδεκατισμός και το πάει κάμποσα βήματα παραπέρα. Εξερευνά το τί θα συνέβαινε σε μια κοινωνία εφόσον οριζόταν από έναν και μοναδικό κανόνα: η αμαρτία του ενός επιφέρει την τιμωρία όλων. Με αυτόν τον προβληματισμό κατά νου, χτίζει το εννοιολογικό του υπόβαθρο χρησιμοποιώντας για υλικά τα τρία εκείνα στοιχεία που αποτελούν συγκολλητικό ιστό κάθε ανθρώπινης κοινωνίας: την ηθική, τον νόμο και τη θρησκεία. Εξετάζει πώς αυτά αλληλοεπιδρούν, αντιφάσκουν, συμπλέουν κι αντιτίθενται προς τη φύση του ίδιου του πλάσματος που τα δημιούργησε. Το παιχνίδι σας προκαλεί σε κάθε στροφή, να σταθείτε και να αναστοχαστείτε έννοιες και ερωτήματα τόσο θεμελιώδη, που τα θεωρούμε δεδομένα, τοποθετώντας τα μάλιστα σε τόσο διαφορετικό χωροχρονικό πλαίσιο, έτσι που αναδεικνύεται η διαχρονικότητα και η σημασία τους.

Ζόμπι από χρυσάφι.

Όπως και το mod στο οποίο βασίζεται, το Forgotten City είναι στον πυρήνα του μια αργής καύσης, σκοτεινή ιστορία μυστηρίου. Βρίσκεστε εγκλωβισμένος στην αρχαία ρωμαϊκή πόλη και ο μόνος τρόπος να αποδράσετε είναι με το να αποκαλύψετε ποιος ή ποιοι εκ των κατοίκων της πρόκειται να παραβούν τον κανόνα που αναφέρθηκε πιο πάνω. Κάθε φορά που αποτυγχάνετε, επιστρέφετε εκεί που ξεκινήσατε, καταδικασμένος να ζείτε την ίδια μέρα ξανά και ξανά μέχρι να βρείτε τρόπο να σπάσετε τη λούπα. Βασικό μέσο για να φέρετε εις πέρας τη σισύφια αποστολή σας είναι ο διάλογος, συνδυαστικά με την εξερεύνηση της πόλης. Καλείστε να συζητήσετε με όλους τους κατοίκους της, και μέσω του διαλόγου και των επιλογών που σας προσφέρει αρχίζετε να ξετυλίγετε σιγά-σιγά το κουβάρι του πολυσύνθετου μυστηρίου. Η γραφή είναι προσεγμένη κι αψιμυθίωτη, υπηρετώντας έτσι σιωπηρά την ιστορία που αφηγείται.

Οι χαρακτήρες και οι μικρές ιστορίες που τους ακολουθούν είναι θαρρώ το πιο δυνατό σημείο και θεμελιώδης λίθος του Forgotten City. O καθένας έχει τα δικά του ξεχωριστά χαρακτηρολογικά στοιχεία, τους δικούς του κρυφούς πόθους, φοβίες, κίνητρα, κοσμοθεωρία. Όπως και στην πραγματική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, έτσι κι εδώ, η πολυπολιτισμικότητα και ό,τι αυτή συνεπάγεται αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της κοινωνίας και την καθορίζει. Ακόμη πιο εντυπωσιακό είναι το πώς ο μικρόκοσμος του καθενός εκ των περίπου 20 κατοίκων δένει και αλληλοεπιδρά αρμονικά με το σύνολο, κι όλοι μαζί συνυφαίνουν μια κοινωνία αρκετά μικρή, πλην όμως απολύτως πειστική. Πάθη, εξουσιολαγνεία, έρωτες, ίντριγκα, το μενού έχει απ’ όλα. Να σημειώσω επιπλέον, πως οι δημιουργοί έχουν κάνει αξιοθαύμαστη δουλειά στον τρόπο με τον οποίο έχουν εντάξει τους χαρακτήρες στο περιβάλλον τους. Διάλογος και εξερεύνηση συμπληρώνουν το ένα το άλλο, και μαζί φτιάχνουν ένα γοητευτικό, πλην όμως κατακερματισμένο μωσαϊκό, το οποίο καλείστε να ανασυνθέσετε.

Το παιχνίδι αφηγείται την ιστορία του με μη γραμμικό τρόπο, παρέχοντάς σας απόλυτη -στο μέτρο του δυνατού- ελευθερία ως προς τη σειρά και τον τρόπο που προσεγγίzετε τις αποστολές σας, διατηρώντας παράλληλα ανέγγιχτη την αφηγηματική συνοχή. Υπάρχει αρκετός χώρος για role playing, έχοντας πάντα τον διάλογο ως κεντρικό μηχανισμό. Οι επιλογές που κάνετε είτε επηρεάζουν την έκβαση της ιστορίας, είτε σας αποκαλύπτουν ένα καινούργιο μονοπάτι, μια επιπλέον προσέγγιση, είτε, ακόμη, επηρεάζουν το πώς σας συμπεριφέρονται οι κάτοικοι της πόλης. Από εκεί κι έπειτα, δεν υπάρχουν stats να αναβαθμίσετε ή abilities να ξεκλειδώσετε. Η οπτική είναι πρώτου προσώπου και ο χειρισμός λιτός κι απέριττος. Την περισσότερη ώρα που δεν μιλάτε με τους διάφορους ΑΙ χαρακτήρες την περνάτε εξερευνώντας την πόλη κι αποκαλύπτοντας τα μυστικά της. Κατά την εξερεύνησή βρίσκετε ορισμένους γρίφους προς επίλυση, ενώ δεν λείπουν και κάποια πολύ βασικά platforming στοιχεία. Η μάχη περιορίζεται σε πολύ συγκεκριμένα σημεία του παιχνιδιού, ορισμένα εκ των οποίων μπορείτε να αποφύγετε εάν κάνετε τις ανάλογες επιλογές. Γενικότερα, εάν προτιμάτε high tempo παιχνίδια δράσης, εάν αποστρέφεστε την πολλή πάρλα και την αργή, μεθοδική εξέλιξη της πλοκής, τότε αυτό το παιχνίδι σίγουρα δεν είναι για σας. To gameplay δεν βασίζεται στους πολύπλοκους και πολυποίκιλους μηχανισμούς του, τουναντίον, βασίζεται στις επιλογές που κάνετε μέσω διαλόγου και πώς αυτές επηρεάζουν τον κόσμο γύρω σας και την εξέλιξη της ιστορίας.

"Ave, citizen."

Σε ό,τι αφορά την νοημοσύνη, αυτή κρίνεται υποτυπώδης για τα δεδομένα του σήμερα, και εδώ είναι που εμφανίζονται τα πρώτα ξεκάθαρα σημάδια πως το Forgotten City δημιουργήθηκε από μόλις τρία άτομα. Ευτυχώς, είναι τέτοια η δομή του παιχνιδιού, που αυτή η αδυναμία κρύβεται κάτω απ’ το χαλάκι και δεν είναι αρκετή ώστε να σας χαλάσει την εμπειρία. Υπάρχουν ορισμένοι AI χαρακτήρες των οποίων η ρουτίνα είναι κάπως πιο σύνθετη και καταφέρνει να πείσει ως ένα σημείο, ωστόσο οι περισσότεροι περιορίζονται είτε σε πολύ απλές ασχολίες, είτε στο να στέκονται ατενίζοντας. Γέλασα πάρα πολύ με έναν συγκεκριμένο χαρακτήρα, ο οποίος δεν σταμάταγε να κάνει push-ups, όποτε κι αν πέρναγα απ’ το σημείο του. Τουτέστιν, έτσι αποφάσισε να περάσει τη συγκεκριμένη μέρα, κάνοντας push-ups με τις ώρες. Μια άλλη αδυναμία κρύβεται στην ίδια την time-loop φύση του παιχνιδιού, καθώς μπορεί να κουράσει από ένα σημείο κι έπειτα. Η ίδια η πόλη δεν είναι ιδιαίτερα μεγάλη και σύντομα έχετε εξοικειωθεί, ενώ ο αρχικός ενθουσιασμός κι η χαρά της ανακάλυψης καταλαγιάζουν. Στην πορεία επισκέπτεστε ορισμένα νέα μέρη, κι υπάρχει πάντα η ιστορία κι οι χαρακτήρες να σας κρατούν το ενδιαφέρον αμείωτο, όμως αργά ή γρήγορα επέρχεται ο κορεσμός. Κατ’ εμέ, βασικό αίτιο είναι το ότι ο time-looping μηχανισμός δεν αξιοποιείται στο έπακρο. Κοντολογίς, δεν υπάρχουν αρκετοί διαδραστικοί τρόποι να εκμεταλλευτείτε τη γνώση που αποκομίζετε, πέραν των όσων μαθαίνετε από τα λάθη σας.

Ανέφερα πιο πάνω πως η πόλη δεν είναι ιδιαίτερα μεγάλη. Ευτυχώς, η δουλειά που έχει γίνει στον σχεδιασμό της καταφέρνει και αντισταθμίζει την εν λόγω αδυναμία, και με το παραπάνω. Στις περιπλανήσεις σας βρίσκεστε σε πολυτελείς ρωμαϊκές βίλες, πιστές απεικονίσεις της εποχής που εκπροσωπούν, περιηγείστε στους λαβυρινθώδεις διαδρόμους του παλατιού, στη μικρή αγορά, στα λουτρά και τις δημόσιες τουαλέτες, στα φτωχόσπιτα και τις σπηλιές (όπως βλέπετε, καθόλου δε λείπουν οι ταξικές διαβαθμίσεις της εποχής). Η έμφαση στη λεπτομέρεια είναι έκδηλη σε κάθε έκφανση της πόλης, ενώ διανθίζεται με λαογραφικά στοιχεία που αποτυπώνουν το πνεύμα της εποχής του Νέρωνα, είτε μέσω της εξερεύνησης, είτε μέσω διαλόγου. Είναι ίσως η πρώτη φορά μετά από χρόνια, που ολοκληρώνω ένα παιχνίδι και μπορώ να πω πως εξοικειώθηκα πλήρως με κάθε πτυχή του κόσμου του, καθώς μπορώ πλέον να περιηγηθώ με άνεση γνωρίζοντας πού βρίσκομαι ανά πάσα ώρα και στιγμή. Η διακόσμηση των κτηρίων είναι, επίσης, πολύ προσεγμένη και γουστόζικη, όπως και η διαρρύθμιση των εκάστοτε δωματίων. Το μόνο σίγουρο είναι πως αν έχετε πάθος με την αρχαία Ρωμαϊκή ιστορία, έχετε έναν επιπλέον λόγο να εκτιμήσετε το Forgotten City.

Περνώντας στον τομέα των γραφικών, το παιχνίδι χρησιμοποιεί Unreal Engine, και η αλήθεια είναι πως εντυπωσιάζει για τα “κυβικά” του. Ειδικά σε ό,τι αφορά το καθοριστικό κομμάτι του φωτισμού και των χρωματικών αντιθέσεων που δημιουργεί, η γραφική απεικόνιση είναι σε σημεία εκπληκτική. Όμως εδώ συναντάμε και το πιο μεγάλο, κατ΄ εμέ, πρόβλημα του παιχνιδιού: τα facial animations. Δεν είναι ψέμα πως τα facial animations αποτελούν πονοκέφαλο ακόμη και για στούντιο-μεγαθήρια, και είναι εμφανές πως οι δημιουργοί προσπάθησαν πάρα πολύ να απεικονίσουν τις εκφράσεις των χαρακτήρων όσο καλύτερα μπορούσαν. Ωστόσο, δεν μπορούμε να παρακάμψουμε το γεγονός πως το αποτέλεσμα είναι επιεικώς κάτω του μετρίου. Αυτό δεν θα ήταν τόσο μεγάλο πρόβλημα, εάν δεν περνούσατε μεγάλο μέρος του χρόνου σας παρακολουθώντας gros plan κάδρα των χαρακτήρων, ενώ εκείνοι βγάζουν τα εσώψυχά τους με αμήχανα εκφραστικό πρόσωπο και βλέμμα ασκαρδαμυκτί, μετριάζοντας έτσι τον συναισθηματικό αντίκτυπο των λεγομένων τους. Προσωπικά το συνήθισα μετά από λίγο, οφείλω όμως να είμαι αντικειμενικός και να σας προειδοποιήσω.

"Τί λέει αλάνια μου, θα κάνουμε κάνα συμπόσιο το βραδάκι;"

Το voice acting, από την άλλη, κρίνεται υψηλού επιπέδου, καθώς οι περισσότεροι ηθοποιοί καταφέρνουν να αποδώσουν επαρκώς το ηχόχρωμα του χαρακτήρα που ενσαρκώνουν. Η μουσική, την οποία έχει συνθέσει ο Michael Allen του Redesign My Brain, αν και μου άρεσε αρκετά και θεωρώ πως ταιριάζει με το σκηνικό του παιχνιδιού, δεν καταφέρνει να συνδράμει ως όφειλε στο χτίσιμο της μυστικιστικής και δυσοίωνης ατμόσφαιρας που το διαπνέει. Και είναι κρίμα, διότι στο opening act κάνει ακριβώς αυτό, χτίζοντας τις ανάλογες προσδοκίες. Στα του τεχνικού τομέα, τέλος, προσωπικά δεν συνάντησα κανένα απολύτως πρόβλημα, πέραν ορισμένων αμελητέων frame drops ανά σημεία. Το παιχνίδι δεν crash-αρε ούτε μια φορά, ενώ τα bugs ήταν κατά την εμπειρία μου ελάχιστα. Είναι πράγματι εντυπωσιακό, το γεγονός πως τρία άτομα καταφέρνουν να παραδώσουν ένα τόσο πολύπλοκο παιχνίδι, καθαρό από bugs κι από άλλα τεχνικά προβλήματα. Μακάρι όλοι να είχαν το work ethic και τη νοοτροπία τους, αν και ρίχνοντας μια ματιά στις day-one κυκλοφορίες των τελευταίων ετών, είναι δύσκολο να είναι κανείς αισιόδοξος.

Το Forgotten City είναι, κατά την άποψή μου, μια ιδιαίτερη εμπειρία που αξίζει το χρόνο και τα χρήματά σας. Η ιστορία του είναι γοητευτική, αρκούντως καλογραμμένη, με μια μυστηριακή και φιλοσοφική αύρα να την περικλείει διαρκώς. Η μη γραμμικότητα της αφήγησης, ο old-school χαρακτήρας της, και η γενικότερη ελευθερία που παρέχεται στον παίκτη είναι κάτι που εν έτει 2021 συναντάμε πολύ σπάνια. To παιχνίδι δεν “αγχώνεται” να σας δείξει ό,τι έχει με τη σειρά που θέλει, ούτε “σκοτίζεται” ιδιαίτερα να ελέγξει τον τρόπο με τον οποίο το προσεγγίζετε. Από την άλλη, πλήττεται από ορισμένες σχεδιαστικές επιλογές, καθώς επίσης και τους δεδομένους περιορισμούς μιας low budget και μικρού ανθρώπινου δυναμικού παραγωγής, όμως όχι αρκετά ώστε να κολλήσει στην μετριότητα. Μπορεί η πανδημία να μας έχει στερήσει διάφορα AAA παιχνίδια, μαζί με όλα τα γυαλιστερά μπιχλιμπίδια που τα συνοδεύουν και στα οποία έχουμε πια κακομάθει, αλλά τουλάχιστον indie games σαν το Forgotten City έχουν χώρο να αναδειχθούν και να λάμψουν.

Σκοτεινή ιστορία μυστηρίου που κρατά το ενδιαφέρον αμείωτοΚαλογραμμένοι, πολυδιάστατοι χαρακτήρεςΦιλοσοφικές θεματικές που εξετάζονται ουσιωδώς και δημιουργούν προβληματισμόΆπλετη ελευθερία στον τρόπο και τη σειρά προσέγγισης της αποστολήςΗ πόλη είναι καλοσχεδιασμένη και προκαλεί για εξερεύνησηΚάτω του μετρίου facial animations.Ο time-looping μηχανισμός δεν αξιοποιείται πλήρωςΥποτυπώδης νοημοσύνηΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 8.0

ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ:PC, PS5, Xbox Series X/S, PS4, Xbox One, Switch (αναμένεται)ΑΝΑΠΤΥΞΗ:Modern StorytellerΕΚΔΟΣΗ:Dear Villagers

Game20.gr, το Άσυλο των gamers