Twelve Minutes review

Πλέον γνωρίζουμε ότι όταν βλέπουμε το όνομα Annapurna Interactive, μας περιμένει κάποιο παιχνίδι-"διαμαντάκι". H Annapurna ξέρει να δίνει ποιοτικούς εναλλακτικούς τίτλους που προσφέρουν κάτι διαφορετικό. Αυτό ακριβώς ισχύει και με το Twelve Minutes, ένα από τα πιο ενδιαφέροντα adventure εδώ και αρκετό καιρό.

Το Twelve Minutes ξεκινάει πολύ απλά. Ως ο πρωταγωνιστής, πηγαίνετε στο διαμέρισμά σας μετά από την δουλειά. Σας χαιρετάει η σύζυγός

σας και κατόπιν μπορείτε να περιηγηθείτε στο μικρό διαμέρισμα, να μιλήσετε μαζί της, να καθίσετε για επιδόρπιο, να χορέψετε, να χαζέψετε τους πίνακες κτλ. Μόλις το ρολόι δείξει και πέντε (κάτι λιγότερο από πέντε λεπτά μετά δηλαδή), ένας αστυνόμος χτυπάει την πόρτα σας. Προτού καταλάβετε τί συμβαίνει, δένει εσάς και την γυναίκα σας και σας ρίχνει κάτω. Στη συνέχεια την ρωτάει για ένα ρολόι και θέλει να μάθει πού το έχει κρύψει. Δεν περνάει πολλή ώρα και εσείς βρίσκεστε στραγγαλισμένος από τον αστυνομικό και πίσω πάλι στην αρχή της βραδιάς μέσα στο διαμέρισμα. Ο πυρήνας του παιχνιδιού είναι ένα time loop 12 λεπτών. Για την ακρίβεια το βασικό του μέρος είναι ένα 10λεπτο, ενώ τα δύο παραπάνω λεπτά αποκαλύπτονται προς το τέλος του παιχνιδιού. Μέσα σε αυτά τα 10 λεπτά, λοιπόν, καλείστε να μάθετε τί ζητάει ο αστυνομικός, πώς θα τον αποφύγετε, τί είναι αυτό το ρολόι, πώς εμπλέκεται η σύζυγός σας και πώς θα καταφέρετε να βγείτε από τη συνεχή επανάληψη αυτής της βραδιάς. Χρειάζεται να παίξετε πολλές επαναλήψεις για να αρχίσετε να μπαίνετε στο νόημα, ενώ το παιχνίδι συνολικά θα σας πάρει περίπου 30 με 40 loops για να ολοκληρωθεί (ανάλογα με το πόσο “σπίρτο” είστε – προσωπικά έκανα τουλάχιστον 40).

Το Twelve Minutes είναι στην ουσία ένα ψυχολογικό θρίλερ, όπου τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται και πολλά αποκαλύπτονται όσο πλησιάζετε προς το τέλος. Δε μπορώ να αναφέρω τίποτα παραπάνω όπως καταλαβαίνετε, καθώς ακόμη και η παραμικρή πληροφορία μπορεί να χαλάσει την ενασχόλησή σας με αυτό. Το μόνο που θα πω είναι πως δυστυχώς πρόκειται για μία αμφιλεγόμενη υπόθεση, η οποία μπορεί να απωθήσει κάποιους από το να το συμπεριλάβουν στα καλύτερα παιχνίδια της χρονιάς. Πρέπει πάντα, όμως, να θυμόμαστε πως το gaming είναι μία μορφή τέχνης, και πως στην τέχνη όλα επιτρέπονται. Και σε όλα αυτά πρέπει να είμαστε ανοιχτοί.

Τρώγοντας επιδόρπιο ανοίγει η όρεξη για ακόμη 42 loops.

Η πεμπτουσία του τίτλου όμως είναι το gameplay. Πρέπει να θυμάστε ότι μπορεί να αναφέρω 10 λεπτά, αυτό όμως δεν ισχύει για τα πρώτα loops. Στην αρχή και μέχρι να βρείτε τί μπορείτε να κάνετε, ο αστυνομικός σας κόβει το νήμα της ζωής πολύ νωρίτερα – μόλις στα πέντε λεπτά. Η επαναληπτικότητα αυτή ακούγεται βαρετή αγγαρεία, όμως συνειδητοποιείτε πως αποτελεί τη μεγαλύτερη δύναμη του τίτλου. Τόσο λίγα λεπτά σημαίνουν εγρήγορση, ταχύτητα και αποφασιστικότητα. Επιπρόσθετα, εάν προσθέτετε ένα καινούριο βήμα σε κάθε λούπα, κανένα παίξιμο δεν είναι ολόιδιο με το προηγούμενο κι έτσι αποφεύγεται εντελώς η έννοια της μονοτονίας. Υπάρχουν, βέβαια, κάποια σημεία που όντως φαίνονται άσκοπες αγγαρείες. Αυτά είναι όταν έχετε πλέον μία αρχική αλληλουχία κινήσεων και θέλετε να πάτε παραπέρα. Αυτό το παραπέρα μπορεί να σημαίνει αλλεπάλληλα παιξίματα με την ίδια αρχική αλληλουχία κινήσεων κοκ. Ακόμη και αυτό όμως δεν επιβαρύνει τη διασκέδαση, γιατί θεωρώ πως το παιχνίδι βρίσκει τη χρυσή τομή στην διάρκεια κάθε λούπας. 10 λεπτά είναι λίγα – λίγα καί για να μη βαρεθείτε, αλλά λίγα καί ώστε να σας δυσκολέψουν στο τί πρέπει να κάνετε. Έτσι συνεχίζετε μία διαρκή λούπα στην οποία αρχίζετε να απολαμβάνετε το πώς ανακαλύπτετε μικρά σημαντικά στοιχεία μετά από κάθε σας θάνατο (ή μη, καθώς ακόμα κι αν δεν πεθάνετε το παιχνίδι επανέρχεται στα 10 λεπτά).

Το διαμέρισμα είναι πολύ μικρό – μόλις ένα σαλόνι/κουζίνα, ένα δωμάτιο, ένα μπάνιο και μια μικρή αποθήκη. Τα αντικείμενα με τα οποία μπορείτε να αλληλεπιδράσετε είναι και αυτά λίγα. Η εξέλιξη της ιστορίας και η λύση της επαναληπτικότητας στηρίζεται ουσιαστικά τόσο στη χρήση αντικειμένων όσο και στους σωστούς διαλόγους με τους χαρακτήρες, ενώ η χρήση και των δύο μοιράζονται εξίσου και εξαιρετικά στο παιχνίδι.

Κάτι που προσωπικά με ενθουσίασε, είναι ότι το Twelve Minutes αποφεύγει όλα τα κλισέ περί ολοκλήρωσης της ιστορίας. Έτσι, κάθε φορά που νομίζετε πως βρήκατε τί συνέβη ή λύσατε όλους τους γρίφους και σκέφτεστε “ε ΟΚ κλασικό φινάλε”, το παιχνίδι σας εμφανίζει εκ νέου μέσα στη λούπα. Παράλληλα, υπάρχουν πολλαπλά τέλη – αν μπορούμε να ονομάσουμε έτσι τα περισσότερα. Βλέπετε, αυτά δεν είναι καν endings, αφού ακόμη όταν δείτε τίτλους τέλους, συνειδητοποιείτε πως δεν έχετε οριστικά βγει από την λούπα. Έτσι αναζητάτε άλλους τρόπους επίλυσης, όπου τα πάντα πλέον βασίζονται σε αυτά τα δύο επιπλέον λεπτά που προανέφερα. Ακόμη, όμως, και αν βρείτε ένα οριστικό τέλος (που σημαίνει ότι βγήκατε από τη χρονική λούπα άρα το παιχνίδι πρέπει να ξαναπαιχτεί εκ νέου από την αρχή), αυτό δεν είναι το μόνο. Με κάποιο διάβασμα που έκανα αφού έπαιξα το παιχνίδι, ανακάλυψα άλλα δύο πιθανά οριστικά τέλη, ενώ υπάρχει και πληθώρα achievements για τους απαιτητικούς. Με τον τρόπο αυτό το ίδιο το παιχνίδι σας ωθεί να ξαναπαίξετε τις λούπες.

Και ναι, ο αστυνομικός με στραγγάλισε για 10η φορά.

Το ένα του κακό είναι ότι το οριστικό τέλος είναι κάπως τυχαίο – τουλάχιστον εγώ δεν είχα καταλάβει τί έκανα και οδήγησε σε τέλος. Το έμαθα κατόπιν διαβάσματος. Το άλλο αρνητικό είναι ότι δεν έχουν και τεράστια διαφορά οι διάφορες καταλήξεις, επομένως δεν δικαιολογούν αναγκαστικά παίξιμο από την αρχή. Με έπιασα να λαχταρώ να το ξαναπαίξω, αλλά να κολλάω τελευταία στιγμή νιώθοντας ότι είναικάπως άσκοπο. Ο τίτλος, όμως, προσφέρει γενικά ανοιχτό ending και μία πολύωρη συζήτηση για το τί συνέβη, οπότε έχει μεγάλο ενδιαφέρον η επίγευση του τί ζήσατε. Είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακό το ότι ήδη υπάρχουν πολλές απόψεις για τα πραγματικά γεγονότα του παιχνιδιού.

Ο χειρισμός είναι ένα από τα θέματα του παιχνιδιού. Ελέγχετε τα πάντα εξ ολοκλήρου με το ποντίκι, σαν καθαρόαιμο point-and-click. Μέχρι εδώ όλα καλά. Το πρόβλημα αφορά την ευαισθησία του ποντικιού, η οποία πάσχει από μικρό lag και δυστυχώς δεν παραμετροποιείται. Αυτό αποτελεί πρακτικό πρόβλημα, καθώς σε κάποια σημεία χρειάζεστε γρήγορες κινήσεις, αλλά δυσκολεύεστε αρκετά καθώς η ακρίβεια του ποντικιού δεν βοηθάει. Το αποτέλεσμα του lag αυτού είναι να χάνετε το χρονικό παράθυρο για τις κινήσεις αυτές και αναγκαστικά να πρέπει να ξαναδοκιμάσετε στο επόμενο loop.

Τα γραφικά είναι αξιοπρεπή. Προφανώς δεν αποτελούν την τελευταία λέξη της τεχνολογίας που ρίχνει τη σιαγόνα, αλλά κάνουν τη δουλειά τους και με το παραπάνω. Το πρωτότυπο στοιχείο του παιχνιδιού, που λειτουργεί και άψογα, είναι η top-down προοπτική. Όλα τα παρακολουθείτε από πάνω, κάτι που αφενός δίνει μία θεατρική αίσθηση αφού έχετε εικόνα όλης της κάτοψης του διαμερίσματος, αφετέρου προφανώς αποφεύγει το ξενέρωμα του παίκτη λόγω μέτριων γραφικών που μπορεί σε πιο κοντινά πλάνα να ήταν πρόβλημα. Περιέργως παρατήρησα μεγάλη αυξομείωση των frames, τα οποία κυμαίνονταν από 70 έως και 120. Δεν επηρεάζει βέβαια την εμπειρία, απλά μου έκανε εντύπωση. Συνάντησα βέβαια και bugs. Κάποιες φορές μπορεί η σύζυγος να περάσει από μέσα σας, ενώ σε κάποια φάση έκανα μία αλληλουχία συγκεκριμένων κινήσεων που προκάλεσε κόλλημα στο παιχνίδι και αναγκαστικό restart.

Και μπαμ, επανήλθαμε στην αρχή της βραδιάς.

Στον ηχητικό τομέα υπάρχει και πάλι μια πρωτοτυπία: παρά τα indie “κυβικά” του παιχνιδιού, το καστ των ηθοποιών απαρτίζεται από κορυφαία ονόματα του Hollywood. Ο λατρεμένος Willem Dafoe παίζει τον αστυνομικό, ο James McAvoy τον πρωταγωνιστή και η Daisy Ridley τη σύζυγο. Επιπλέον, το περίεργο είναι πως δεν πρόκειται για τίτλο με πάρα πολλούς διαλόγους. Όπως και να 'χει, το αποτέλεσμα της συμμετοχής τέτοιων μεγάλων ονομάτων είναι εμφανές. Καταπληκτικές ερμηνείες, καθόλου “κλισεδαρισμένες” στα συναισθήματά τους, με μία ήπια χροιά και χωρίς ανούσιες γκαρίδες. Όπως προανέφερα, είναι λες και παρακολουθείτε ένα πολύ καλό θεατρικό έργο (την ίδια εντύπωση μου είχε κάνει και το The Invisible Hours για το PSVR). Η μουσική επένδυση επίσης είναι ωραία, στα πρότυπα ενός καλού ψυχολογικού θρίλερ, ενώ μπορείτε να ακούσετε από το ραδιόφωνο το κλασικό tango του Carlos Gardel.

Το Twelve Minutes αποτελεί μία μοναδική εμπειρία. Μπορεί να έχουμε ξαναδεί time loop σε διάφορα παιχνίδια, αλλά ποτέ (τουλάχιστον δε θυμάμαι κάτι σχετικό) σε τέτοιου είδους adventure και με αυτό τον τρόπο. Η όλη εμπειρία θυμίζει το πρωτοποριακό Facade και τα πολλαπλά σενάριά του (το Twelve Minutes βέβαια είναι πολύ πιο στιβαρό τεχνολογικά και στο σύνολό του). Δεν είναι για όλους – αυτό οφείλω να το αναφέρω. Αν όμως σας ιντριγκάρει σαν ιδέα, παίξτε το και δεν θα το μετανιώσετε ούτε... λεπτό.

Πρωτότυπο και εντυπωσιακά εθιστικόΕπαναληπτικότητα που σε ιντριγκάρει να παίζειςΕρμηνείες από κορυφαίους ηθοποιούςΩραία μουσική και τραγούδιαΗ ευαισθησία στο ποντίκι δυσκολεύει αρκετές φορέςΤο σενάριο μπορεί να απωθήσει αρκετούςΔε ξαναπαίζεται εύκολα από την αρχήΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 9.0

ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ:PC, Xbox Series X/S, Xbox OneΑΝΑΠΤΥΞΗ:Luis AntonioΕΚΔΟΣΗ:Annapurna Interactive

Game20.gr, το Άσυλο των gamers