Αγωνιστικές διεκδικήσεις ή ωφελιμιστικές κατακτήσεις;

Του Απόστολου Αποστόλου*

Θα μπορέσουν οι αγρότες στην Ευρώπη με την αγωνιστικότητά τους να δρομολογήσουν εξελίξεις; Ή θα περιθωριοποιηθεί η αγωνιστικότητά τους; Ακόμη, θα λέγαμε θα διατηρηθεί η συνοχή τους ή θα αυτομολήσουν κάποια τμήματά τους μετά τις ισχνές παροχολογίες των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων;

Αναμφισβήτητα οι αγροτικές κινητοποιήσεις στην παρούσα φάση της ανεξέλεγκτης πολιτικής του διευθυντηρίου των Βρυξελλών είναι σε θέση να λειτουργήσουν ως λοκομοτίβα για να κινήσουν και άλλες καταπιεσμένες κοινωνικές ομάδες ώστε και εκείνες να βρουν τη διεκδικητικότητά τους και να αποτρέψουν τις αυθαίρετες πολιτικές των υπερεθνικών ελίτ σε ευρωπαϊκό έδαφος.

Ωστόσο τα προβλήματα της συσπείρωσης και διεκδίκησης φαίνονται να είναι πολλά και να δημιουργούν αντιθέσεις στην ενωμένη τακτική που οφείλουν να έχουν ώστε να προσανατολιστούν αγωνιστικά. Το γαλλικό μοντέλο ήδη δείχνει ότι υπάρχει ένα σχετικό πρόβλημα, γιατί έχουν δημιουργηθεί αντιθέσεις σχετικά με τις μορφές πάλης και με τα αιτήματά τους. Οι νέοι αγρότες, σύμφωνα με τον αντιπρόεδρό τους Ρεμί Ντιμά, αρνήθηκαν εξαρχής να μπλοκάρουν την κεντρική αγορά Ρουνζίλ. Αντιθέτως η αγροτική συνομοσπονδία με πρόεδρο τον Στεφάν Λε Φολ, πρώην υπουργό Γεωργίας κατά τα έτη 2012-2017 και δήμαρχο του Λε Μαν, πρότεινε τον αποκλεισμό των κεντρικών αγορών, συμπεριλαμβανομένης και της μεγαλύτερης αγοράς, δηλαδή της Ρουνζίλ. Ωστόσο ο λαλίστατος Αρνό Ρουσό, πρόεδρος της εθνικής ομοσπονδίας αγροτικών ενώσεων με τις εξαιρετικές σπουδές του στο Ευρωπαϊκό Σχολείο Επιχειρήσεων και τις φάρμες του, που απλώνονται σε 700 εκτάρια φεουδοτιμάρια, και ο επίσης μεγαλοαγρότης επιχειρηματίας Αρνό Γκεγιό, με επίσης πολλά φεουδοτιμάρια, είχαν ταχθεί εξαρχής κατά των αποκλεισμών καίριων θέσεων, προτείνοντας συνεχιζόμενες διαμαρτυρίες και κάποιους μπλοκαρισμένους δρόμους στην περιφέρεια. Στο πλευρό των δύο παραπάνω ισχυρών αγροτικών ενώσεων με τα μεγάλα φεουδοτιμάρια συντασσόταν και η αριστερή Αγροτική Συνομοσπονδία, η οποία έχει προτείνει κατά καιρούς αγροοικολογικά μοντέλα, δηλαδή μοντέλα αγροτικής περιβαλλοντολογικής πολιτικής που ουσιαστικά εξαφάνιζαν το σημερινό μοντέλο αγροτικής παραγωγής και πρότειναν μοντέλα προσανατολισμένα στην κλιματική αλλαγή. Ενώ οι μικροί καλλιεργητές και οι μικρές οικογενειακές φάρμες συντάχθηκαν με τις κινητοποιήσεις των αποκλεισμών των κεντρικών αγορών και των κεντρικών οδικών οδών.

Κάτω από τις αναιμικές πρωτοβουλίες των αγροτικών ηγετών της Γαλλίας οι κινητοποιήσεις ατονούν, δεδομένου ότι και οι αποκλεισμοί ήρθησαν έστω προσωρινά, αλλά ουδέν μονιμότερον του προσωρινού και επιπλέον εδόθη η εικόνα συμβιβασμού και περιθωριοποίησης της αγωνιστικής δύναμης.

Αν σε αγωνιστική διεκδίκηση τροφοδοτούνται αιτήματα ή στόχοι τα οποία κινούνται σε επίπεδο συντεχνιακής ωφέλειας, τότε η κινηματική πολιτική έχει ξεπέσει σε μια περιχαρακωμένη διεκδίκηση ενός στενού ατομικισμού συμφέροντος. Και επειδή το στενό συμφέρον παραπέμπει πάντα σε μια συνθηκολόγηση, τότε πλέον τα κινήματα -αγροτικά και όχι μόνο- εισέρχονται σε μια μεγάλη έκπτωση, όπου όλα γίνονται μια δοσοληψία ή μια αντιπαροχή.

Αλήθεια, σε τι διαφέρουμε σήμερα από τις μεσαιωνικές συντεχνίες ή από τα κινήματα της δεκαετίας του 1980, με ετικέτες που δεν προσέφεραν τίποτε άλλο παρά σύγχυση; Οι Beat-Nicks (χτυπημένοι) στις ΗΠΑ, οι Provos (προκλητικοί) στην Ολλανδία, οι Gammler (τεμπέληδες) στη Γερμανία, οι Diggers (σκαπανείς) στην Αγγλία αποτέλεσαν κινήματα περιθωριακής προβληματικής ή ομάδες ξεθωριασμένης κρούσης και υποκουλτούρας που στόχο είχαν να αποκτήσουν μια ταυτότητα και εν συνεχεία κάποια δικαιώματα. Αυτό βέβαια θυμίζει πολλά σε επίπεδο δικαιωματοχρησίας και διεκδίκησης που σήμερα το ζούμε και πάλι. Να λοιπόν που επιστρέφουμε με πορείες μεγάλων ταχυτήτων προς τα πίσω.

Αλλά και σε επίπεδο οργανωμένων συνδικαλιστικών ενώσεων, μήπως πάμε ολοταχώς προς τους Lazzari της Νάπολης (1779), οι οποίοι ήταν ευγνώμονες προς τον βασιλιά τους, ο οποίος στις κεντρικές πλατείες τούς σίτιζε και έκαναν τα πάντα προς εκείνον. Εξάλλου ο βασιλιάς Φερδινάνδος Δ΄ της Νάπολης Βασίλειο των Δύο Σικελιών προερχόταν από την τάξη των Lazzari. Τελικά, μήπως έχουμε χάσει τα αυτονόητα και κάθε αληθινή διεκδικητική προοπτική;

*Καθηγητής Πολιτικής και Κοινωνικής Πολιτικής

The post Αγωνιστικές διεκδικήσεις ή ωφελιμιστικές κατακτήσεις; appeared first on antinews.gr.