Άλλο το μπριτζ κι άλλο η διακυβέρνηση

Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη

Το ‘χαμε πει και παλιότερα. Που πατάμε το φρένο; Πότε αυτό που φοβόμαστε πως θα πάθουμε, θα το θεωρήσουμε χειρότερο από αυτό που ήδη συμβαίνει; Στους πόσους ανέργους και στις πόσες αυτοκτονίες; Στα πόσα μαγαζιά κλειστά; Όταν θα μας ζητήσουν να στέλνουμε ετήσια πενήντα εφήβους και πενήντα παρθένες στον γερμαναρά Μινώταυρο;

Κάθε λίγους μήνες πάμε και παρακάτω στου κακού την σκάλα. Ναι, θέλουμε ν’ αποφύγουμε την χρεοκοπία και την έξοδο από το Ευρώ, γιατί θα σημάνουν ανυπολόγιστη

απώλεια πλούτου κι εισοδήματος, πληθωρισμό της νέας κολοβής δραχμής και λεηλασία της χώρας. Άραγε για να τα αποφύγουμε αυτά πρέπει να ενδώσουμε στα πάντα; Να δώσουμε σιγά σιγά κι απόλεμα αυτά που θα λεηλατηθούν από την «συμμαχία της δραχμής» και τους ξένους σε περίπτωση Πτώσης;

Δώσαμε προεκλογικά δεσμεύσεις κι υποσχέσεις για την ανακήρυξη της ΑΟΖ, τουλάχιστον για την έναρξη των διαδικασιών. Ακούσατε τίποτε; Σίγουρα ακούσαμε πως περικόψαμε μισό δισεκατομμύριο από την Άμυνα, καταργούμε ολόκληρες μοίρες μαχητικών, τους παλιούς καλούς «κουρσάρους» τα Α-7, που λόγω σκυλίσιας αντοχής κι ακτίνας δράσης ήταν στήριγμα της Κύπρου κι απειλή για την τουρκική ενδοχώρα. Γι’ αντικατάσταση με νέο τύπο, ούτε κουβέντα. Παροπλίζουμε πολεμικά πλοία, ενώ οι Μονάδες γίνανε ζητιάνοι για καύσιμα κι ανταλλακτικά. Και φυσικά η θέση για αύξηση της θητείας στους 12 μήνες, πήγε κι αυτή για παροπλισμό, μην θιγούν τίποτε ευαίσθητα αγόρια.

Με ποια ισχύ λοιπόν θα υπερασπιζόμασταν την ΑΟΖ που δεν ανακηρύσσουμε;

It’s the economy stupid, μου λένε μέσα από τα δόντια τους τα κομματικά κοχίμπα κι οι περισπούδαστοι ντιντήδες, που βλέπουν και τις υπάρχουσες επιχειρήσεις να ξενιτεύονται. Κι εγώ απαντώ: «Θεέ μου, φύλαξε την  Πατρίδα από τους οικονομολόγους». Τότε γιατί το λέγαμε, ωρέ παλικάρια; Πιστεύουμε πως απλά ο λαός θα ξεχάσει την υπόσχεση μας και θα την κάνει γαργάρα, μαζί με κάτι άλλα έπεα πτερόεντα προς συνταξιούχους;

Μια ορθολογική επένδυση στην ισχυροποίηση των Ενόπλων Δυνάμεων και η ανακήρυξη της ΑΟΖ, με ταχεία υλοποίηση της στρατηγικής συνεργασίας με την Κύπρο και το Ισραήλ, σημαίνει και χρήμα στο ταμείο, σημαίνει και αύξηση της οικονομικής μας ισχύος.

Η παρούσα πολιτική, οι συνέπειες των μέτρων που αφορούν την Άμυνα και τις αποδοχές των στελεχών, οδηγούν σε δορυφοροποίηση της Πατρίδας, σε μετατροπή της σε Ηγεμονία της Βλαχίας, όπου η εκάστοτε κυβέρνηση θα είναι απλά ο δοσατζής της Τρόϊκας.

Το τσαλάκωμα των στελεχών δεν γίνεται απλά γιατί τους κόβουμε τους μισθούς. Γίνεται γιατί τους ωθούμε πέρα από τα όρια της αξιοπρέπειας αλλά και τους στερούμε τα υλικά μέσα για την εκτέλεση της αποστολής τους, που διαφέρει τα μάλα από το κοπάνημα σφραγίδων σε κωλόχαρτα, την τήρηση των πρακτικών της Βουλής και άλλες ευγενείς αποστολές, μακράν απέχουσες από το «επικρατέειν ή απόλλυσθαι» των μαχητών του Έθνους.

Θέλει κανείς να γίνουμε οσποδάροι της Υψηλής Πύλης; Εζήλωσε κανείς να γίνουμε βοηθητικοί ζήτουλες της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας τ