Αν ο Σαμαράς αποτύχει τότε στην Ελλάδα θα γραφτεί… delete

Ο Αντώνης Σαμαράς είναι συνεπής ως προς τις επιλογές του. Κεντρική του επιλογή από την έναρξη της κρίσης ήταν η Ελλάδα να αγοράζει χρόνο ώστε να μετέχει των ευρωπαϊκών εξελίξεων έως τη στιγμή που η Ευρώπη, δηλαδή η Γερμανία αντιλαμβανόμενη τον κίνδυνο για τη δική της οικονομία από την παρατεταμένη «στεγνή» δημοσιονομική προσαρμογή  να αλλάξει ρότα αποδεχόμενη την ανάγκη ανάσχεσης και

Σωστή – καταρχήν – επιλογή ως προς τη στρατηγική της στόχευση και ως προς την τακτική δυνατότητα υλοποίησης της. Ο Αντώνης Σαμαράς επέλεξε να αποδομήσει την αποτελεσματικότητα του ελληνικού “προγράμματος διάσωσης” πρώτος, επέλεξε να θέσει την ανάπτυξη ως τον κύριο μηχανισμό εξόδου από την κρίση έγκαιρα, επέλεξε να αγοράσει η Ελλάδα χρόνο στηρίζοντας την κυβέρνηση Παπαδήμου, επέλεξε να γίνει Πρωθυπουργός ως εγγυητής της παραμονής μας στο Ευρώ, επέλεξε να θέσει την αντιμετώπιση του ελλείμματος αξιοπιστίας ως κυβερνητική του προτεραιότητα και επέλεξε να οδηγεί το καράβι «κάβο – κάβο» προτιμώντας ασφαλέστερα νερά από συντομότερες – αλλά πιο επικίνδυνες – διαδρομές. Συνεπής ο Αντώνης Σαμαράς και ως αντιπολίτευση και ως Πρωθυπουργός.

Η Γερμανία που αρνήθηκε να αναλάβει το ευρωπαϊκό πρόβλημα μόνη – δηλαδή που κατάλαβε έγκαιρα το 2009 ότι εάν μόνη η Ευρωζώνη αναλάμβανε το πρόβλημα  της ευρωπαϊκής κρίσης τελικά αυτή είτε θα πλήρωνε όλα τα σπασμένα ή θα χρεωνόταν τη διάλυση του ευρωπαϊκού ονείρου αρνούμενη να τα πληρώσει, έκανε επίσης  διακριτικά μία κεντρική επιλογή. Να μετατρέψει τον ευρωπαϊκό οικονομικό κίνδυνο σε γερμανική πολιτική ευκαιρία αναδιατύπωσης των όρων του ευρωπαϊκού πρότζεκτ.

Από γερμανικής πλευράς, επίσης σωστή – καταρχήν – επιλογή και ως προς τη στρατηγική της στόχευση και ως προς την τακτική δυνατότητα υλοποίησης της. Η Γερμανία το 2009 αδρανοποίησε την ΕΕ με τη δημιουργία του άξονα με τη Γαλλία του Σαρκοζύ, συνέδεσε την καθημερινή διαχείριση του ευρωπαϊκού προβλήματος με την παγκόσμια κοινότητα μέσω του ΔΝΤ (ούτως ή άλλως το πρόβλημα αυτό καθαυτό ήταν de facto συνδεδεμένο), κόλλησε σε εμμονές παραδειγματισμών και αποτροπής “ηθικών κινδύνων” και δεν μπόρεσε (το γιατί θα δείξει η ιστορία) να αποτρέψει έγκαιρα την ελληνική σπίθα από το να γίνει ευρωπαϊκή απειλή, ικανή να κάψει και την άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Ομαλά, χωρίς αντίλογο ή βία η Γερμανία ετέθη στην κεφαλή της ευρωπαϊκής ιεραρχίας και συνοδηγός της παγκόσμιας οικονομίας.

Ο σχεδιασμός υλοποίησης ήταν σχετικά απλός και τον έχουμε περιγράψει αναλυτικά στο παρελθόν. Σχεδιάστηκαν πακέτα διάσωσης που στη λογική τους περιείχαν μία δομική αντίφαση, μεταξύ του στόχου της βιωσιμότητας που έπρεπε να εξυπηρετούν και της παραγόμενης, από τις πολιτικές τους, ύφεσης που υπονόμευε τον ίδιο τον στόχο. Στη δική μας περίπτωση η αγχόνη ήταν ο ίδιος ο στόχος: επίτευξη χρέους/αεπ 120% έως το 2020 που στήθηκε πάνω σε μία κινούμενη άμμο ενός εξαρχής υπο-χρηματοδοτουμένου προγράμματος κα