Αντιμετωπίζεται το μεταναστευτικό πρόβλημα της Ευρώπης;

Η Ευρώπη αντιμετωπίζει έντονα προβλήματα εξαιτίας της μετανάστευσης. Οι πολιτικοί ηγέτες της είναι όμηροι ξενοφοβικών κομμάτων, και για να κερδίσουν τους ψηφοφόρους αναγκάζονται να υιοθετήσουν αντιμεταναστευτική ρητορική, την ώρα που οι ξένοι περιθωριοποιούνται παντού,  στα σχολεία, στις πόλεις και στους χώρους εργασίας.

Και όμως, παρά την υψηλή ανεργία σε ολόκληρη την ευρωπαϊκή ήπειρο, πολλοί εργοδότες δεν μπορούν να βρουν εργατικά χέρια. Λείπουν μηχανικοί, γιατροί, και νοσοκόμες. Το ίδιο εργάτες γης, και ιατρικοί

παρασκευαστές, βοηθοί, κλπ. Τέλος, η Ευρώπη ανέκαθεν χρειάζονταν περισσότερους επιχειρηματίες, οι ιδέες των οποίων οδηγούν την οικονομία, και δημιουργούν πολύτιμες θέσεις εργασίας.

Ο σκεπτικισμός που κυριαρχεί σχετικά με την μετανάστευση, δεν στερείται βάσης. Υπάρχουν πολλές κοινότητες που είναι πολωμένες, και αυτό προκαλεί άγχος. Αλλά δεν φταίνε οι μετανάστες για αυτό, και το να τους κατηγορούμε είναι λάθος, ενώ επιπλέον μεγεθύνει και το πρόβλημα. Όλοι φταίμε συλλογικά.

Αποφεύγοντας να πάρουμε την ευθύνη, επιτρέψαμε στην μετανάστευση να γίνει ο αποδιοπομπαίος τράγος για μια σειρά από άσχετα προβλήματα. Η ανασφάλεια που προκλήθηκε από την παγκόσμια οικονομική κρίση, οι πολιτικές διαμάχες, και η ανάδυση νέων οικονομικών δυνάμεων, αντιμετωπίζονται με μένος εναντίον των …μεταναστών. Αυτό είναι άδικο, και παράλληλα μας αποπροσανατολίζει από τα πραγματικά προβλήματα της Ευρώπης.

Οι ευρωπαϊκές χώρες θα πρέπει επιτέλους να συνειδητοποιήσουν με ειλικρίνεια, ότι όπως οι ΗΠΑ, ο Καναδάς, και η Αυστραλία, έτσι κι αυτές αποτελούν πλέον χώρες μεταναστών. Το ποσοστό των κατοίκων που έχουν γεννηθεί αλλού σε αρκετά ευρωπαϊκά κράτη (Ισπανία, Βρετανία, Γερμανία, Ολλανδία, και Ελλάδα) είναι παρόμοιο με το αντίστοιχο των ΗΠΑ.

Παρόλα αυτά, δεν προχωράμε σε αναγκαίες επενδύσεις ώστε να ενσωματώσουμε τους νιόφερτους στα σχολεία και στην εργασία. Ούτε κάναμε τίποτα για να αναμορφώσουμε τους θεσμούς μας, ώστε να ανταποκρίνονται επαρκώς στις νέες ανομοιογενείς κοινωνίες που δημιουργήθηκαν.

Το θέμα δεν είναι πόσοι μετανάστες εισέρχονται στην ΕΕ, αλλά η αναγνώριση της φύσης και της σύνθεσης των κοινωνιών στις οποίες ζούμε.

Αποτελεί μια επικίνδυνη ειρωνεία, το γεγονός ότι τα αντιμεταναστευτικά συναισθήματα των Ευρωπαίων κορυφώνονται, την ώρα που οι παγκόσμιες θεσμικές αλλαγές μεταμορφώνουν θεμελιωδώς την ροή της μετανάστευσης.

Η πιο σημαντική μετάλλαξη είναι η ανάδυση νέων πόλων έλξης. Επιχειρηματίες, κάτοχοι διδακτορικών, και όλοι όσοι απλά θέλουν να βελτιώσουν τη ζωή τους σπεύδουν σε μέρη όπως είναι η Βραζιλία, η Ν. Αφρική, η Ινδονησία, το Μεξικό, η Κίνα, και η Ινδία. Στην επόμενη δεκαετία, η περισσότερη μετανάστευση θα γίνει  προς το νότιο ημισφαίριο. Η Δύση έπαψε πλέον να αποτελεί τη γη της επαγγελίας, κάτι που θέτει σε κίνδυνο την δυνατότητα της Ευρώπης να αντεπεξέλθει στην νέα παγκόσμια ανταγωνιστικότητα.

Η γήρανση του πληθυσμού της Ευρώπης είναι άνευ προηγουμένου. Ο αριθμός των εργαζομένων θα μειωθεί σ