Από τα χαστούκια του Κασιδιάρη στην «πρώτη φορά» του Σταύρου Θεοδωράκη

Ο πολύς Σταύρος Θεοδωράκης έβγαλε απ’ το σακίδιό του τον πραγματικό του εαυτό τόσο ξεδιάντροπα για πρώτη φορά. Τα δύο προεκλογικά (!) σποτ με μια νεαρή κοπέλα και μια ηλικιωμένη κυρία, όπου η μεν πρώτη μιλάει για το πώς πρέπει να είναι η «πρώτη φορά» και η δε δεύτερη λέει ότι «έχει πολύ καιρό να το κάνει γιατί δεν έβρισκε τον κατάλληλο» για να καταλήξουν αμφότερες ότι θα ψηφίσουν Ποτάμι, προφανώς γιατί βρήκαν στο πρόσωπο του Σταύρου Θεοδωράκη …τον κατάλληλο. Κάτι σαν πολιτική και σεξ ένα πράγμα.

Από την άποψη της επικοινωνίας ενδεχομένως να είναι αποτελεσματικό.

Αν και δεν είναι και τόσο πρωτότυπο. Ανάλογα προεκλογικά σποτ κατά καιρούς έχουν κυκλοφορήσει αρκετά στο εξωτερικό. Δεν είμαι σε θέση να σας πω αν είναι ή όχι σεξιστικό ή αν απλά παρεξηγήθηκε. Ένα είναι βέβαιο όμως. Αυτά τα προεκλογικά σποτ του Ποταμιού απευθύνονται και σκανδαλίζουν …βασικά ένστικτα και δεν βάζουν σε σκέψη τον ανθρώπινο εγκέφαλο. Υποβιβάζουν τον άνθρωπο ως κοινωνικό ον και την πολιτική στο επίπεδο των ενστίκτων.

Υποβιβάζουν έτσι την ανώτερη μορφή συνείδησης που είναι η πολιτική απ’ το «πάνω» στο «κάτω» κεφάλι. Ε, λοιπόν στο πρόσωπο και την «έμπνευση» του Σταύρου Θεοδωράκη και των Ποταμιτών, ο κάθε Κασιδιάρης βρήκε το δίδυμο αδελφό του. Όπως ο «άντρακλας» Ηλίας δε διστάζει να χαστουκίζει γυναίκες σε πανελλήνια τηλεοπτική μετάδοση (εκλογές 2012 με τα νερά και τα χαστούκια σε Δούρου και Κανέλη) έτσι και ο Ποταμάρχης μπερδεύει την υποψηφιότητά του με το …πέος του προκειμένου οι γυναίκες να αισθάνονται ότι βρήκαν τον κατάλληλο πολιτικό …άνδρα ενώ αντίστοιχα οι άντρες ψηφοφόροι να αισθάνονται ότι ψηφίζοντας Ποτάμι μπορεί και να γίνουν και αυτοί κατάλληλοι για τις γυναίκες . Αυτή είναι η πραγματικότητα.

Αναρωτιέμαι τι είναι πιο σκουπίδι...

Αυτά τα σποτάκια πάντως μου έλυσαν κάθε αμφιβολία που είχα και νομίζω ότι τώρα μπορώ να υποστηρίξω άφοβα μια σκέψη που είχα κάνει μόλις δημιουργήθηκε αυτό το καινούργιο μόρφωμα το «Ποτάμι». Η κεντρική ιδέα μου είναι ότι το Ποτάμι ως κοινωνικό φαινόμενο και ρεύμα «σκέψης» είναι η άλλη όψη της Χρυσής Αυγής ή διαφορετικά πρόκειται για δύο όψεις του ίδιου και του αυτού νομίσματος. Δεν λέω ότι πολιτικά ο Σταύρος Θεοδωράκης είναι ναζιστής, ούτε απαραίτητα ότι τα στελέχη του Ποταμιού πιστεύουν όπως ο Κασιδιάρης και η παρέα του στο Χίτλερ. Ούτε ότι πρόκειται να φτιάξουν τάγματα εφόδου. Όχι δεν αναφέρομαι σ’ αυτό. Αναφέρομαι στο ότι κοινωνιολογικά πηγάζουν απ’ την ίδια κοίτη και θέλουν να αντλήσουν από κοντινές δεξαμενές τα νερά τους.

Κοινή συνισταμένη της Χρυσής Αυγής και του Ποταμιού είναι η πολιτική ισοπέδωση. Το σάπιο κατεστημένο και πολιτικό καθεστώς λέει η Χρυσή Αυγή σε μια ευθεία αντικοινοβουλευτική και εν τέλει αντιπολιτική με όρους αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας στάση, τα παλιά και ξεπερασμένα κόμματα λέει το Ποτάμι σε μια ευθεία συνέχεια μιας προηγούμενης απολιτίκ στάσης του νεοέλληνα ή του γιάπη, που είναι το ίδιο επικίνδυνη για τη δημοκρατία όσο και το life style.

Βέβαια η κοροϊδία είναι ότι τόσο η Χρυσή Αυγή όσο και το Ποτάμι συμπεριφέρονται λες και δεν είναι κόμματα και μάλιστα απ’ τα πλέον αρχηγικά. Αποϊδεολογικοποίηση της πολιτικής στο όνομα του έθνους για τη Χρυσή Αυγή, αποϊδεολογικοποίηση της πολιτικής στο όνομα ενός κοσμοπολίτικου χυλού του τύπου παίρνουμε τις καλύτερες ιδέες απ’ την Αριστερά και απ’ τη Δεξιά. Λες και η κοινωνία είναι ένας χυλός, λες και δεν υπάρχει το Πέραμα και η Εκάλη.

Ειδωλολατρία για τους Χρυσαυγίτες αλλά μπροστά στην ανάγκη να παραπλανήσουν την κοινωνία και να στρατολογήσουν δυνάμεις και ψηφοφόρους ξαφνικά γίνονται οι κήρυκες της χριστιανοσύνης και θέλουν να επιβάλλουν λογοκρισία ακόμα και στην τέχνη γυρίζοντάς μας στην εποχή της πυράς και της ιεράς εξέτασης.

Προοδευτισμός του τύπου να είναι ξεκάθαροι οι όροι και οι σχέσεις μεταξύ κράτους και εκκλησίας αλλά ο κύριος Θεοδωράκης μπροστά στο γεγονός ότι μπορεί να χάσει ψήφους αν είναι συνεπής σε μια τέτοια θέση αδειάζει τα στελέχη του με τις δηλώσεις για το άγιο φως. (Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έχουμε σε κάποια ιδιαίτερη εκτίμηση τον κύριο Δήμου ή τις απόψεις του. Άλλο είναι το θέμα μας). Πάνω απ’ όλα οι ψήφοι τελικά. Θεομπαίκτες και οι μεν και οι δε.

Και ακριβώς επειδή κρύβουν την πραγματική πολιτική τους ταυτότητα, οι μεν Χρυσαυγίτες (αναφέρομαι στα στελέχη τους) ότι λατρεύουν τον Χίτλερ και Έλληνες δικτάτορες, ο δε Σταύρος Θεοδωράκης ότι λατρεύει τον Κώστα Σημίτη και τον πασοκικό εκσυγχρονισμό, απευθύνονται όχι στα μυαλά και στη συνείδηση των πολιτών αλλά στο «κάτω» κεφάλι του ψηφοφόρου. Μόνο που έτσι δεν υπάρχει κοινωνία αλλά ζούγκλα. Ακόμα και ο έρωτας στα χέρια αυτών των απόβλητων καταντάει ένα αισχρό εμπόριο με αντίτιμο την ψήφο. Σε τι διαφέρουν άραγε απ’ τις τσατσάδες και τους νταβατζήδες οι κύριοι που επαγγέλλονται την κάθαρση της πολιτικής οι μεν με την αφασία του γιάπη και οι δε με τον τραμπουκισμό των SS;

Κάλχας

Διαβάστε περισσότερα