Μπορεί να παταχθεί η διαφθορά στην πολιτική;

«Αν μιλάμε για χρηματικές δωρεές, τότε το πρώτο πράγμα που θα γίνει είναι να σας βάλουμε να παρευρεθείτε σε δείπνα με τους Cameron και Osborne… Αν σας απασχολεί κάτι… θα το ακούσουμε, και θα το βάλουμε ως θέμα στην επιτροπή πολιτικής της Downing Street…».

Όσο απεγνωσμένα και να προσπαθούν τα στελέχη των συντηρητικών να υποβαθμίσουν τις συνέπειες, και να πείσουν ότι ο πρώην ταμίας του κόμματος Peter Cruddas απλά υπερέβαλε και κοκορεύονταν, η ζημιά έγινε.

Η παραπάνω στιχομυθία του που βιντεοσκοπήθηκε και προβλήθηκε από την Sunday Times,

απέδειξε πέραν πάσης αμφιβολίας, την εγγενή σαπίλα της βρετανικής πολιτικής σκηνής.

Αν και οι συντηρητικοί είναι ίσως οι χειρότεροι, εν τούτοις σίγουρα δεν είναι οι μόνοι που βγάζουν λεφτά, υποσχόμενοι πρόσβαση στις πολιτικές ελίτ. Το κόμμα των Εργατικών έχει τη δική του λέσχη (Thousand Club), όπου αν δωρίσεις το ελάχιστο ετήσιο ποσό των £1,200, αποκτάς προσκλήσεις σε θερινές και χειμερινές δεξιώσεις.

Όσο για τους «αναμάρτητους» Φιλελεύθερους, πέρσι οργάνωσαν  έναν «δείπνο εργασίας», στη διάρκεια του οποίου, όσοι έδωσαν £5,000 για ένα καλό τραπέζι, είχαν την ευκαιρία να συνομιλήσουν με «αυτούς που αποφασίζουν».

Σίγουρα, οι πλούσιοι ανέκαθεν είχαν περισσότερες ευκαιρίες να συγχρωτιστούν με τις πολιτικές ελίτ, αφού συνήθως συχνάζουν στις ίδιες λέσχες, στα ίδια ρεστοράν, και στα ίδια θέρετρα με αυτές. Αλλά αυτό που είδαμε πρόσφατα είναι πολύ πιο σοβαρό, από μια κουβέντα στα όρθια, μεταξύ κάποιου επιχειρηματία και ενός υπουργού στο πάρκινγκ, του ιδιωτικού σχολείου των παιδιών τους.

Σε μια δημοκρατία ενός πολυκομματικού κοινοβουλευτικού συστήματος, υποτίθεται ότι τα κόμματα ανταγωνίζονται μεταξύ τους, προσφέροντας φιλολαϊκές πολιτικές, σε μια προσπάθεια να πείσουν το εκλογικό σώμα να τα ψηφίσει. Αντ αυτού, βλέπουμε κάτι το διαφορετικό: Μια μορφή πλουτοκρατίας, όπου τα κόμματα βάζουν σε προτεραιότητα τις επιθυμίες των πλούσιων χορηγών τους, αδιαφορώντας για το υπόλοιπο κοινό.

Με άλλα λόγια, οι πολιτικές που εφαρμόζονται δεν είναι αυτές που θέλει ο λαός, αλλά αυτές που θέλουν οι χορηγοί, και τις οποίες μετά μας τις «πουλάνε» ως σωστές για όλους μας, οι πολιτικοί μας.

Δεν χρειάζεται να ψάξει κανείς πολύ για να βρει τέτοια παραδείγματα. Πριν από τις τελευταίες εκλογές, ο David Cameron είχε αποκλείσει την οποιαδήποτε αναδιοργάνωση του ΕΣΥ. Μόλις όμως ανέβηκε στην εξουσία, εξήγγειλε νόμο … αναδιοργάνωσης του ΕΣΥ.

Ο λαός δεν τον ήθελε αυτόν τον νόμο. Ούτε οι γιατροί, ούτε οι νοσοκόμες. Τον ήθελε όμως ο ιδιωτικός τομέας στον χώρο της υγείας.

Η εφημερίδα Daily Mirror αποκάλυψε το 2011 ότι οι ιδιώτες «εργολάβοι» της υγείας είχαν συνεισφέρει περί τις £750,000 στους Συντηρητικούς από τότε που έγινε αρχηγός τους ο Cameron, ενώ το 2010 ένας άλλος μεγιστάνας της ιδιωτικής υγείας, ο John Nash, είχε χρηματοδοτήσει τον σκιώδη εισηγητή για θέματα υγείας Andrew Lansley, με £21,000.

Επίσης, να σημειώσουμε την κυβερνητική αντίθεση σε οποιαδήποτε μεταρρύθμιση στον χρηματοπιστ