Μπύρα, τηγανητές πατάτες και τύφλωση

Του Φαήλου Μ. ΚρανιδιώτηΛοιπόν, αδέρφια, ο Μάρτενς κι η Φράου Μπλύχερ του Βερολίνου άραγε αγαπούν την Ελλάδα πιο πολύ από τον Αντώνη; Όποιος από σας το πιστεύει αυτό, να φωνάξει «Γιαβόλ χερ Κομμαντάντ» και να περάσει να πάρει βουρστ με ξυνολάχανο και μια μπύρα. Την προτέρα, γερμανιστί, φράση θα την καταλάβει κι ο χερ Μάρτενς, διότι ως γνωστόν τα Φλαμανδικά, κάτι σαν κατσαρά Ολλανδικά, είναι ξαδερφάκια με τα γερμανικά κι ο πρώην πτηνοτρόφος και μετέπειτα Ραϊχσφύρερ τον SS, ο «πιστός Χάϊνριχ» Χίμμλερ, κατέτασσε τους Φλαμανδούς στους «εθνικά Γερμανούς», άλλως Volkdeutsch. Η εκτίμησις ήτο αμοιβαία κι ενώ οι Φλαμανδοί κι οι Γαλλόφωνοι Βαλλόνοι τρωγόντουσαν σαν τα σκυλιά, σ’ ένα θέμα τα βρήκανε. Αμφότεροι στηνόντουσαν στην ουρά κατά χιλιάδες, στα γραφεία κατάταξης εθελοντών για τα Waffen SS. Οι Φλαμανδοί βεβαίως είναι λίγο ριγμένοι, γιατί για κανέναν ηγέτη τους δεν είπε ο Αδόλφος αυτό που είπε για τον Λεόν Ντεγκρέλ, τον Αρχηγό του κόμματος των Βαλλόνων «Ρεξιστών»: «αν είχα ένα γιο, θα ήθελα να ήταν σαν τον Λεόν». Ο πολυπαρασημοφορημένος στο Ρωσικό μέτωπο Ντεγκρέλ έζησε μετά τον Β’ Π.Π. εξόριστος στην φρανκική Ισπανία, όπως και πολλοί άλλοι Βαλλόνοι και Φλαμανδοί συνεργάτες των Ναζί, όσοι γλύτωσαν από τον κόκκινο οδοστρωτήρα, γιατί στο Βέλγιο τους περίμενε ο τοίχος και το ντουφέκι.Εκεί στα παχιά χωράφια της Φλάνδρας, στην χώρα – εταιρεία που εφηύρε την τηγανητή πατάτα, στο Βέλγιο, είχαν λαμπρές επιδόσεις σε μερικά πράγματα. Κυρίως στην πολύ παθητική, πάρα πολύ παθητική αντίσταση. Οι Γερμαναράδες το ‘χαν ξεφτιλίσει το πράγμα. Κάθε φορά που τους κάπνιζε μπουκάρανε στο Βέλγιο για να την πέσουνε στους Γάλλους. Οι Βέλγοι λοιπόν στον Β΄Π.Π. είχαν καμμιά μισή δεκάδα νεκρούς. Τρομερή αντίσταση. Τρεις από τροχαίο, δυο από ανακοπή κι έναν από διάρροια. Α και λίγους στο Εμπέν Εμαέλ. Απείρως περισσότεροι, χιλιάδες, σκοτώθηκαν στο Ανατολικό μέτωπο και υπερασπιζόμενοι τον ίδιο τον Αδόλφο και την Καγκελαρία στο Βερολίνο το 1945, με τα δυο ρουνικά σίγμα στο πέτο του χιτωνίου τους και την νεκροκεφαλή στο πηλήκιο.Σημειωτέον ότι την ίδια περίοδο εμείς, οι βρωμοπόδαροι μελαχρινοί νότιοι, ξεφτιλίζαμε τους Ιταλούς, μας παρουσιάζανε έκπληκτοι όπλα οι Γερμανοί στα Οχυρά της «Γραμμής Μεταξά» για την γενναιότητα μας και λειώναμε στα βουνά, στα μπλόκα, στο Δίστομο, στα Καλάβρυτα και στο Ελ Αλαμέϊν.Οι Βέλγοι επίσης διετέλεσαν οι σκληρότεροι αποικιοκράτες. Το Κογκό, αδέρφια, ήταν προσωπικό φέουδο του Βασιλιά του Βελγίου και αυτοί οι πιστοί καθολικοί ευρωπαίοι κόβανε χέρια αβέρτα και ντουφεκάγανε νομιστεράκια για φρονηματισμό αλλά και για σπορ.Τα λέω αυτά για να γνωριζόμαστε. Όταν ακούτε ότι μιλάει ο τάδε, να ξέρετε από πού κρατάει η σκούφια του, ποιος είναι και τι καπνό φούμαρε στην Ιστορία η χώρα του.Άντε, να σας πω το ωραίο; Ξέρετε ποιοι ευρωπαίοι ήταν και είναι αγαπητοί στο Κογκό; Μαντέψτε. Ε, ναι, οι Έλληνες! Γιατί ζούσαν μαζί με τον κόσμο. Κάνανε παιδιά με καμμιά ωραία μαυρούλα, τα βαφτίζανε τα προσέχανε. Είχανε φίλους μαύρους. Δουλεύανε και τρώγανε, συγχρωτιζόντουσαν μαζί με