Δωράκια αυτοϋπονόμευσης σε πολιτικούς αντιπάλους δεν δίνονται ποτέ

Αυτό που οι παπαγάλοι δεξιά και αριστερά θέλουν να αποκαλούν ‘’ραγδαίες ιστορικές εξελίξεις’’, ίσως να μην είναι τόσο ‘’ραγδαίες’’ και ίσως να μην είναι καν ‘’εξελίξεις’’.  Για ιστορικές ούτε λόγος.  Ο μόνη περίπτωση να ασχοληθεί ο ιστορικός του μέλλοντος με την περίοδο αυτή, θα είναι για να στιγματίζει το πώς η παρακμή της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας οδήγησε σε ηλίθιες κυβερνήσεις μέσω της οικογενειοκρατείας.

Ο κ. Παπανδρέου κατάφερε μέσα σε λίγες μόνο ώρες και ενώ είχε επιστρέψει ‘’θριαμβευτής’’ από

τη συμφωνία της 26ης, να δυναμιτίσει τη συνοχή της ευρωζώνης, να διαλύσει την κυβέρνησή του, να φέρει την Ελλάδα μισό βήμα πριν την έξοδο από το ευρώ, ακόμα και να σπείρει τον πανικό στις αγορές όλου του πλανήτη και να ασχολείται η παγκόσμια πολιτική ηγεσία με το πώς κοιμήθηκε, πως ξύπνησε, σε το διάθεση βρίσκεται και ποια θα είναι η επόμενη γκάφα του.  Αυτός δεν είναι ηγέτης, είναι ο Mr. Bean σε νέες περιπέτειες!

Μέσα σε αυτό το ιδιαίτερα δυσμενές κλίμα ήταν λογικό να επικρατήσει ο πανικός σε κάθε επίπεδο.  Πανικός στην κυβέρνηση, στην κοινοβουλευτική ομάδα, στην αντιπολίτευση, ακόμα και στον Περισσό, δεν μπορούσαν να καταλάβουν τι ακριβώς γίνεται, τι θέλει να πει ο ποιητής.  Στον διεθνή τύπο, που δεν πολυκαταλαβαίνουν τις εσωτερικές μας ‘’ιδιαιτερότητες’’, ακούστηκαν και γράφτηκαν τρομακτικά πράγματα, από δάκτυλους αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών, μέχρι απόπειρες πραξικοπήματος.

Η αντίδραση της αξιωματικής αντιπολίτευσης υπήρξε ακαριαία και ενδεχομένως αμφίσημη.  Πριν όμως ο καθένας μας βιαστεί να κρίνει και να κατακρίνει οφείλει να αφουγκραστεί τους κινδύνους που επικρέμονται πάνω από τα κεφάλια μας, καθώς και τα περιθώρια αντίδρασης που υπήρχαν απέναντι σε ένα γερμανικό blitzkrieg που έριχνε τη χώρα μας στο καναβάτσο, ταπεινώνοντας με τον πιο άκομψο τρόπο την εθνική μας αξιοπρέπεια και εξαπολύοντας το ένα τελεσίγραφο μετά το άλλο.  Η στιγμιαία αδράνεια της αντιπολίτευσης, θα  μπορούσε να είχε στείλει τη χώρα στα τάρταρα, καθώς η εικόνα της Ελλάδας προς τα έξω ξεπερνούσε την απλή ακυβερνησία και άγγιζε τα όρια της γελοιότητος:

1. Ο πρωθυπουργός της χώρας απειλούσε να τινάξει την ευρωζώνη στον αέρα, παρά το ότι λίγες ώρες πριν είχε δεσμεύσει τη χώρα σε μια ‘’επιτυχή’’ συμφωνία

2. Ο αντιπρόεδρος εμφανιζόταν ως Ιζνογκούντ, συντάσσονταν με τον υποτιθέμενο ‘’εχθρό’’ (Μέρκελ), διαφωνούσε δημοσίως και απειλούσε με παρατεταμένη ακυβερνησία

3. Η πλειοψηφία της Κ.Ο. του ΠΑΣΟΚ χειροκροτούσε αμήχανα τις κωλοτούμπες του Πρωθυπουργού ενώ μια ισχυρή μειοψηφία φλέρταρε με την αποστασία και την επικείμενη αβεβαιότητα.

4. Κανείς στην Ευρώπη δεν ήξερε ποια είναι η επίσημη θέση της χώρας, αν η συμφωνία είναι επιθυμητή ή όχι και ποιος εκπροσωπεί και δεσμεύει τελικά την κυβέρνηση

5.Η αξιοπιστία του πρωθυπουργού ήταν σε τόσο χαμηλό επίπεδο, ώστε κανένας να μην πιστεύει λέξη από τις επίσημες ομιλίες και ανακοινώσεις του πρωθυπουργού

Με δεδομένα όλα αυτά ο κ. Σαμαράς έπρεπε να επιλέξει όχι με γνώμονα τις επιθυμίες