Ελλάδα χωρίς Ευρώπη;

Διάβασα το άρθρο του Προφήτη στο Antinews  και αρχικά σκέφτηκα να σχολιάσω. Το σχόλιό μου όμως βγήκε αρκετά εκτεταμένο και καθώς η ιστοσελίδα σας με έχει τιμήσει προσφάτως με την ανάρτηση κάποιων σημειωμάτων μου, αποφάσισα να το στείλω ως σημείωμα για ανάρτηση.

Αλίμονο αν πιστέψει κανείς ότι η «Ευρωζώνη» δημιουργήθηκε με μοναδικό σκοπό να υπάρξει ως νομισματική ένωση (όπως π.χ. η Χανσεατική Ένωση και η Λατινική Νομισματική Ένωση) που αναφέρονται στο άρθρο. Τότε, θα πρέπει να ομολογήσει επίσης, ότι η είσοδός μας σε αυτή τη

νομισματική ένωση ήταν ολέθριο λάθος μιας και δεν πληρούσαμε ποτέ τα οικονομικά κριτήρια που είχαν τεθεί και ισχύουν ακόμη. Άλλωστε ελάχιστα από τα μέλη της Ευρωζώνης πληρούν σήμερα τα εν λόγω κριτήρια! Να σημειωθεί πως είναι πια κοινή πεποίθηση πως η χώρα μας δεν πληρούσε τότε τα εν λόγω κριτήρια και η εισδοχή μας στο κλαμπ του ευρώ είχε επιτραπεί μάλλον για πολιτικούς  λόγους με χαλαρά και μαγειρεμένα τα στατιστικά δεδομένα. Αν λοιπόν θεωρήσουμε πως η ζώνη του ευρώ δεν είναι τίποτε άλλο από μια ακόμη νομισματική ένωση, τότε όλα τα προηγούμενα καθώς και η κοινή λογική λένε πως, ως μια αδύναμη περιφερειακή οικονομία θα πρέπει τάχιστα να εξέλθει μόνη της από αυτό το κλειστό κλαμπ του ισχυρού και άκαμπτου νομίσματος.  Όχι μόνον αυτό αλλά θα μπορούσε κανείς να προβλέψει ότι η ίδια αυτή η ένωση είναι θνησιγενής και αργά ή γρήγορα θα διαλυθεί εις τα εξ’ ων συνετέθη.

Το ίδιο θα μπορούσε να ισχυρισθεί κανείς και για την Ευρωπαϊκή Ένωση αν την δει μονάχα σαν μια χαλαρή ομάδα κρατών που συνομολόγησαν κάποιες αμοιβαίες συνθήκες για τη δημιουργία μιας μεγάλης εσωτερικής αγοράς και μόνον. Μια χώρα σαν την Ελλάδα, εσωστρεφής οικονομικά, με μεγάλη διαφθορά, ανίκητη γραφειοκρατία,  «στενάχωρη» πολιτική τάξη, κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα και ασθενείς και εξαρτημένους θεσμούς πώς θα μπορούσε να ωφεληθεί από την πρόσβαση σε διευρυμένες αγορές; Τι οφέλη θα μπορούσε να αποκομίσει από το άνοιγμα των συνόρων, την εξάλειψη των δασμών, την ελεύθερη κυκλοφορία ανθρώπων και χρήματος; Προφανώς θα σημείωνε ζημίες. Θα βίωνε κατάρρευση της γεωργικής παραγωγής της, εξαγωγή του καλύτερου ανθρώπινου δυναμικού της, αθρόες εισαγωγές αγαθών και υπηρεσιών και τέλος φτωχοποίηση του πληθυσμού μέσω υπερδανεισμού φτηνού και διαθέσιμου χρήματος για κατανάλωση ελλείψει επενδυτικής και διαχειριστικής κουλτούρας τόσο του Δημόσιου τομέα όσο και των ίδιων των πολιτών της. Θα έλεγε κανείς: μα, αυτό ακριβώς και συνέβη! Θα είχε άδικο;

Ερχόμαστε έτσι, ακριβώς και κουμπώνουμε στις θέσεις του …. ΚΚΕ!  Έχει τελικά το ΚΚΕ δίκιο; Έχουν τα αστικά κόμματα άδικο; Ο Κων/νος Καραμανλής έκανε το μοιραίο λάθος όταν μας έβαζε στην ΕΟΚ; Είναι στραβός ο γιαλός ή μήπως εμείς αρμενίσαμε και εξακολουθούμε να αρμενίζουμε στραβά;

Όλα αυτά θα ήταν έτσι αν δεν υπήρχε ένα μεγάλο «αλλά». Ή μάλλον δύο μεγάλα «αλλά»!

Το ένα αφορά την Ευρωπαϊκή Ένωση και περιέχει μονάχα μια μαγική λέξη: ΣΥΓΚΛΙΣΗ. Η ΕΕ (πρώην ΕΟΚ) προσπάθησε με ποταμούς «ζεστού» και δωρεάν χρήματος (πακ