Επέμβαση στη Λιβύη: Μια τρύπα στο νερό

Εκατό και κάτι μέρες πέρασαν από τότε που η Αμερική και το ΝΑΤΟ ξεκίνησαν στρατιωτική επέμβαση στη Λιβύη. Σήμερα, μπορούμε να βγάλουμε κάποια χρήσιμα συμπεράσματα.Παρά το γεγονός ότι τα αδιέξοδα της επέμβασης δεν θα διαρκέσουν πολύ, και ο Καντάφι ή θα σκοτωθεί ή θα φύγει, υπάρχουν αρκετές ενδείξεις ότι η αποστολή απέτυχε πλήρως, κυρίως επειδή ακόμη συνεχίζεται.Πρώτον, η επέμβαση αποθράσυνε το Ιράν. Εδώ και καιρό η κυβέρνηση Ομπάμα διακηρύσσει ότι θεωρεί απαράδεκτο το Ιράν να έχει πυρηνικά όπλα. Το ίδιο έλεγε και ο Μπους, αλλά και η ΕΕ. Συγχρόνως, η Αμερική έχει αφήσει ανοιχτό το ενδεχόμενο στρατιωτικής επέμβασης στο Ιράν, αν αυτό προχωρήσει με τα πυρηνικά του σχέδια. Όπως έχει φανεί και από τις αποκαλύψεις της WikiLeaks, οι βασικοί σύμμαχοι των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή, συμφωνούν με τον αφοπλισμό του Ιράν.Παρά όμως αυτή τη γενική κατακραυγή εναντίον του, το Ιράν έχει σίγουρα αντιληφθεί πως ένα κράτος που παρατάει οικειοθελώς το πρόγραμμα απόκτησης όπλων μαζικής καταστροφής, όπως έκανε η Λιβύη του Καντάφι, αφήνει τον εαυτό του έκθετο στις ορέξεις της Δύσης. Αντιθέτως, η Βόρειος Κορέα συνεχίζει απτόητη.Επιπλέον, αποδείχθηκε ότι η συμμαχία της Δύσης δυσκολεύεται να κάνει καλά μια χώρα που έχει πολύ μικρότερη στρατιωτική ισχύ από αυτή του Ιράν. Όπως είπε ο Αμερικανός υπουργός Άμυνας, το ΝΑΤΟ είναι τόσο αδύναμο, που είναι σχεδόν «στρατιωτικά ασήμαντο». Την ίδια ώρα, οι ΗΠΑ που είναι ήδη μπλεγμένες σε τρία διαφορετικά πολεμικά μέτωπα στον μουσουλμανικό κόσμο, δείχνουν πως προτιμούν να κάνουν κάποιοι άλλοι τη βρώμικη δουλειά, και πως δεν έχουν καμία διάθεση για περαιτέρω περιπέτειες. Όπως είπε ο Gates, θα πρέπει να αποφεύγονται πλέον οι πόλεμοι επιλογής, και η Αμερική να πολεμά μόνο όταν απειλούνται τα ζωτικά της συμφέροντα.Πολλοί αναλυτές της Δύσης, αρχίζουν να σημειώνουν ότι το Ιράν απέχει πολύ, και ότι εν πάση περιπτώσει δεν αποτελεί απειλή εναντίον της Δύσης. Όλα αυτά συνηγορούν στο ότι η Τεχεράνη ενδυναμώνεται. Και αυτό το λαμβάνουν υπόψη τους και κάποιοι άλλοι τύραννοι στη Βόρεια Κορέα και στο Μιανμάρ.Έχει γίνει πολλή συζήτηση για την αιτιολογία της επέμβασης στη Λιβύη, και για την ασυνέχειά της. Παράλληλα, η περίπτωση της Συρίας αποδεικνύει ότι χρησιμοποιούνται δύο μέτρα και δύο σταθμά. Η Νατοϊκή αποστολή ξεκίνησε ως ανθρωπιστική, και κατέληξε να έχει ως σκοπό την αλλαγή του καθεστώτος.Αν και ο Καντάφι σίγουρα θα απομακρυνθεί, δεν είναι σίγουρο πως θα προκύψει κάποια νέα κυβέρνηση η οποία θα προστατεύει τα ανθρώπινα δικαιώματα. Κανένας δεν γνωρίζει πως θα εξελιχθούν οι συγκρούσεις των φυλών, και τι ρόλο θα παίξει ο στρατός, μόλις φύγει ο Καντάφι. Τι είδους κυβέρνηση θα προκύψει, όταν ήδη οι επαναστάτες έχουν συστήσει «ομάδες θανάτου»;Γνωρίζουμε πως η Λιβύη έχει ελάχιστους θεσμούς φιλελεύθερης δημοκρατίας, μια ασθενή πολιτική κοινωνία, μια αδύναμη μεσαία τάξη, και καμία δημοκρατική παράδοση. Έτσι, σε 5-10 χρόνια, κοιτάζοντας πίσω, η επέμβαση δεν θα έχει να κάνει με την ανατροπή ενός τυράννου, αλλά με την αρχή του χάους και της αιματοχυσίας. Την αρχή μ