Για τους “κακούς” του πλανήτη το 2011 ήταν μια δύσκολη χρονιά

Το 2011 ήταν μια πολύ άσχημη χρονιά για τους κακούς του κόσμου. Αποχώρησαν από το πολιτικό σκηνικό, αλλά και από το σκηνικό γενικότερα, ο Osama bin Laden, o Kim Jong Il, και η τριπλέτα των Αράβων ηγετών Zine el-Abidine ben Ali, Hosni Mubarak, και Moammar Gaddafi.

Ο πρώτος σκοτώθηκε από Αμερικανούς

βατραχανθρώπους στο Πακιστάν. Ο δεύτερος πέθανε από έμφραγμα. Και οι δυο θα μπορούσαν να έχουν φύγει εδώ και 20 χρόνια. Απλά έφυγαν το 2011.

Από την άλλη, οι Άραβες ηγέτες έχασαν τις θέσεις του (και κάποιοι τη ζωή τους) εξαιτίας μοναδικών πολιτικών συγκυριών. Δέχθηκαν την επίθεση των λαών τους, σε μια αντίδραση στη συλλογική ταπείνωση και αγανάκτηση, που οφείλονταν στην απουσία πολιτικής φωνής και οικονομικών ευκαιριών.

Το θέμα δεν έχει τόσο να κάνει με έναν μοναχικό Τυνήσιο μανάβη, η αυτοκτονία του οποίου πυροδότησε τις εξεγέρσεις, ούτε με τα κοινωνικά δίκτυα ως οργανωτικά εργαλεία για την επανάσταση.

Το θέμα έχει να κάνει με το ότι οι ιστορικές αλλαγές συμβαίνουν όταν οι σπίθες έρχονται σε επαφή με τα προσανάμματα.

Ο Α`Π.Π θα γίνονταν, ακόμη και αν δεν μεσολαβούσε η δολοφονία του αρχιδούκα Φερδινάνδου. Ο πόλεμος του Βιετνάμ θα ξεσπούσε και χωρίς το περιστατικό στον Κόλπο του Τόνκιν. Οποιαδήποτε σπίθα αρκεί, όταν τα ξύλα είναι ξερά. Και μετά από δεκαετίες κακής διακυβέρνησης, η Μ. Ανατολή ήταν πια ώριμη για αλλαγή.

Ποια θα είναι η διαφορά από όλες αυτές τις αλλαγές; Κοιτώντας πίσω, το 2011 ήταν μια χρονιά μετάβασης, αλλά όχι μεταμόρφωσης.

Στη περίπτωση του Bin Laden, δεν θα αλλάξουν και πολλά.  Ακόμη και πριν πεθάνει, η Αλ Κάιντα είχε χάσει την ορμή της. Οι συγκεντρωθέντες διαδηλωτές στις πλατείες των αραβικών πόλεων δεν είχαν έμπνευση ούτε τον Bin Laden, ούτε την τρομοκρατική του οργάνωση. Ήταν καταστροφέας και όχι δημιουργός. Η απώλειά του δεν είναι σημείο καμπής. Ο μηδενισμός δεν αφήνει παρακαταθήκες.

Η αποκέντρωση που χαρακτηρίζει την σημερινή τρομοκρατία σημαίνει πως θα βρεθούν άλλοι, πέραν του Bin Laden, που θα συνεχίσουν το έργο του στις επόμενες δεκαετίες. Ή τουλάχιστον μέχρι η τρομοκρατία να απολέσει το κύρος της, και οι κυβερνήσεις (και κοινωνίες) πάψουν να την στηρίζουν και να την ανέχονται.

Ο Kim πάλι, αφήνει πίσω του μια αναχρονιστική σταλινικά οργανωμένη χώρα. Δεν είναι σίγουρο το αν ο γιος του θα μπορέσει να ελέγξει την εξουσία, ή αν θα προσφύγει σε βία εναντίον της Νότιας Κορέας για να τα καταφέρει. Αν το κάνει, θα είναι μεγάλο ρίσκο, και η Ν. Κορέα θα ανταποδώσει στρατιωτικά.

Το ερώτημα είναι ποια θα είναι η μοίρα της χώρας του; Πρόκειται για ένα κράτος απομεινάρι του παρελθόντος,  που έχει μεν στρατό, και πυρηνικά όπλα, αλλά και έναν χρόνια εξαθλιωμένο πληθυσμό.

Η Κίνα, που αποτελεί τον βασικό της εμπορικό εταίρο, και την πηγή τροφοδοσίας της, θα είναι αυτή που θα κρίνει το μέλλον της. Η ίδια φοβάται πως μια αστάθεια στον Βορρά θα οδηγούσε σε πλημμύρα προσφύγων στα εδάφη της, και σε συγκρούσεις στην χερσόνησο. Πέραν τούτου, οι Κινέζοι ηγέτες φοβούνται μια επα