Γιατί ο Πούτιν είναι μάλλον μετα-φασίστας παρά μετα-κομμουνιστής

Για να κατανοήσουμε τον Βλαντιμίρ Πούτιν, θα πρέπει να τον ακούσουμε. Θα πρέπει να κατανοήσουμε αυτό που θέλει. Το πιο σημαντικό, όμως, είναι να δούμε τι είναι αυτό που ο ίδιος επιδιώκει να αποτρέψει. Συχνά, οι φόβοι και οι αποστροφές ενός πολιτικού μπορεί να είναι πιο αποκαλυπτικοί από τα σχέδια και τις υποσχέσεις του.

Οπότε, τι είναι αυτό που οδηγεί την Πούτιν; Το κεντρικό θέμα όλων των ομιλιών του είναι ο φόβος της περικύκλωσης - η απειλή που αντιπροσωπεύεται από δυνάμεις που θέλουν να καταστείλουν το ρωσικό λαό, επειδή φοβούνται την εσωτερική του δύναμη. «Προσπαθούν συνεχώς να μας στριμώξουν σε μια γωνία, γιατί έχουμε μια ανεξάρτητη θέση, γιατί τη διατηρούμε και γιατί λέμε τα πράγματα όπως είναι και δεν ασχολούμαστε με την υποκρισία», είπε σε μια ομιλία στη Δούμα, στις 18 Μαρτίου. Σε μια τηλεοπτική συνέντευξη τον Απρίλιο είπε: «Υπάρχουν αρκετές δυνάμεις στον κόσμο που φοβούνται τη δύναμή μας, ‘το μέγεθός μας’, όπως το έθεσε ένας από τους ηγεμόνες μας. Κι έτσι επιδιώκουν να μας διασπάσουν».

Μια απειλή για τη ρωσική ψυχή

Εξακολουθεί να υπάρχει μια τάση να βλέπουμε την εξωτερική πολιτική του Κρεμλίνου κατά κύριο λόγο από γεωπολιτική σκοπιά - δηλαδή ότι η χώρα επιδιώκει να ανακτήσει μέρος του εδάφους που έχασε όταν διαλύθηκε η Σοβιετική Ένωση. Αλλά όταν ο Πούτιν μιλά για τον εχθρό του ρωσικού λαού, ο ίδιος μιλάει για κάτι πιο βαθύ και πιο βασικό. Οι δυνάμεις εναντίον των οποίων έχει κηρύξει τον πόλεμο δεν επιδιώκουν μόνο να επεκτείνουν την επιρροή τους όλο και περισσότερο στην Ανατολή – καταδιώκουν επίσης και την ρωσική ψυχή. Αυτό εννοεί όταν λέει ότι η Ρωσία πρέπει να αρχίσει μια πάλη εναντίον της Δύσης.

Αλλά τι βρίσκεται στην καρδιά αυτής της ψυχής; Ο Πούτιν έδωσε κάποιες ιδέες και γι’ αυτό. «Μου φαίνεται ότι ένας Ρώσος ή , σε ευρύτερη κλίμακα, ένα πρόσωπο του ρωσικού κόσμου, σκέφτεται κυρίως τον ανώτερο ηθικό ορισμό του, ορισμένες ανώτατες ηθικές αλήθειες», είπε στη συνέντευξη. Σε αντίθεση με αυτό είναι μια Δύση που έχει προσδιοριστεί από την προσωπική επιτυχία και την ευημερία ή, όπως αναφέρει ο Πούτιν, τον « εσώτερο εαυτό τους». Κατά την άποψη του προέδρου της, η μάχη που διεξάγει η Ρωσία είναι ιδεολογικού χαρακτήρα. Είναι ένας αγώνας ενάντια στην επιπολαιότητα του υλισμού, ενάντια στην απαξίωση των αξιών, ενάντια στη θηλυκοποίηση και τη μαλθακότητα της κοινωνίας - και ενάντια στη διάλυση όλων των παραδοσιακών δεσμών που αποτελούν μέρος αυτής της ανάπτυξης. Με λίγα λόγια, ενάντια σε οτιδήποτε «μη ρωσικό».

Ακόμα και σήμερα, πολλοί έχουν πρόβλημα να αναγνωρίσουν την αληθινή φύση ενός ανθρώπου που βρίσκεται στη διαδικασία της ανατροπής της ευρωπαϊκής ειρήνης. Ίσως δεν έχουμε το θάρρος να κάνουμε τις σωστές συγκρίσεις, επειδή μας θυμίζουν μια εποχή που νομίζαμε ότι είχαμε αφήσει πίσω μας. Εντός του Αριστερού Κόμματος της Γερμανίας και τμήματα των κεντροαριστερών Σοσιαλδημοκρατών, ο Πούτιν εξακολουθεί να θεωρείται ως ένας άνθρωπος φορμαρισμένος στην παράδοση του ηγέτη του Σοβιέτ, που αντιπροσωπεύει μια εξιδανικευμένη εκδοχή του σοσιαλισμού. Η άμεση αίσθηση της αλληλεγγύης είναι ακόμα εκεί. Βασίζεται σε μια παρεξήγηση, όμως, γιατί ο Πούτιν δεν είναι μετα - κομμουνιστής. Είναι μετα-φασίστας.

Μια αναζήτηση της σωστής ιστορικής αναλογίας θα πρέπει να επικεντρωθεί στα γεγονότα της Ρώμης του 1919 και όχι στο Σεράγεβο του 1914 . Δεν θα χρειαστεί πολύ για όσους εισχωρούν στον κόσμο της ανεξέλεγκτης αναπαραγωγής ειδήσεων και των μεταφορών, που χρωματίζουν τη σκέψη του Πούτιν, ώστε να εντοπίσουν χαρακτηριστικά που παρουσιάστηκαν επίσης κατά τη γέννηση του φασισμού. Υπάρχει η λατρεία του Πούτιν για το σώμα, η αγέρωχη ρητορική αυτοεπιβεβαίωση, η σπίλωση των αντιπάλων του ως έκφυλοι, η περιφρόνησή του για τη δημοκρατία και τον Δυτικό κοινοβουλευτισμό, ο υπερβάλλοντας εθνικισμός του.

Οι εχθροί της ελευθερίας στην ακροδεξιά στην Ευρώπη αισθάνθηκαν την αλλαγή του πολιτικού κλίματος νωρίς. Κατάλαβαν αμέσως ότι, στο πρόσωπο του Πούτιν, μιλά κάποιος ο οποίος συμμερίζεται τις εμμονές και τις αποστροφές τους. Ο Πούτιν ανταποδίδει αναγνωρίζοντας αυτούς τους ομοϊδεάτες. «Όσον αφορά την επανεξέταση των αξιών στις ευρωπαϊκές χώρες, ναι, συμφωνώ ότι είμαστε μάρτυρες αυτής της διαδικασίας», είπε στην πρόσφατη τηλεοπτική συνέντευξή του, επισημαίνοντας τη νίκη του Βίκτορ Ορμπάν στην Ουγγαρία και την επιτυχία της Μαρίν Λεπέν στη Γαλλία. Ήταν το μόνο θετικό πράγμα που είχε να πει στο σύνολο της τετράωρης συνέντευξης.

Μια ιστορική αποστολή για το ρωσικό λαό

Όταν εισήχθησαν για πρώτη φορά πριν από ένα χρόνο, ο λαός, επίσης, απέτυχε να αναγνωρίσει την αληθινή έννοια των νέων αντι-γκέι νόμων της Ρωσίας. Αλλά σήμερα είναι σαφές ότι σηματοδότησαν την εμφάνιση της νέας Ρωσίας. Αυτό που ξεκίνησε ως ένα αντι - γκέι δίκαιο συνεχίζει τώρα σε ένα άλλο επίπεδο: η λογική εξέλιξη της πεποίθησης ότι ορισμένες ομάδες είναι κατώτερες είναι η πίστη στην ανωτερότητα του ίδιου του λαού του.

Και όταν ο Πούτιν θυμίζει το μύθο της Μόσχας ως «Τρίτη Ρώμη», είναι σαφές ότι εκχωρεί στο ρωσικό λαό μια ιστορική αποστολή. Η ευθύνη πέφτει στη Ρωσία, όχι μόνο για να σταματήσει την παρακμή της Δύσης στα σύνορά της, αλλά και για να παρέχει ένα τελευταίο προπύργιο για όσους είχαν ήδη παραιτηθεί από την ελπίδα σε αυτόν τον αγώνα. Αλλά λέει επίσης ότι η Ρωσία δεν μπορεί ποτέ να τα παρατήσει. «Ο θάνατος είναι φρικτός, έτσι δεν είναι;» ρώτησε ο Πούτιν τους θεατές στο τέλος της τηλεοπτικής εμφάνισής του. «Αλλά όχι, φαίνεται ότι μπορεί να είναι όμορφος αν υπηρετεί το λαό: ο θάνατος για τους φίλους κάποιου, τους ανθρώπους του ή για την πατρίδα, για να χρησιμοποιήσω την σύγχρονη λέξη». Πιο φασιστικό απ’ αυτό δεν γίνεται.

http://www.spiegel.de/international/world/speeches-by-russian-president-putin-betray-fascist-inspiration-a-967283.html

Διαβάστε περισσότερα