Η χαμένη γενιά της Ισπανίας

Ο Daniel Lorente δούλεψε σε οικοδομές, έψησε μπιφτέκια στο McDonald’s, εργάστηκε ως σύμβουλος σε κατασκηνώσεις, ως αντιπρόσωπος εταιρίας τηλεμάρκετινγκ, και ως θυρωρός.

Καμιά από αυτές τις μερικής απασχόλησης εργασίες του, δεν κράτησαν πάνω από επτά μήνες. Τον απέλυαν από την καθεμιά, την ώρα που η ισπανική οικονομική κρίση της Ισπανίας, αποκτούσε τρομακτικές, και ιστορικές διαστάσεις. Σήμερα, ο 21χρονος το μόνο που βλέπει ως μέλλον, είναι το αδιέξοδο.

«Πως θα τα καταφέρω, αν δεν έχω μια σταθερή δουλειά, να πάρω για παράδειγμα ένα στεγαστικό δάνειο; Πως θα παντρευτώ;

Πως θα αγοράσω κάτι που κοστίζει ακριβά; Δεν υπάρχει μέλλον».

Ο νεαρός Lorente είναι ένας από τους εγκλωβισμένους της «χαμένης γενιάς» των εικοσάρηδων Ισπανών, που δεν έχουν δουλειά, και που δεν έχουν καμία προοπτική. Οι μισοί σχεδόν από τους Ισπανούς ηλικίας 16-24 είναι άνεργοι. Ένα ποσοστό, που είναι το υψηλότερο ανάμεσα σε όλες τις χώρες της ευρωζώνης.

Είναι μια συγκλονιστική εικόνα, μιας σημαδεμένης νεολαίας, που απειλεί να διαρρήξει τον κοινωνικό ιστό της χώρας για πολλά χρόνια στο μέλλον. Που καταστρέφει όνειρα, διαλύει οικογένειες, και που διαβρώνει την άλλοτε ευμάρεια ενός όλο και πιο γερασμένου πληθυσμού.

Όπως λέει η εργατολόγος Gayle Allard, «τίθεται σε κίνδυνο το κοινωνικό κράτος… όσοι νέοι μπαίνουν σήμερα στην αγορά εργασίας, ανήκουν σε μια χαμένη γενιά. Χάνουν το πλεονέκτημα της νιότης τους, καθώς και την ζέση τους. Όλα αυτά ποτέ δεν επανέρχονται, αφού χάνονται για πάντα».

Τα ποσοστά ανεργίας είναι πρωτοφανή: 48.6% για τους Ισπανούς μεταξύ 16-24 χρόνων, και 39% για αυτούς μεταξύ 20-29. Πρόκειται για συγκλονιστικά ποσοστά, με σκληρές συνέπειες για μια χώρα που συνήθισε στην ευμάρεια, βασιζόμενη σε μια άνθηση των ακινήτων, που όμως κατέρρευσε το 2008.

Τώρα, υπάρχει ο κίνδυνος οι 1.6 εκατομμύρια νέοι σε ηλικία άνεργοι, σε μια χώρα 47 εκατομμυρίων κατοίκων, να μην έχουν ποτέ καμιά ευκαιρία για επαγγελματική σταδιοδρομία. Είναι πολύ πιθανό, να μην μπορέσουν να αποκτήσουν δικό τους σπίτι, ή καταθέσεις, μέχρι να γίνουν τουλάχιστον 40 ετών.

Και τότε είναι που θα χρειαστεί να πληρώσουν ακόμη πιο μεγάλους φόρους, προκειμένου να διατηρηθεί το κοστοβόρο ισπανικό κράτος πρόνοιας.

Πέραν αυτού, θα πρέπει να αναβάλλουν την τεκνοποίηση, ή να κάνουν λιγότερα παιδιά από τους γονείς τους, μειώνοντας ακόμη περισσότερο την ήδη συρρικνούμενη γεννητικότητα μιας χώρας που όλο και γερνάει πληθυσμιακά. Αυτό σημαίνει πως όλο και λιγότεροι θα είναι επιφορτισμένοι με το κόστος της φροντίδας των πάμπολλων συνταξιούχων.

«Πρόκειται για μια ιστορική απώλεια…», λέει η  Allard. «Η οικονομία δεν έγινε  πιο παραγωγική, αν και ήταν διαθέσιμοι αρκετοί εκπαιδευμένοι και μορφωμένοι νέοι. Δεν θα εκπλαγώ αν όλοι αυτοί επαναστατήσουν απέναντι στα νέα φορολογικά βάρη».

Ήδη επικρατεί πολύ θυμός και μεγάλη αγανάκτηση στους νέους της Ισπανίας. Χιλιάδες  βγήκαν στους δρόμους, και έστησαν αντίσκηνα στα πάρκα και στις πλατείες των ισπανικών πόλεων πέρσι