Η Μέρκελ αντέχει και ανθίσταται

Με την Ελλάδα έτοιμη να περάσει το κατώφλι της εξόδου του ευρώ, η Α. Merkel δέχεται πιέσεις από παντού, προκειμένου να ενδώσει, και να δώσει… Η γερμανική οικονομία είναι ισχυρή, και τα κόστη δανεισμού χαμηλά. Θα μπορούσε λοιπόν κάλλιστα να πληρώσει, για να σώσει τους εξασθενημένους της εταίρους. Ή τουλάχιστον έτσι ικετεύουν την καγκελάριο κάποιοι ομόλογοί της.

Η Merkel όμως κρατάει

σφιχτά την τσάντα της, αρνούμενη να την παραδώσει στους σπάταλους γείτονες της. Δεν θέλει οι ψηφοφόροι της να φορτωθούν μεγαλύτερο βάρος στην διάσωση της ευρωζώνης, ειδικά όταν πρόκειται για κράτη που δεν μπορούν, ή που δεν θέλουν να ζήσουν βάσει των δυνατοτήτων τους.

Η Merkel είναι πλέον κάτι σαν η Ευρωπαία χωροφύλακας, που θυμίζει μια άλλη σιδηρά κυρία του παρελθόντος.

Στη διάρκεια της δεκαετίας του `80, η Margaret Thatcher είχε κερδίσει αυτόν τον τίτλο, αφού ήταν αφοσιωμένη στην αυστηρή, και καθόλου δημοφιλή συντηρητική οικονομική πολιτική της πειθαρχημένης λιτότητας.
Στη τελευταία συνάντηση των Βρυξελλών, η μεγάλη ιδέα που συζητήθηκε ήταν τα ευρωομόλογα, ένα είδος δανείου δηλαδή, που θα το εγγυούνται συλλογικά τα 17 μέλη της ευρωζώνης. Η πιο σημαντική όμως εγγύηση θα είναι αυτή της Γερμανίας, που αποτελεί την πιο ισχυρή οικονομία, και που διαθέτει την καλύτερη πιστοληπτική βαθμονόμηση.

Η έκδοση ευρωομολόγων με την στήριξη του Βερολίνου, θα πρόσφερε μια χαμηλού κόστους χρηματοδότηση προς τις ασθενείς οικονομίες της Ιταλίας και της Ισπανίας, καθώς και προς αυτήν της πολύ μικρότερης, και εντελώς ιδιάζουσας, Ελλάδας.

Πριν γίνει όμως κάτι τέτοιο, οι χώρες της ευρωζώνης θα πρέπει να επιβάλλουν αυστηρότερους περιορισμούς ώστε να διασφαλιστεί πως η νέα πίστωση δεν θα αποτελέσει μια ακόμη αφορμή για σπατάλες, όπως αυτές που βύθισαν την Ελλάδα, την Ισπανία, και άλλους στον όλεθρο.
Σίγουρα η ευρωζώνη χρειάζεται μια δημοσιονομική ένωση, στην οποία το ένα μέλος θα βοηθά το άλλο. Χρειάζεται όμως και ένα σύστημα που να εξασφαλίζει την δημοσιονομική πειθαρχία στα σπάταλα μέλη της. Επίσης χρειάζεται κεφάλαια, και μια πιο αυστηρή τραπεζική επιτήρηση. Μάλιστα, τα κράτη μέλη θα πρέπει να παραχωρήσουν λίγη από την εθνική τους κυριαρχία, για χάρη της ενοποιημένης ευρωπαϊκής οικονομίας. Μόνο τότε θα μπορούσε να ξεκαθαριστεί το κόστος ενός νέου συλλογικού δανεισμού, το οποίο θα μείωνε τα κόστη δανεισμού για πολλά από τα υπερχρεωμένα κράτη της ευρωζώνης.
Η Γαλλία είναι μια από τις χώρες που διστάζουν να παραχωρήσουν τον έλεγχο του τραπεζικού τους τομέα σε μια κεντρική ευρωπαϊκή αρχή. Παρόλα αυτά, ο νέος πρόεδρος της Γαλλίας ζητάει επίμονα από το Βερολίνο να συμφωνήσει στα ευρωομόλογα, χωρίς όμως να παράσχει τις απαραίτητες δικλείδες ασφαλείας.
Από άποψης εσωτερικής πολιτικής, η θέση του Ολάντ έχει κάποιο νόημα. Η Γαλλία χρωστάει πολλά, και όπως και η Αμερική, πρόσφατα έχασε την πιστοληπτική της αξιολόγηση του ΑΑΑ. Η χώρα χρειάζεται δημοσιονομική λιτότητα, και οι τράπεζές της χρειάζονται κεφάλαια. Το να συμφωνήσει η Γερμανία στην συνυπογραφή