Η ΝΔ, ο μεγαλοϊδεατικός πατριωτισμός και πρόκληση της ιστορίας

Δεν θα ήταν υπερβολή να λεχθεί ότι  η επιλεγόμενη « κεντροαριστερά» οδηγείται στον πολιτικό της «Μεσαίωνα». Χωρίς κάτι καινούργιο σε ιδέες, πρόσωπα, πρακτικές και οράματα, μοιραία τεμαχίζεται σε μικρά πολιτικά φέουδα, με βασικό κριτήριο διαχωρισμού την όποια  απήχηση έχουν ακόμη οι παλιοί και νέοι «τιμαριούχοι» σε κομμάτια του κομματικού της πυρήνα.

Την ίδια στιγμή η κεντροδεξιά  δεν βρίσκεται απλά μπροστά σε μια ιστορική  εκλογική «ολική επαναφορά», αλλά σε κάτι ασυγκρίτως σημαντικότερο: Στην αμφισβήτηση της ιδεολογικής  κυριαρχίας της Αριστεράς. Βρίσκεται μπροστά σε μια πρωτοφανή νίκη στον χώρο των αξιών, καθώς η κρίση ανέδειξε όλα τα εγγενή προβλήματα μιας οικονομίας στην οποία το κράτος διαδραμάτιζε κεντρικό ρόλο ως  ο βασικότερος «παίκτης» και μιας κοινωνίας που είχε δομηθεί πάνω σε συντεχνιακά συμφέροντα και επαγγελματικές κληρονομικές «κάστες», οι οποίες  και επιζητούσαν πάντοτε ένα μεγαλύτερο κομμάτι από την κρατική πίτα.

Στην ουσία της η ελληνική πραγματικότητα ήταν μια «μετασοβιετικού» τύπου κατάσταση με ισχυρές δόσεις ελευθεριότητας και ασυδοσίας. Κεντρικός σχεδιασμός των προμηθειών και των πολυδάπανων δημόσιων έργων, κρατική «προστασία» των επιχειρήσεων, επιδοτούμενη επιχειρηματικότητα,  δαιδαλώδεις γραφειοκρατικές διαδικασίες στη διοίκηση για να βγάζουν το «παντεσπάνι» τους οι κομματικοί κρατικοί λειτουργοί.

Η οικονομική κρίση ανέδειξε την πραγματική κατάσταση της Ελλάδας. Πριν, ωραιοποιούσαμε νοσηρές πραγματικότητες, στρογγυλεύαμε «γωνίες», θεωρούσαμε περίπου ως «φυσικό δίκαιο» κραυγαλέα προνόμια ολόκληρων επαγγελματικών ομάδων, “αυτονόητες” τις πολυεπίπεδες αγκυλώσεις του συστήματος, χάσιμο χρόνου την οικοδόμηση ενός νέου κοινωνικού υποδείγματος.

Η κρίση απότομα και άγαρμπα έφερε όλα τα θέματα στο τραπέζι. Και κατά γενική ομολογία  αυτό που διαπιστώνεται είναι  ότι  δεν υπήρξε ποτέ πραγματικά ελεύθερη οικονομία, κανόνες για το επιχειρείν, ίσες ευκαιρίες για όλους.

Λογικά,  θα περίμενε κανείς να δει στον πολιτικό στίβο μια ενωμένη κεντροδεξιά που θα έτρεχε προς τον εκλογικό της θρίαμβο και την ιδεολογική της επικράτηση. Αντίθετα βλέπουμε κάποιες  φυγόκεντρες τάσεις με έντονα προσωπικά χαρακτηριστικά. Η δανειακή σύμβαση αποτέλεσε απλά μια πρώτης τάξεως αφορμή για διαφοροποιήσεις.

Άλλωστε η σύνθεση δύο θεωρητικά αντίθετων ιδεολογιών, του πατριωτισμού και του φιλελευθερισμού, δεν είναι εύκολα κατανοητή και στο «κενό νοήματος» υπεισέρχονται τα μικρά κόμματα.

Το μπόλιασμα  της πατριωτικής ιδεολογίας μέσα σε ένα γνήσια φιλελεύθερο οικονομικό μοντέλο, παρουσιάζει ένα μόνο  πρόβλημα: δεν εκλαϊκεύεται εύκολα. Η «πατριωτικά φιλελεύθερη» δεξιά επιδιώκει την απόλυτη ελευθερία των πολιτών, μέσα σε μια ευνομούμενη πολιτεία. Θέλει να οικοδομήσει ένα εθνικό κράτος, το οποίο θα βρίσκεται στον σκληρό  πυρήνα της ευρωπαϊκής οικογένειας, ως βασικός εταίρος και όχι ως φτωχός συγγενής.

Χωρίς την πατριωτική διάσταση, ο φιλελευθερισμός τείνει να αφορά μόνο το μεγάλο κεφάλαιο, τη διεθνοποιημένη αγορά, την κ