Η πραγματικότητα ξεπερνά πάντα την φαντασία

Ξεκίνησα χθες να ξαναδιαβάζω ένα πολύ καλό βιβλίο, που κάποτε μου είχε κάνει ιδιαίτερη εντύπωση, αλλά που το είχα θεωρήσει ελαφρώς υπερβολικό. Αποδεικνύεται όμως πως κάθε άλλο παρά υπερβολικό ήταν.

Μιλάω για το βιβλίο  Confessions of an Economic Hitman, του  John Perkins.

Πρόκειται για αυτοβιογραφικό βιβλίο, που πρωτοκυκλοφόρησε το 2004, και το είχα διαβάσει το 2006. Γράφτηκε δηλαδή σε ανύποπτο χρόνο, πριν από την παγκόσμια κρίση που ξέσπασε το 2008, και που στη συνέχεια

κατάντησε την Ελλάδα ένα διεθνές πειραματόζωο της παγκοσμιοποίησης.

Και όμως, αν διαβαστεί προσεχτικά, το βιβλίο τα προβλέπει όλα. ‘Η μάλλον τα περιγράφει όλα.

Όπως λέει ο ίδιος ο συγγραφέας, που ήταν ένας «οικονομικός εκτελεστής», πρόκειται για ειδικούς επαγγελματίες, που αμείβονται πλουσιοπάροχα, προκειμένου να εξαπατήσουν ανεξάρτητα και κυρίαρχα κράτη, και  κάποιοι (επιχειρήσεις, τράπεζες, κ.ά) να κερδίσουν τρισεκατομμύρια δολάρια εις βάρος τους.

Ο τρόπος και οι μέθοδοι που χρησιμοποιούν, είναι τα παραποιημένα οικονομικά στοιχεία, οι στημένες εκλογές, οι μίζες, οι εκβιασμοί, ακόμη και οι σεξουαλικές χάρες, και οι παγιδεύσεις.

Στο τέλος, αν όλα αυτά δεν πετύχουν, υπάρχουν και οι … δολοφονίες.

Εν ολίγοις, ο Perkins, όπως και άλλοι «συνάδελφοί» του, εργάζονταν για λογαριασμό μιας διεθνούς εταιρίας συμβούλων, με σκοπό να πειστούν διάφορα τριτοκοσμικά και φτωχά κράτη να συνάψουν δανειακές συμβάσεις, και τα χρήματα να δοθούν σε αμερικανικές κατασκευαστικές και άλλες εταιρίες για βαρυσήμαντα έργα (αεροδρόμια, γέφυρες, εργοστάσια, κλπ).

Μόλις όμως τα κράτη αυτά φορτώνονταν με δυσβάσταχτα χρέη που ήταν αδύνατον να εξυπηρετηθούν, η αμερικανική κυβέρνηση άρχιζε τους ωμούς εκβιασμούς, με απώτερο σκοπό την άνευ όρων παράδοση των φυσικών πόρων των χωρών αυτών στα νύχια των αμερικανικών πολυεθνικών.

Στην ουσία, οι εκτελεστές αυτοί έχτισαν, και συνεχίζουν να χτίζουν τα θεμέλια της παγκοσμιοποίησης, και της υποδούλωσης των λαών.

Δημιουργούν, με διάφορα κόλπα, τις κατάλληλες προϋποθέσεις ώστε τα αδύναμα κράτη να παραδοθούν στις ορέξεις του κορπορατισμού, που κυβερνάει παρασκηνιακά τον κόσμο.

Και όπως η κλασική μαφία, έτσι και αυτοί χρησιμοποιούν το μεγάλο όπλο του εκβιασμού. Κάνουν «χάρες» σε διάφορους, ελαστικής συνείδησης, πολιτικούς ηγέτες, προσφέροντας τους χρήματα, σεξ, καριέρες, κλπ. και στη συνέχεια, όταν τους έχουν για τα καλά στο χέρι, οι ηγέτες αυτοί μετατρέπονται σε πειθήνια όργανα του διεθνούς κεφαλαίου, άσχετα αν στη χώρα τους το παίζουν «εθνικοί ήρωες».

Το κλου της υπόθεσης είναι ότι στις ελάχιστες φορές που οι μέθοδοι αυτές δεν πετυχαίνουν τον σκοπό τους, τότε είναι που μπαίνουν στο παιχνίδι τα λεγόμενα «τσακάλια». Κανονικοί δηλαδή εκτελεστές, που δεν διστάζουν να στήσουν πραξικοπήματα, ανατροπές κυβερνήσεων, ή ακόμη και δολοφονίες πολιτικών ηγετών.

Ο συγγραφέας αναφέρει χαρακτηριστικά τον θάνατο δυο τέτοιων πολιτικών ηγετών, σε «δυστυχήματα», που κάθε άλλο παρά δυστυχήματα ήταν. Του προέδρου του Ιση