Καλή η συμφωνία, ας κοιτάξουμε τώρα τους ανθρώπους…

 Του Κώστα Ροδινού

Ο γνωστός αρθρογράφος των Financial Times Wolfgang Munchau, έγραφε δηκτικά πριν από περίπου μια εβδομάδα: «Κατά την πολυετή μου εμπειρία στις Βρυξέλλες, έμαθα να μην υποτιμώ ποτέ την ικανότητα των Ευρωπαίων τεχνοκρατών να βρουν χρήματα. Θα παρατείνουν δάνεια, θα μειώσουν επιτόκια και θα δημιουργήσουν ένα ιδιαίτερα πολύπλοκο και θολό όχημα ειδικού σκοπού εάν χρειαστεί. Εάν δεν βρουν όλα τα χρήματα, θα βρουν τα μισά από όσα χρειάζονται για το μισό χρονικό διάστημα και θα επανέλθουν

στο θέμα τον επόμενο χρόνο για να βρουν τα υπόλοιπα. Δεν επικροτώ αυτήν τη στρατηγική. Αντιθέτως. Λέω απλώς ότι θα βρουν τα χρήματα.»

Το θυμήθηκα καθώς διάβαζα τα σχετικά με την πρωϊνή απόφαση του Eurogroup.

Να αρχίσουμε από τα βασικά:

 

Πρώτον,  προφανώς και δεν πρόκειται για  μια απόφαση που λύνει το πρόβλημα της χώρας μας οριστικά, άλλωστε δεν νομίζω να το περίμενε κανένας αυτό. Eίναι όμως μια σημαντική συμφωνία  που προσφέρει στη χώρα μια ευκαιρία και ανοίγει νέα προοπτική. Ίσως την καλύτερη από τότε που άρχισε αυτή η περιπέτεια για αυτό και δεν πρέπει να περάσει αναξιοποίητη.

 

Δεύτερον, για όσους έσπευσαν από το πρωί να επιδοθούν  σε πικρόχολη κριτική, θα τους υπενθυμίσω ότι ούτε εύκολη ήταν η συμφωνία, ούτε δεδομένη. Άλλωστε όλοι θυμόμαστε τον κ. Τσίπρα να ρωτάει τον Πρωθυπουργό στη Βουλή τι θα κάνει, αν δεν πάρει τη δόση! Εν μέσω κρίσης και αυξανόμενων ανησυχιών για τη διεθνή οικονομία,  για καμιά κυβέρνηση δεν θα είναι εύκολο να περάσει από το κοινοβούλιό της προγράμματα στήριξης τρίτων χωρών. Και για να έρθει αυτή η απόφαση χρειάστηκε επίπονη δουλειά. Ας βρούν τη γενναιότητα, επιτέλους,…

 

Τρίτον,  για να είμαστε ειλικρινείς. Ούτε το χρέος στο 120% του ΑΕΠ, πολύ δε περισσότερο στο 124% είναι βιώσιμο, όσο η οικονομία μας βρίσκεται σε ύφεση. Ακόμα και όταν εισέλθει  σε  ρυθμούς ανάπτυξης (που θα είναι χαμηλοί στην αρχή) και πάλι δεν θα είναι.   Αυτά είναι λογιστικά τερτίπια. Εδώ οι τεχνοκράτες της τρόϊκας έπεφταν έξω στην εκτίμηση του χρέους από χρόνο σε χρόνο, θα το πετύχουν σε μια δεκαετία; Δεν τρέφω αυταπάτες. Όμως για πρώτη φορά μπήκε στο τραπέζι και έγινε μια ουσιαστική συζήτηση για τη βιωσιμότητα του χρέους μας. Και επειδή λύσεις υπάρχουν, είμαι κάτι παραπάνω από βέβαιος ότι στο τέλος θα επιλεγεί κάποια οριστική.

 

Τέταρτον, η νέα συμφωνία αφήνει ακόμα δυο δυνατότητες για περαιτέρω μείωση του χρέους μας στο μέλλον. Την μεταφορά του κόστους ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών στον ESM  και δεύτερον το «κούρεμα» των πιστωτών του δημοσίου τομέα. Το θέμα ετέθη και αν τα πράγματα εξελιχθούν κατά τρόπο ανεκτό, είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι θα επανέλθει και από  το ΔΝΤ,αλλά και από την ελληνική πλευρά.

Πέμπτον, η απόφαση των Ευρωπαίων εταίρων για μια δραστική μείωση των επιτοκίων δανεισμού, όπως και η επιστροφή των κερδών από τα ελληνικά ομόλογα, σηματοδοτεί, μετά από πολύ καιρό,  μια ειλικρινή εκδήλωση αλληλεγγύης.  Επειδή πολλά ακούστηκαν για τον ρόλο του ΔΝΤ και την π