Κώστας Σημίτης: Από πότε οι μεγάλοι μεταρρυθμιστές χαντακώνουν τις χώρες τους;

Όσοι έχουν μνήμη γνωρίζουν ότι πρόκειται για τον πρωθυπουργό των Ιμίων και της δημοσιονομικής εκτροπής. Η μυθοπλασία περί τεράστιου μεταρρυθμιστή σκοντάφτει στους αριθμούς και στα γεγονότα – Σχεδόν το σύνολο των πολιτικών ονομάτων που έχει συνδέσει ο μέσος Έλληνας με τη διαφθορά ευδοκίμησε μπουλουκηδόν στις κυβερνήσεις Σημίτη

Του Βασίλη Γαλούπη

Τα τελευταία χρόνια ο Κώστας Σημίτης κάθεται

αναπαυτικά στο βάθρο του μεγάλου μεταρρυθμιστή, σε έναν θρόνο που επιμελώς κατασκευάζεται και φιλοτεχνείται από τα δεκάδες διασκορπισμένα πολιτικά «παιδιά» του, τους δορυφόρους του σε αυτόν τον τεχνητό μικρόκοσμο. Στόχος είναι να λάβει διαστάσεις μύθου το προφίλ του. Αποθεωτικά δημοσιεύματα, διθυραμβικές δηλώσεις και εκδηλώσεις προς τιμήν του, όπως η χθεσινή, συμπληρώνουν το παζλ εξιδανίκευσης.

Ασφαλώς και πρόκειται περί μυθοπλασίας. Όσοι δεν έχουν κοντή μνήμη γνωρίζουν ότι εκείνη η οκταετία Σημίτη εξακολουθεί να ταλαιπωρεί μέχρι σήμερα την Ελλάδα.

Ακόμα και τώρα επιχειρείται να παγιωθεί ως αλήθεια ο αστικός μύθος ότι ο Σημίτης ήταν ένας πολύ καλός διαχειριστής των δημοσιονομικών. Οι επίσημοι αριθμοί δείχνουν αδιαμφισβήτητα ότι την οκταετία 1996-2003 το δημόσιο χρέος πρώτη φορά εκτινάχθηκε σε τέτοιο βαθμό. Σχεδόν διπλασιάστηκε! Το παρέλαβε κάτω από 100 δισ. ευρώ και το άφησε στα 180 δισ. ευρώ. Κοινώς, όσο ελληνικό χρέος είχε συσσωρευτεί όλες τις δεκαετίες του ελληνικού κράτους προ Σημίτη άλλο τόσο δημιουργήθηκε επί ημερών του.

Λόγω χρυσοπληρωμένων έργων των Ολυμπιακών Αγώνων, η Ελλάδα βρέθηκε αναμενόμενα σε καθεστώς ισχυρής ανάπτυξης εκείνο το διάστημα, με συνέπεια το πρόβλημα χρέους να κρύβεται ακόμα κάτω από το χαλί. Η «βόμβα» που παρέδωσε ο Σημίτης στον Καραμανλή έσκασε τα αμέσως επόμενα χρόνια από το ολυμπιακό πάρτι-φούσκα, όταν ακολούθησε αναπόφευκτα η ύφεση. Η αλήθεια είναι ότι επί Σημίτη το χρέος απέκτησε τέτοια δυναμική που πρακτικά ήταν αδύνατον να φρεναριστεί.

Ο δεύτερος μύθος έχει να κάνει με το εκσυγχρονιστικό πνεύμα Σημίτη. Οι υπερκοστολογήσεις στα μεγάλα δημόσια έργα, ο σκιώδης τρόπος αναθέσεων και τα αποδεδειγμένα μαγειρέματα στους δημοσιονομικούς δείκτες, με βοήθεια και της Goldman Sachs, καταρρίπτουν εύκολα κι αυτό το ωραιοποιημένο αφήγημα.

Τα ελλείμματα εμφανίζονταν τεχνηέντως μειωμένα, ώστε να δοθεί το ευρωπαϊκό πράσινο φως για την ένταξη στο νέο νόμισμα, ενώ η εγκυρότητα των ελληνικών στατιστικών στοιχείων αμφισβητούνταν συχνά από τη Eurostat. Η ευρωπαϊκή κρίση εμπιστοσύνης για τα στοιχεία που εμφάνιζε η χώρα μας -και τα βρήκαμε μπροστά μας το 2010- έχει αφετηρία την εποχή Σημίτη, με τη… δημιουργική λογιστική του.

Ο τρίτος μύθος αφορά την καλλιέργεια του προφίλ μετριοπαθούς πολιτικού που πάντα ζύγιζε τα λόγια του. Ο Σημίτης και υπουργοί του φούσκωναν τις προσδοκίες για το Χρηματιστήριο, υποσχόμενοι δημοσίως 5.000 μονάδες, όταν το Χ.Α. ήταν ακόμα πολύ πιο χαμηλά.

Ο δήθεν πραγματιστής πρωθυπουργός μιλούσε τότε για «λαϊκό καπιταλισμό». Μαζί με τον υπουργό Εθνικής Οικονομίας Γιάννο Παπαντωνίου προέτρεπε ουσιαστικά τους μικροκαταθέτες να τζογάρουν τα λεφτά τους σε μετοχές. Πολύς ανυποψίαστος κόσμος δελεάστηκε και καταστράφηκε σε μια νύχτα με το κραχ του 1999. Η κυβέρνηση Σημίτη δεν έκανε τίποτα για να βρεθούν οι ένοχοι του σκανδάλου.

Οι «κήρυκες» του… μεγαλείου του Σημίτη αλλοιώνουν τη σύγχρονη Ιστορία, όταν επιλέγουν να αγνοούν ότι ο ίδιος ο τότε πρωθυπουργός διόρισε επί πέντε ολόκληρα χρόνια υπουργό Άμυνας τον Άκη Τσοχατζόπουλο, τον πρωταγωνιστή στο σκάνδαλο με τις μίζες στα Εξοπλιστικά. Ο Τσοχατζόπουλος τοποθετήθηκε από τον Σημίτη για τρία χρόνια και υπουργός Ανάπτυξης, πάνω στον πυρετό για την άρον άρον ολοκλήρωση των διαρκώς υπερκοστολογούμενων ολυμπιακών έργων. Επί οκταετίας Σημίτη ο Τσοχατζόπουλος δεν έμεινε ούτε μία μέρα άνευ κρίσιμου χαρτοφυλακίου.

Όταν στις 24 Οκτωβρίου 2001 ολοκληρώθηκε η θητεία Τσοχατζόπουλου στο υπουργείο Άμυνας, ο Σημίτης διόρισε εκεί τον Γιάννο Παπαντωνίου, έως το 2004. Και ο Παπαντωνίου κατηγορήθηκε για μίζες εκατομμυρίων ευρώ με τις φρεγάτες, προκαλώντας ζημία στο Ελληνικό Δημόσιο 400.000.000 ευρώ! Παρά το γεγονός ότι προφυλακίστηκε και στη συνέχεια αποφυλακίστηκε, η δίκη του έως σήμερα… εκκρεμεί.

Ο Τάσος Μαντέλης παραδέχθηκε το 2010, κατά την κατάθεσή του στην Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής για την υπόθεση Siemens, την είσπραξη προεκλογικής χορηγίας 200.000 μάρκων το 1998, όταν ήταν υπουργός Μεταφορών επί Σημίτη. Στις 13 Απριλίου 2011 καταδικάστηκε από το Τριμελές Εφετείο Αθηνών με ποινή φυλάκισης τριών ετών για ψευδή υποβολή «πόθεν έσχες».

Ένας από τους στενότερους συνεργάτες του Σημίτη, ο Θεόδωρος Τσουκάτος, αντιμετώπισε τη δικαστική δίωξη, όταν κατηγορήθηκε για τα «χαμένα» 1.000.000 μάρκα που μπήκαν στα ταμεία του ΠΑΣΟΚ το 1999 από τη Siemens του κατηγορούμενου ως μιζαδόρου Χριστοφοράκου. Τελικά, χρόνια μετά, η απόφαση του δικαστηρίου κήρυξε αθώο τον Τσουκάτο, ωστόσο, όπως ειπώθηκε, τα χρήματα κατέληξαν κανονικά στο ΠΑΣΟΚ.

Σχεδόν το σύνολο των ονομάτων που έχει συνδέσει ο μέσος Έλληνας με τη διαφθορά στην Ελλάδα ευδοκίμησε μπουλουκηδόν στις κυβερνήσεις Σημίτη. Όμως υπάρχει κι άλλο ένα δόγμα της εποχής του πρώην πρωθυπουργού που, δυστυχώς, κυριαρχεί, ειδικά σήμερα. Είναι αυτό του «κατευνασμού» απέναντι στην Τουρκία. Λόγω του Σημίτη είναι «γκρίζα» τα Ίμια. Είναι ο άνθρωπος που ντρόπιασε όλη την ελληνική Ιστορία με τη δουλοπρεπή δήλωσή του από το βήμα της Βουλής «ευχαριστούμε τους Αμερικανούς».

Όσοι ξεχνούν εύκολα ας καταπίνουν την προπαγάνδα των υμνητών του Σημίτη. Όσοι έχουν μνήμη, όμως, γνωρίζουν ότι πρόκειται για την οκταετία των μεγαλύτερων σκανδάλων, των Ιμίων, της υποτακτικότητας και της δημοσιονομικής εκτροπής της χώρας. Όλες οι αστήρικτες φαντασιώσεις περί μεγάλου εκσυγχρονιστή σκοντάφτουν πάνω στους αριθμούς και στα γεγονότα.

The post Κώστας Σημίτης: Από πότε οι μεγάλοι μεταρρυθμιστές χαντακώνουν τις χώρες τους;   appeared first on antinews.gr.