Μόνη λύση ο συμβιβασμός

Του Γιώργου Κ. Στράτου

Η κληρονομιά τόσο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας όσο και της διαδόχου της βρετανικής δεν υπήρξε η καλύτερη δυνατή ούτε για τους Παλαιστινίους ούτε για τους Εβραίους. Προτάσσοντας την εξασφάλιση των δικών τους συμφερόντων, πάντα στη βάση του «διαίρει και βασίλευε», απέφυγαν επιμελώς τις καθαρές λύσεις για τα νέα κράτη που δημιουργούνταν στην περιοχή, για να μπορούν να ανανεώνουν την παρουσία τους ως ρυθμιστές της κατάστασης όταν αυτή ξέφευγε.

Την ίδια παράδοση ακολούθησαν και οι υπερδυνάμεις

των χρόνων του Ψυχρού Πολέμου, ενισχύοντας η καθεμία τον δικό της σύμμαχο εις βάρος του εχθρού του και οι δύο μαζί εις βάρος της μόνιμης ειρήνευσης ανάμεσά τους. Όταν οι ΗΠΑ έμειναν μόνες κυρίαρχοι στον κόσμο, και ειδικά μετά την αποτυχία της Αραβικής

Άνοιξης και την εμφάνιση των ακραίων Ισλαμιστών, τα πράγματα ξέφυγαν εντελώς. Είτε με την άκριτη υποστήριξη είτε με τις χορηγίες τρόμου.

Ξέφυγαν τόσο, που οι αντιμαχόμενοι παραγνωρίζουν, ως ιδανικοί επίδοξοι αυτόχειρες, ότι είναι αδύνατο για ένα έθνος, ένα κράτος να ζει διαρκώς σε κατάσταση πολέμου, ούτε και είναι δυνατό μια δύναμη καταστολής ή μια τρομοκρατική συμπεριφορά, όσο ισχυρή ή αποφασισμένη και αν είναι, να επιβάλλεται για πάντα.

Οι Εβραίοι είναι πολύ ευφυής λαός, με τεράστια προσφορά στον ανθρώπινο πολιτισμό. Είναι, επίσης, λαός σκληρά, ανελέητα δοκιμασμένος από τις θηριωδίες, στις οποίες μπορεί να οδηγήσουν ο φανατισμός και η τυφλή βία. Δεν είναι όμως ο περιούσιος λαός, γιατί απλά δεν υπάρχει περιούσιος λαός. Και αυτοί που πρώτοι σκέφτηκαν τον Έναν Θεό, θα έπρεπε να το έχουν αντιληφθεί πρώτοι. Με τη συσσωρευμένη γνώση της διαδρομής και της επιβίωσής τους στην Ιστορία, καλούνται αυτήν την τραγική γι’ αυτούς ώρα με γενναιότητα να αποφασίσουν, επιτέλους, πως δεν γίνεται να ζήσουν ασφαλείς στη γενέθλια γη τους δίχως να συναινέσουν στη δημιουργία ενός κανονικού κράτους για τους Παλαιστινίους, τα άλλα παιδιά αυτής της ίδιας γης, όσα όπλα, όσα μέσα, όση υποστήριξη μεγάλων δυνάμεων και αν διαθέτουν. Ο «οδούς αντί οδόντος» θα μεταβληθεί σε πύρρεια νίκη.

Οι Παλαιστίνιοι, πολύπαθα ορφανά ενός άλλου μεγάλου έθνους, του αραβικού, οφείλουν και αυτοί με τη σειρά τους να μετατρέψουν την αυτοθυσία και την αυταπάρνηση του αγώνα τους σε δύναμη ζωής και όχι καταστροφής. Η γενναιότητα δεν τους λείπει ούτε και τα δίκια.

Μόνο που αυτά δεν εξασφαλίζονται με την ανταπόδοση των χειρότερων από όσα έχουν υποστεί. Ούτε η θρησκεία τούς διδάσκει πουθενά, πολλώ δε μάλλον προτρέπει, μα πουθενά, σε τέτοιες φρικαλεότητες. Έχουν και αυτοί τεράστιο μερίδιο στον πολιτισμό και είναι μεγάλο κρίμα οι κληρονόμοι όσων βοήθησαν στη διάσωση των καλύτερων στιγμών της αρχαιότητας, όσοι ανέδειξαν νέες επιστήμες, να μετατρέπονται σε φορείς της πιο ωμής υποχώρησης του φωτεινού πνεύματος στο σκοτάδι. Είναι αδιανόητο να μην καταλαβαίνουν ότι όσο δίκαιη και επιτακτική είναι η επιθυμία τους να αποκτήσουν, επιτέλους, ένα ανεξάρτητο κράτος, άλλο τόσο δίκαιη είναι και αυτή των γειτόνων τους να ζήσουν στο δικό τους.

Κοντολογίς, ή που θα αποφασίσουν πως δεν υπάρχει κανένα μέλλον και για τους δύο, αν δεν συμφωνήσουν σε δύο ακέραια κράτη με εδαφική αυτοτέλεια και σύνορα υπό ειρηνικές συνθήκες καλής γειτονίας, ή όσο επιμένουν ότι η επιβίωση του ενός εξαρτάται από την εξαφάνιση του άλλου αργά ή γρήγορα θα καταλήξουν και οι δύο, και μάλιστα ως ενεργούμενα άλλων, σκόρπιοι κόκκοι μέσα στην άμμο της ερήμου που τους περιβάλλει…

The post Μόνη λύση ο συμβιβασμός appeared first on antinews.gr.